ต้นร้ายปลายเสน่หา

ช่อดอกไม้ของเจ้าสาว 1

พิธีการบนเวทีดำเนินไปอย่างเรียบร้อยราบรื่น ทั้งที่อรอินทร์ตั้งใจจะป่วนงานอีกสักหน่อย เพราะต้องการแกล้งเจ้าสัว แต่ปวีร์รู้แกว เขายืนประกบเธอไว้ตลอด บางทีก็เอื้อมมือมาแตะเอวและใช้นิ้วกดเอาไว้ไม่ให้เธอออกฤทธิ์ออกเดช หญิงสาวเลยได้แต่ฮึดฮัดขัดใจอยู่คนเดียว พร้อมกันนั้นก็ยิ่งหมายมาดในใจ สักวันจะเอาคืนเขาให้ได้เลย

“คุณนงเยาว์ครับ สาวๆ ด้านล่าง เขาเรียกร้องให้โยนช่อดอกไม้ครับ” พิธีกรชายเอ่ยขึ้น เมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวเตรียมตัวเดินลงจากเวที

นงเยาว์ทำหน้าแปลกๆ แต่เจ้าสัวกลับสนับสนุน “เอาสิ คุณเยาว์”

“อายเด็กๆ นะคะ จะโยนทำไม” เธอกระซิบกับสามี

“ถือว่าหาอะไรให้สาวๆ เขาเล่นสนุกกันก็แล้วกัน คุณดูสิ พวกเขารออยู่เลยนะ” เจ้าสัวชี้มือไปทางด้านล่าง นงเยาว์มองตามมือชี้ แล้วก็เห็นว่าจริง เธอจึงตัดสินใจเดินย้อนกลับมายืนกึ่งกลางเวที

ที่ด้านล่าง อรอินทร์ทำท่าจะผละออกจากตรงนั้น เธอโทร.นัดกล้าณรงค์ให้มารับแล้ว

“จะรีบไปไหนล่ะแอ้น ไม่รอลุ้นดอกไม้ก่อนเหรอครับ” ปภพที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กับอรจิราเอ่ยขึ้น เขาเป็นหนุ่มร่างสูงพอๆ กับพี่ชาย หน้าตาก็มีเค้าเดียวกัน แต่เขาดูสบายๆ และผ่อนคลายมากกว่าคนพี่

“ไม่ล่ะค่ะ อายแทน ทำอะไรเหมือนเด็กๆ” ตอนพูดเธอเหลือบตาไปบนเวที

“ไม่เคยได้ยินเหรอครับ เพลงที่เขาร้องว่า คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดหนึ่ง” ปภพร้องเป็นเพลงออกมา อรจิรายิ้มขำชายหนุ่ม ก่อนจะหันไปมองแม่กับเจ้าสัวด้วยแววตาชื่นชมปิดไม่มิด อันเป็นสายตาที่ทำให้อรอินทร์โกรธมาตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“อ้อนกลับบ้านพร้อมแอ้นป่าว” ด้วยความที่ห่างกันแค่ปีเดียว สองพี่น้องจึงไม่เรียกกันว่าพี่หรือน้อง แต่เรียกกันเหมือนเพื่อน

อรจิราสั่นหน้า “กลับได้ยังไง ยังไม่ได้ส่งแม่เข้าหอเลย”

คนน้องเบ้ปาก มองไปบนเวทีแวบหนึ่งก็สะบัดหน้าออกด้วยความหมั่นไส้ทั้งสองคนบนเวที

“งั้นแอ้นกลับก่อนละ ป่านนี้พี่กล้าคงมารอแล้ว” เธอขยับตัว แต่ปวีร์พาร่างสูงใหญ่ของตนเดินมาขวางไว้เสียก่อน อรอินทร์เงยหน้าส่งสายตาโกรธเกรี้ยวไปให้

“หลบไปค่ะ”

นอกจากไม่หลบแล้ว เขายังยกมือกอดอก บอกให้รู้ว่าเขาจริงจังกับเรื่องนี้แค่ไหน

“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่นี่แหละ ฉันขี้เกียจออกไปตามหาเธออีก”

“แอ้นไม่อยู่” เธอประกาศกร้าว แล้วขยับตัวอีกครั้ง ปวีร์ยื่นแขนยาวๆ ของตนออก แล้วจัดการล็อกคอเธอจากด้านหน้า แล้วลากให้ก้าวถอยหลังไปด้วยกัน อรอินทร์พยายามดิ้น ทั้งตกใจทั้งโกรธ ปภพกับอรจิราเผลอหัวเราะกับภาพแบบนั้น ขณะก้าวตามทั้งสองไปช้าๆ

