ช่อดอกไม้ของเจ้าสาว 2
1090 Words
ผู้ที่มาอวยพรและส่งบ่าวสาวเข้าหอมีเพียงสองคนคือ พี่ชายและพี่สาวแท้ๆ ของเจ้าสัว ส่วนลูกๆ หลานๆ ยืนออกันอยู่แถวประตู แต่ก็สามารถเห็นภาพและได้ยินบทสนทนาทั้งหมด
ท่านทั้งสองฝากฝังนงเยาว์ให้ช่วยดูแลเจ้าสัวให้ดี เนื่องจากเขาเป็นคนบ้างาน จากนั้นก็หันมาทางน้องชาย
“พี่หวังว่าคุณเยาว์จะทำให้แกบ้างานน้อยลงนะ อาเม้ง งานน่ะ ปล่อยให้เจ้าวีร์กับเจ้าภพมันดูแลได้แล้ว”
“วัยเรามันเป็นวัยพักผ่อนแล้ว” พี่ชายเสริมขึ้นพลางยื่นอะไรบางอย่างมาตรงหน้าบ่าวสาวที่นั่งพับเพียบที่พื้น มันคือตั๋วเครื่องบินและที่พักนั่นเอง “ฉันรู้ว่าถ้าบอกแกให้พาเมียไปฮันนีมูน แกจะอ้างว่า ไปไม่ได้ ห่วงงาน เลยให้ยายโสมจัดการให้เรียบร้อยหมดแล้ว พรุ่งนี้แกพาเมียบินไปฝรั่งเศสได้เลยอาทิตย์หนึ่ง”
บ่าวสาวยกมือไหว้ซาบซึ้งในความรักความปรารถนาดีนั้น โดยเฉพาะนงเยาว์ เธอถึงกับน้ำตาซึมอีกหน ด้วยไม่คิดว่าญาติเจ้าสัวจะให้การต้อนรับเธอดีขนาดนี้
“ขอบคุณมากครับ พี่”
“ขอบพระคุณมากค่ะ”
ลูกๆ หลานๆ ของฝั่งเจ้าสัวต่างก็พลอยยิ้มชื่นมื่นกับภาพนั้น เว้นก็แต่ลูกสาวคนเล็กของเจ้าสาวนั่นละ ที่เอาแต่จ้องเจ้าสัวด้วยความเกลียดชัง และมองแม่ด้วยความน้อยใจ ที่แต่งงานกับคนที่ฆ่าสามีตัวเอง
เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองถอยออก อรจิราก็คลานเข้าไปหามารดา แล้วสวมกอดด้วยความยินดี
“ยินดีด้วยอีกครั้งนะคะ แม่” กระซิบเสียงตื้นตัน
“ขอบใจมากลูก ขอบใจที่ช่วยงานแม่ เหนื่อยเพื่อแม่มาตั้งหลายเดือน...” นงเยาว์เว้นช่วงเพื่อเงยหน้ามองลูกสาวคนเล็ก ซึ่งยืนทำหน้าเบื่อๆ อยู่ทางหนึ่ง “แอ้น มาหาแม่สิลูก”
ทุกสายตาตรงนั้นหันมองเธอเป็นเชิงกดดันอยู่ในที โดยเฉพาะปวีร์ ซึ่งยืนอยู่ใกล้ที่สุด
“แอ้น ได้ยินหรือเปล่า” ปวีร์เรียกเธอ
“แม่มีอะไรคะ” เธอไม่ยอมเดินไปหา แต่ยังยืนอยู่ที่เดิม
“ไปหาแม่” ปวีร์สั่ง จ้องเธอตาไม่กะพริบ อรอินทร์ทำท่าฮึดฮัดใส่เขา
“คุณวีร์ก็เอาแต่สั่งๆ วันนี้เจอกันไม่กี่ชั่วโมง สั่งแอ้นกี่ครั้งแล้วเนี่ย ฮึ” เธอบ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในห้องโดยดี และถึงแม้สีหน้าจะไม่พอใจ แต่กิริยามารยาทของเธอก็เรียบร้อย เดินผ่านคนอื่นๆ เธอก็ค้อมตัวลงเล็กน้อย และคลานเข่าเข้าไปหามารดา เรียกสายตาเอ็นดูจากทุกคนในที่นั้นได้
น้ำตาอรอินทร์ซึมออกมา เมื่อแม่กอด ตั้งแต่เจ้าสัวเริ่มเทียวไล้เทียวขื่อหาแม่ และเห็นแม่มีท่าทีกับเขา เธอก็เริ่มต่อต้าน เริ่มตึงๆ กับแม่ ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยเข้าใกล้ ทำให้ห่างเหินกัน ทั้งที่ตามปกติแล้ว บ้านเธอเป็นบ้านที่นิยมแสดงความรักด้วยการกอด
“ขอบใจมากนะลูก ที่ยอมมาหาแม่” นงเยาว์เองก็เสียงเครือ
