เข้าถ้ำเสือ 2

1553 Words

เขาเจอะเข้ากับเธอตรงบันไดนั่นเอง เขามองหน้าเธอนิ่งครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจกับชุดที่เธอใส่ กางเกงขาสั้นเหนือขาอ่อน เสื้อแขนยาวก็จริง แต่เป็นเอวจั๊มพ์และเอวลอย ทางด้านอรอินทร์เอง ก็ชะงักไปเมื่อเห็นเขา กี่วันนะ ที่ไม่เห็นหน้าเขา สี่วันได้มั้ง “กฎข้อแรกของการเป็นผู้ช่วยของฉันก็คือ ต้องรู้จักเกรงใจเจ้าของสถานที่” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวานทรงอำนาจ “ยังไงคะ” ถามตีรวนมากกว่าจะไม่เข้าใจจริงๆ “เธอไม่ใช่คนโง่นะ อรอินทร์ เธอรู้ว่าฉันหมายความว่ายังไง” “ไม่เข้าใจค่ะ” เธอว่าพลางก็เดินขึ้นบันไดพลาง พอมาถึงชานพักซึ่งเขายืนจังก้าอยู่ เธอก็หยุดยืนด้วยเพื่อประจันหน้าเขา “ตั้งแต่พรุ่งนี้ เธอควรออกไปกินข้าวดึกๆ แบบนี้แค่อาทิตย์ละไม่เกินสองครั้ง เพราะคนของฉันเขาต้องพักผ่อน เขาไม่มีหน้าที่ต้องรอเปิดประตูให้เธอ” “ยังกะโรงเรียนกินนอนเลยนะคะ” เธอหัวเราะอย่างเห็นขัน แต่เขาไม่ขำด้วย “สอง ห้ามแต่งตัวแบบนี้ในบ้านที่มีผู้ชายอยู่กันหลายคน” “โอ้โฮ หนักเข้าไปอีก นี่วัดเหรอคะ” เธอแสร้งทำหน้าตาตื่น มองเขาเหมือนมองท่านเจ้าอาวาสอย่างไรอย่างนั้น “ฉันจะพูดกับเธอแค่นี้” พูดจบเขาก็ทำท่าจะผละจากไป “แบบนี้เขาไม่เรียกพูด เขาเรียกสั่ง” เธอย้อนกลับด้วยความหมั่นไส้ “แล้วก็รบกวนทำตามด้วย” เขาหันกลับมาทำเสียงดุ แต่อรอินทร์เบ้ปากใส่ “คุณลุงบอกเองว่าให้แอ้นทำตัวตามสบาย ฉะนั้นคุณวีร์อย่ามาห้ามแอ้นให้ยาก อ้อ แล้วแอ้นก็จะบอกว่า แอ้นไม่ไปทำงานกับคุณวีร์ด้วย” “งั้นหรือ?” เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น “ใช่ ขี้เกียจฟังคำสั่งทั้งที่ทำงาน ที่บ้าน ทั้งกลางวันทั้งกลางคืน อึดอัด” เธอกระแทกเสียงตอนท้าย แล้วก็ทำท่าจะผละจากไป แต่ก็ต้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อแขนตัวเองถูกกระชากเอาไว้ “ถ้านี่เป็นแผนของเธอที่จะยั่วให้ฉันโกรธจนอยากเอาชนะเธอแล้วก็บังคับเธอให้ไปทำงานกับฉัน เธอคิดผิด เธอจะไม่ทำก็เรื่องของเธอ เวลาของฉันเป็นเงินเป็นทอง ฉันไม่ควรเสียไปกับเรื่องไร้สาระ” พูดจบก็ปล่อยแขนเรียว แล้วหมุนตัวเดินจากไป “แอ้นจะทำ!” เสียงของเธอดังไล่หลังมา ปวีร์ปรายสายตามองไปทางเธอแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ เมื่อเข้ามาในห้องนอน อรอินทร์ก็นั่งลงบนเตียงแรงๆ ด้วยความฮึดฮัดขัดใจ ที่เขาช่างอ่านความคิดเธอออกไปเสียหมด แล้วนี่เธอจะต้องทำงานกับคนแบบนี้นะหรือ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วเปิดโปรแกรม ‘ข้อความ’ ในเฟซบุ๊คส์ จากนั้นก็คลิกเลือกผู้ติดต่อรายหนึ่งในจำนวนเกือบห้าสิบคน เขาคนนั้นใช้ชื่อว่า Mr. A ‘ถึงบ้านแล้วค่ะ พอมาถึงก็เจอยักษ์รออยู่เลย แต่วันนี้เป็นทั้งยักษ์ทั้งพระเลยนะคะ มีห้ามเราใส่ขาสั้นด้วย ตลก’ จากนั้นเธอก็วางโทรศัพท์ แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเข้านอน พอดีกับที่เสียงข้อความเข้าดังขึ้น จึงรีบยกขึ้นมาดู เป็นข้อความตอบกลับจาก Mr. A นั่นเอง ‘เอาดีๆ ที่เขาห้ามเพราะเราขาสั้นหรือเราใส่ขาสั้น’ ตามมาด้วยสติ๊กเกอร์รูปหัวเราะ อ่านแล้วอรอินทร์ก็เผลอหัวเราะด้วย ก่อนพิมพ์ข้อความตอบกลับ ‘ขอบคุณนะคะที่ทำให้อารมณ์ดี’ ทางนั้นอ่านแล้วก็พิมพ์ตอบกลับมา ‘ยินดีรับใช้’ ‘เรานอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องรบกับยักษ์ ท่าทางจะศึกหนัก ฝันดีนะ’ ‘ฝันดีครับ คนเก่ง’ หญิงสาววางโทรศัพท์ลงด้วยรอยยิ้ม มิสเตอร์เอคนนี้ แอดเธอมาเมื่อสองหรือสามเดือนก่อนไม่แน่ใจ ไม่เคยคุยอะไรกัน แต่เขามากดไลค์โพสต์ของเธอบ่อยๆ ช่วงหลัง เวลาเธอโพสต์อะไรตลกๆ เขาจะเข้ามาส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวเราะ เวลาเธอโพสต์อะไรเครียดๆ เขาก็เข้ามาส่งยิ้ม นานวันเข้าก็มีคำให้กำลังใจบ้าง แซ็วบ้าง แล้ววันหนึ่งเขาก็ทักเธอมาทางข้อความ ชวนคุยเรื่องทั่วไป โดยที่ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจีบ จึงทำให้เธอสบายใจที่จะคุยกับเขาและเล่าเรื่องตัวเองให้เขาฟังบ้าง เช้าวันรุ่งขึ้น อรอินทร์ลงบันไดมาในชุดแต่งกายเรียบร้อย เสื้อแขนยาว กระโปรงยาว เพียงแค่เห็น ปวีร์ก็รู้ว่าเธอจงใจประชดที่เมื่อคืนเขาห้ามเรื่องแต่งตัว แม่กับพี่สาวของเธอได้แต่หันสบตากันด้วยความแปลกใจ ขณะที่ปภพทำหน้าแปลกๆ เช่นกัน ตามปกติน้องสาวคนใหม่คนนี้แต่งตัวออกจะดูดีมีรสนิยมนี่นา ไหงวันนี้มาแนวคุณป้าเสียได้ “ดูแปลกตาไปนะครับ” ชายหนุ่มอดทักไม่ได้ อรอินทร์ยิ้ม แต่ไม่ตอบอะไร เธอทรุดกายลงนั่งข้างพี่สาว แล้วเริ่มต้นทานอาหารไปเงียบๆ ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็แยกย้ายกันทำหน้าที่ของตน สี่หนุ่มสาวออกไปทำงาน ส่วนเจ้าสัวกับนงเยาว์ก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ปภพกับอรจิราเดินเคียงกันไปช้าๆ จุดหมายคือโรงรถ โดยมีปวีร์และ ‘ผู้ช่วย’ เดินตามหลัง “วันนี้เลิกงานแล้ว ไปเลี้ยงต้อนรับน้องแอ้นกันนะ พี่ขอเป็นเจ้าภาพ” ปภพหันไปเอ่ยกับอรอินทร์ “เลี้ยงที่ไหนเหรอคะ” หญิงสาวถามกลับอย่างสนใจ “พี่มีร้านประจำอยู่ร้านหนึ่ง อาหารอร่อยมาก เรานั่งนานๆ ได้เลย ดึกๆ มีเพลงฟังด้วย” ท่าทางปภพกระตือรือร้น “ไปกันนะ น้องอ้อน พี่วีร์” “อืม...