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” หญิงสาวโวยวาย แต่ไม่มีใครได้ยิน เพราะสาวๆ หน้าเวทีกำลังส่งเสียงเชียร์เจ้าสาวให้โยนช่อดอกไม้เสียที

พอมาถึงจุดหนึ่ง ปวีร์ก็ยอมปล่อยคอเธอ หญิงสาวส่งวงค้อนให้เขา และตั้งท่าจะผละออกจากตรงนั้นอีกที อย่างไรเสีย เธอก็จะกลับก่อนแม่กับเจ้าสัวจะเข้าหอให้ได้

แล้วสาวๆ ที่อยู่ด้านหน้าเวทีก็พร้อมใจกันกรีดร้อง ซึ่งอรอินทร์เดาว่า แม่คงโยนช่อดอกไม้แล้ว เธอหันไปมองแวบหนึ่งด้วยความไม่พอใจ ตอนนั้นเองที่เธอต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อช่อดอกไม้ของแม่ลอยลิ่วมาทางเธอ

“แอ้นรับ!” เสียงพี่สาวดังขึ้น มือเธอจึงยื่นไปตรงหน้าตามสัญชาตญาณ แล้วดอกไม้ช่อนั้นก็มาอยู่ในมือเธอแบบเหมาะเหม็ง มีสาวๆ บางคนกระโจนตามมาหมายจะยื้อแย่ง เธอก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ แต่สะดุดขาตนเอง ทำท่าจะล้มลงไปที่พื้น แต่ปวีร์ที่อยู่ใกล้ๆ นั้นจะเอื้อมมือมาประคองเอาไว้และเผลอดึงร่างเธอไปแนบอกกว้างของตน ซึ่งมองเผินๆ โดยไม่ต้องมองสีหน้าทั้งคู่ ก็น่ากรี๊ดไม่น้อย หญิงสาวแสนสวยได้ดอกไม้ของเจ้าสาวและตกอยู่ในอ้อมกอดของหนุ่มหล่อ

อรอินทร์ได้สติ รีบดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเขา ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ซ้ำยังร้อนผ่าว หัวใจก็ดันเต้นแรงชนิดที่ห้ามตัวเองไม่ทัน

เจ้าสัวที่มองลงมาจากข้างบนเวที มองภาพนั้นด้วยความพึงพอใจและครุ่นคิดอะไรบางอย่างเงียบๆ

“ขอโทษนะครับ ขอถ่ายรูปหน่อยครับ” ช่างภาพหนุ่มเดินมาหาสองหนุ่มสาว

“จะถ่ายทำไมคะ” อรอินทร์ส่ายหน้าหวือ แต่ปวีร์กลับพยักหน้าแล้วโอบเอวเธอเข้ามาชิดร่างแกร่งของเขา

“เชิญครับ”

อรอินทร์เงยหน้ามองเขาด้วยความไม่ชอบใจ “แอ้นไม่ถ่ายนะ”

“แค่ถ่ายรูป ทำไมต้องมีปัญหา” เขาก้มหน้ามาดุ มองเธออย่างรำคาญ

“ยกดอกไม้ขึ้นโชว์หน่อยได้มั้ยครับ” ช่างภาพสั่งขึ้นอีก

“จะถ่ายเอาไปทำอะไรคะ ลงข่าวซุบซิบเหรอ ข่าวแบบไหนล่ะ แม่จับคนพ่อ คนลูกหวังคนลูก งี้เหรอคะ” อรอินทร์ย้อนถามตรงๆ ตากล้องหนุ่มชะงัก หน้าเจื่อนไปเล็กน้อยและยอมลดกล้องลง พร้อมกับเดินออกจากตรงนั้นไป

“น้อยๆ หน่อยเถอะแม่คุณ เรื่องความปากกล้าน่ะ” ปวีร์ก้มลงเอ่ยเสียงระอา

“ไม่ได้ปากกล้า แค่พูดความจริง เห็นป่าวคะ พอพูดแบบนั้นเขาก็ไปเลย แทนที่จะปฏิเสธแล้วก็ถ่ายต่อ หึ”

“ต้องเถียงให้ได้ทุกคำสิน่า”

“คุณวีร์ก็ว่าแอ้นได้ทุกครั้งเหมือนกันแหละ” พูดจบ เธอก็สะบัดหน้าแล้วเดินหนีไปอีกทาง