ราวหนึ่งชั่วยามที่ร่างงามเปลือยเปล่าของคนทั้งสองกอดตวัดรัดฟันเหวี่ยง ทว่ากระแสเพลิงยังมิอาจมอดดับหรือล้มเลิกกลางคันได้ ความทรมานเผาผลาญเรี่ยวแรงคนทั้งสองทั้งกายใจ แต่ไฉนกลับถวิลหาตักตวงไม่เคยพอ
“อูย! ฝูจิ้นหง ข้าไม่ไหวแล้ว…” ดวงหน้างามของจูจื่อรั่วแดงก่ำด้วยความร้อนรุ่ม บุปผางามเบื้องล่างถูกเคี่ยวกรำจนบอบช้ำไม่เหลือดี ริมฝีปากบางบวมเป่งเพราะถูกครอบครอง ความรู้สึกซาบซ่านปนทรมานต่างผลักดันให้นางต้องเอ่ยร้องขอออกไป
ฝูจิ้นหงตอนนี้เป็นดั่งช้างกลัดมัน ชายหนุ่มมีหรือจะยอมหยุดละเว้นให้หญิงสาวได้สมใจ ในเมื่อนางเองเป็นคนกล้าท้าเอ่ย คนถ่อยเช่นเขาก็ยากแล้วที่จะปล่อยมือละเว้นนางแมวป่ายั่วราคะเช่นนางได้
“ในเมื่อในสายตาเจ้า ข้าเป็นบุรุษไร้ยางอาย ในเมื่อเป็นเช่นนั้นคนถ่อยเช่นข้ามีหรือจะละเว้นเจ้า!” คำพูดห้าวหาญประกาศกร้าวไม่ยอมลดละ เฉกเช่นกับเจ้ามังกรขาวเบื้องล่างที่ตอนนี้บุกทะลวงร่องบุปผางามอย่างไม่แย
