สายๆ ของวันรุ่งขึ้น ปวีร์กับอรอินทร์ก็เดินทางไปจังหวัดภูเก็ต และเข้าพักในโรงแรมของครอบครัววิสุทธิ์พงษ์ธาดา
“งานเลี้ยงจะมีตอนสองทุ่ม ทุ่มครึ่งฉันจะมาเรียก” ปวีร์บอก เมื่อส่งเธอที่ห้องพัก “ห้องฉันอยู่ข้างๆ มีอะไรก็เรียกได้ตลอดเวลา”
เธออดส่งค้อนให้เขาไม่ได้ ทำยังกะเธอเป็นเด็กอย่างนั้นแหละ อย่างไรก็ตาม เธอไม่พูดอะไร รีบผลุบเข้าห้อง ปิดประตูแล้ววิ่งไปที่ระเบียงซึ่งยื่นออกไปรับลมทะเล น้ำทะเลสีฟ้าครามสะท้อนแดดบ่ายมองระยิบระยับตา เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็เห็นว่าเหลือเวลาอีกเกือบสามชั่วโมงจะถึงเวลานัด จึงหยิบหมวกและแว่นดำ แล้วก้าวออกจากห้องทันที
ห้านาทีต่อมา อรอินทร์ก็มาเดินเลียบชายหาด ปล่อยใจให้ซึมซับความงามของทะเลและฟังเสียงคลื่นด้วยใจที่ปลอดโปร่ง
เห็นทะเลแล้ว เธอก็คิดถึงพ่อ ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวปานกลาง ใช้จ่ายอะไรฟุ่มเฟือยได้น้อยนัก ดังนั้นการมาเที่ยวทะเลจึงเป็นเรื่องยาก ถึงกระนั้น
