“หึๆ เจ้าคงไม่รู้สินะ หอพิณสวรรค์แห่งนี้ แท้ที่จริงแล้วอยู่ภายใต้การดูแลของข้า!” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในเมืองหลิวหยางแห่งนี้มีสิ่งใดบ้างที่เขาทำไม่ได้
“บ้านเมืองมีขื่อมีแป ไยท่านถึงได้คิดว่าท่านจะอยู่เหนือกฎหมายได้ คิดจะข่มเหงผู้อื่นเช่นไรก็ได้อย่างนั้นรึ?” จูจื่อรั่วยังคงแย้งอีกฝ่ายเพื่อประวิงเวลา นิ้วมืองามรีบควานหาห่อผ้าที่นางแอบซ่อนไว้ในสาบเสื้อเงียบๆ
ดวงตาคมสังเกตเห็นอาการผิดปกติของหญิงงามเบื้องหน้า ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “ไม่แน่ว่า หากพ้นราตรีนี้ไป…เจ้าคงไม่คิดเปลี่ยนใจไปฟ้องทางการกระมัง?”
เพี้ยะ!
มือเล็กสะบัดไปที่ใบหน้าหล่อเหลาด้วยความโกรธ แม้ตอนนี้นางจะเป็นคณิกา แต่ใช่ว่าจะให้สุนัขปากพล่อยเช่นเขามาพูดจาหยามเกียรติกันได้
“หึๆ ที่เมืองหลิวหยางไม่เคยมีสตรีนางใดกล้าปฎิเสธข้า เจ้าคิดหรือว่าคณิกาตัวเล็กๆ เช่นเจ้าจะทำอะไรข้าได้!” ร่างใหญ่รีบขึ้นคร่อมร่างบอบบา
