ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของอรอินทร์ก็ดังขึ้น หญิงสาวกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
“ค่ะ แม่...อยู่ด้วยกันค่ะ สักครู่นะคะ...” เธอปิดเสียงโทรศัพท์แล้วเอ่ยกับปวีร์ “แม่บอกว่า คุณลุงโทร.ติดต่อคุณวีร์ไม่ได้เลยค่ะ แบตหมดเหรอคะ”
“เอ๊ะ” ปวีร์ทำเสียงแปลกใจ ล้วงหยิบมือถือของตนจากกระเป๋าเสื้อสูทขึ้นมาดู หน้าจอนั้นนิ่งสนิท เขาจึงลองกดเปิดเครื่องดู ปรากฏว่ามันเปิดได้ “เอ...ทำไมอยู่ๆ เครื่องปิด สงสัยมือไปโดนปุ่มปิดแน่ๆ เลย...ขอบใจเธอมาก บอกพ่อว่าอีกสามนาทีฉันโทร.หา”
หญิงสาวพยักหน้ารับคำ แล้วกรอกเสียงลงไป “แม่คะ...อ๋อ คุณลุงเหรอคะ ตอนนี้คุณวีร์เปิดเครื่องแล้ว เดี๋ยวจะโทร.หาคุณลุงนะคะ...”
“เดี๋ยวนะคะ วีร์ คุณให้ผู้ช่วยสนิทกับป๋าขนาดนี้เลยเหรอคะ” หญิงสาวที่กอดแขนเขาอยู่เอะอะขึ้นด้วยความแปลกใจ “นุ้ยจำได้นะคะ ว่าป๋าไม่ชอบให้ใครวุ่นวาย แล้วนี่ ทำงานที่นั่นทั้งแม่ทั้งลูกเหรอคะ”
“แม่ไม่ได้ทำค่ะ”
“อ้าว
