เขายังหลับอยู่และหายใจสม่ำเสมอ อาการหน้าเห่อแดงหายไปแล้ว แต่ก็ดูออกว่ายังอ่อนเพลียอยู่มาก
อรอินทร์เดินเข้าไปใกล้ ยกมือแตะหน้าผากเขาเพื่อวัดไข้ เมื่อไม่มีก็คลายใจ
“หือ” คนบนเตียงครางคล้ายไม่แน่ใจ ปรือตาขึ้นมามอง “แอ้นเหรอ”
“คุณวีร์เป็นยังไงบ้างคะ” สีหน้าเธอเป็นกังวลเหลือเกิน
ปวีร์ฝืนยิ้ม ตอบเสียงเบา “ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
“แอ้นขอโทษนะคะ แอ้นแค่อยากให้ห้องมันสดใสขึ้นก็เท่านั้น...ตอนนี้แอ้นรู้แล้วว่าทำไมห้องคุณถึงไม่มีดอกไม้”
“เธอขอโทษฉันแล้วไง”
“โรคนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อาจทำให้เสียชีวิตได้ แอ้นเสียใจจริงๆ นะคะ”
“อืม ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไร” ตอนท้ายเสียงเขาเบาลง เธอเงยหน้ามองก็พบว่าเขาหลับไปอีกครั้งแล้ว หญิงสาวจึงถอยออกมา หยิบเก้าอี้จากมุมห้องมานั่งลงข้างเตียง เฝ้ามองเขาด้วยความเป็นห่วงและความรู้สึกผิดที่ยังเกาะกินหัวใจ
ครู่ต่อมา หญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วพิมพ์ข้อความหามิสเตอร์A