แอ้นว่าเราเลี้ยงที่บ้านดีมั้ยคะ คุณลุงกับแม่จะได้ทานด้วย” อรอินทร์เสนอความเห็น “ถ้าเตรียมงานไม่ทัน ไม่ต้องเลี้ยงวันนี้ก็ได้ค่ะ เป็นวันหยุดก็ได้” “เลี้ยงวันหยุดอีกทีก็ได้นี่ครับ วันนี้ขอเลี้ยงต้อนรับน้องแอ้นก่อน” ปภพไม่ยอมแพ้ “นะครับ ให้พี่ได้ทำหน้าที่พี่ชายบ้าง” “เปลืองเงินเปล่าๆ ค่ะ เลี้ยงทีเดียวดีกว่า” อรอินทร์เอ่ยเสียงเด็ดขาด ปภพหน้าเสีย มองหญิงสาวน้อยใจ เห็นอย่างนั้นอรจิราก็รีบเอ่ย “เย็นนี้เราไปกินข้าวนอกบ้านกันซักวันก็ดีนะ แอ้น ไปร้านโปรดของแอ้นก็ได้ ไม่ได้ไปนานแล้วนี่” คนเป็นน้องนิ่งคิดครู่หนึ่งก็พยักหน้า “งั้นก็ได้” ปภพยิ้มออก “พี่ขอเป็นเจ้ามือนะ” อรจิราพยักหน้า แล้วหันไปทางปวีร์ “ไปด้วยกันนะคะ พี่วีร์” “จ้ะ” ชายหนุ่มรับคำง่ายๆ ทำเอาอรอินทร์เผลอเบะปากไม่รู้ตัว ทีกับคนอื่นนี่พูดเพราะ ใจดีด้วยตลอด ไม่เหมือนเวลาพูดกับเธอเลย หญิงสาวเก็บความหงุดหงิด แล้วหันไปทางพี่สาว “วันนี้ติดรถไปด้วยนะ ไหนๆ ก็ไปทางเดียวกันแล้ว ช่วยชาติประหยัดพลังงาน” “มากับฉันดีกว่า ฉันมีงานให้เธอทำ” เสียงของเจ้านายคนใหม่ของเธอดังขึ้น จากนั้นก็สั่งอรจิรา “อ้อนไปเลยจ้ะ ไม่ต้องห่วงทางนี้” อรจิรารับคำแล้วก้าวขึ้นรถ อรอินทร์ทำท่าจะผวาตาม แต่ใครบางคนก็รีบดึงแขนเธอไว้แล้วลากไปที่รถของเขา “นี่ยังไม่ใช่เวลางานนะคะ” หญิงสาวพยายามฝืนตัวไว้ “ฉันไม่สนเรื่องเวลา เมื่องานมาก็ต้องทำ” จากนั้นเขาก็ยัดเธอเข้าไปในรถซึ่งคนขับเปิดประตูรออยู่แล้ว แล้วก็พาร่างสูงใหญ่ของตัวเองตามไป อรอินทร์อยากกรีดร้อง นี่แค่วันแรก อ้อ แค่นาทีแรก เขาก็ออกคำสั่งให้เธออึดอัดแล้ว “อุ๊ย สวยจังเลย” รถวิ่งมาได้สักครู่ อรอินทร์ก็ร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น ทำให้ปวีร์ต้องเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้า และมองออกนอกรถ ก็เห็นว่าเป็นดอกทานตะวันที่ชาวบ้านปลูกไว้นั่นเอง ปวีร์มองแล้วก็หันมาจ้องหน้าเธอ “ดูรายละเอียดงานเสร็จหรือยัง มัวแต่ชมดอกไม้อยู่นั่นละ” “ก็เขาปลูกให้เราชม เราก็ต้องชม” อีกคนเถียงกลับไม่ลดละ “คุณวีร์นั่นแหละ เอาแต่ทำงาน สงสัยไม่เคยมองวิวนอกรถเลยมั้ง” พอเธอพูดอย่างนั้น ปวีร์ก็ชะงักไปเล็กน้อย ใช่ ตั้งแต่เริ่มทำงาน ช่วงเวลาเดินทางเป็นช่วงสำคัญของการทำงานของเขาเลยละ เขาคิดโครงการใหม่ๆ ได้ก็บนรถ บางครั้งก็ประชุมกับทีมงานก็บนรถเช่นกัน “ฉันไม่มีเวลาสนใจเรื่องไร้สาระ” เขาตอบเสียงเชิงรำคาญเธอ แล้วสนใจงานตรงหน้าต่อ อรอินทร์เลยได้แต่ฮึดฮัดขัดใจคนผู้ไม่รู้จักมองความงามรอบๆ ตัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more