อรอินทร์ไม่พูดอะไร นงเยาว์จึงหันไปรั้งลูกสาวคนโตมากอดอีกข้าง สามแม่ลูกเลยกอดกันน้ำตาซึมอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง หลายคนมองด้วยความซาบซึ้งใจ โดยเฉพาะเจ้าสัวปกรณ์
การส่งตัวเรียบร้อย ทั้งหมดก็ทยอยกันออกมาจากห้อง โดยผู้ใหญ่ทั้งสองเดินนำหน้า ตามหลังด้วยลูกหลานของพวกเขา ส่วนอรอินทร์กับอรจิราเดินรั้งท้าย
“เฮียภพ ไปต่อกันปะ” สาวเปรี้ยวในชุดสีครีมเอ่ยกับปภพ เธอคือโสมิกา ลูกสาวคนเล็กสุดของคุณประภาส พี่ชายคนโตของเจ้าสัวปกรณ์นั่นเอง
“เอาสิ...” แล้วเขาก็หันมาทางสองพี่น้องของแม่เลี้ยง “ไปด้วยกันมั้ย อ้อน แอ้น”
สองสาวส่ายหน้าพร้อมกันเหมือนนัด และปภพก็ยิ้มด้วยความเอ็นดู ก่อนหันไปทางญาติสาวของตน
“เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องสาวก่อน แล้วจะตามไปนะ”
“โอเคค่ะ...งั้นโสมไปก่อนนะคะ ไปนะ เฮียวีร์ ไปนะคะ คุณอ้อน คุณแอ้น”
“แล้วพบกันค่ะ” อรจิราเป็นตัวแทนพูด
พอสองครอบครัวนั้นคล้อยหลัง ปภพก็หันไปทางสองสาว แล้วผายมือ “เชิญครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ แอ้นจะกลับเอง” อรอินทร์รีบปฏิเสธ แล้วจูงมือพี่สาวเดินจากไปทันที ปภพส่ายหน้าไปมาด้วยความขำมากกว่าจะเคือง
“ท่าทางหวงพี่สาวน่าดู”
คิ้วเข้มของพี่ชายถูกยกขึ้นข้างหนึ่ง
“ใช้คำว่าหวง? เหมือนนายจะชอบน้องอ้อน?”
“ก็น่าชอบไม่ใช่หรือครับ สวยด้วย น่ารักด้วย ไม่สมัยใหม่จนเกินไป แต่ก็ไม่ได้โบราณคร่ำครึ ทำงานก็เก่ง ไม่มีเหตุผลที่หนุ่มๆ จะไม่สน...แล้วพี่ล่ะ ผมรู้นะ น้องอ้อนสเป็กพี่เลย”
“เป็นสเป็กน่ะใช่ แต่พี่ไม่คิดอะไรกับเขาหรอก มองเขาเป็นน้องดีกว่า ป๋าจะได้ไม่ลำบากใจ”
ปภพพยักหน้า ก่อนเอ่ยขำๆ “แต่ผมว่างานนี้บ้านเราหัวกระไดบ้านไม่แห้งแน่ๆ เลย น้องสาวของเราเล่นสวยสะบัดทั้งสองคนแบบนี้”
“อ้อนน่ะ ก็น่าจะจีบอยู่ แต่อีกคนนี่สิ ไม่ไหว”
“หือ? ทำไมล่ะครับ แอ้นเนี่ยโคตรสวยเลย เซ็กซี่ด้วย” คนเป็นน้องทำท่างงกับคำพูดและท่าทางของพี่ชาย
“ช่างเถอะ พี่ไม่อยากวิจารณ์ผู้หญิง ไปกันเถอะ”
“เออ ว่าแต่พี่รู้ได้ไงอ่ะว่าคุณแอ้นอยู่ที่ไหน” ปภพถามอย่างนึกได้ เพราะเขาจำได้ว่าตอนที่เข้าไปถามอรจิราว่าอรอินทร์อยู่ที่ไหน ฝ่ายนั้นตอบว่าไม่รู้ โทร.หา น้องสาวก็ไม่รับสาย
ปวีร์เหยียดยิ้ม “เด็กมันโง่ เช็คอินที่นั่นไง คงไม่คิดว่าจะมีใครไปตาม”
ปภพพยักหน้าหงึกหงักเชิงรับรู้ ก่อนเบิกตากว้างอย่างนึกได้
“นี่พี่เล่นเฟซบุ๊คส์ด้วยเหรอ แล้วเป็นเพื่อนกับคุณแอ้นด้วยเหรอ” น้ำเสียงแปลกใจ เนื่องจากรับรู้มาตลอดว่าพี่ชายไม่เล่นโซเชียลมีเดียอะไรแม้แต่อย่างเดียว
“ก็...เด็กที่ออฟฟิศสมัครไว้นานแล้ว แต่ไม่เคยเล่น แล้วก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกับเด็กนั่นหรอก” เขาตอบปัดๆ แล้วก็ผละจากไป ปภพได้แต่มองตามพี่ชายด้วยสายตาที่ยังคงไม่แน่ใจ
- Writer
