สาปรักทะเลทราย

แม่สาวน้อยร่างอวบของฉัน

หลังจากกลับจากสนามบิน เคลียร์งานกับลูกน้องของผม ผมก็นั่งครุ่นคิดถึงใบหน้าสวยคม ที่สะกดให้ผมนึกถึงรอยยิ้มของเธอ จนหลุดยิ้มมุมปาก ราวกับกำลังคิดถึงเหยื่ออันแสนหวาน ตากลมโตผมดำขลับ ตัวอวบ หน้าสวยจนสะกดให้ผมหันมองเธอโดยไม่สนใจเลยว่าเธอพูดอะไรกับผม

แต่ใครจะสนใจละในเมื่อเธอมาวุ่นวายกับใจฉันแล้วเตรียมตัวรับมือฉันให้ดีนะแม่สาวน้อยตัวอวบของฉันจากนี้ไปเราจะต้องพบกันอีก

"แดนเนียล แกไปเช็คสายการบินวันนี้ที่มาทั้งลำให้ฉันที ว่ามีรายชื่อใครบ้างฉันต้องการรู้ว่าผู้หญิงที่เดินชนฉันทีสนามบินชื่ออะไรไปสืบมา ฉันต้องรู้ภายในวันนี้...ไป!!"

"ครับนาย..เดียวผมจัดการ แต่ว่าแม่สาวน้อยคนนี้ไปทำอะไรให้นายโกรธคับ"

"แกจะอยากรู้ไปทำไม ฉันสั่งอะไรแกก็ไปทำเถอะ หรือจะให้ฉันใช้วาดุลย์ไปแทนแกแล้วฉันไล่แกออกหะ..!!

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ครับเจ้านายเดียวผมจัดการให้คับ ไม่ต้องให้ถึงใครหรอกคับ"

หลับตาลงพักผ่อนสมองซักหน่อย.. นี่คับนาย ประวัติของเธอ น.ส.นิชาภา ณุกูลสิริ ชื่อเล่นชื่อ นิชา อายุ 27 ปี คับ ตัวเธอเป็นคนไทยบ้านอยู่ประจวบครับ

"แดนเนียล ส่งรูปทั้งหมดให้ฉันหน่อยซิ " คับนาย ผมหยิบรูปเธอ 2-3 ภาพ แม่คุณเอ๋ย หน้าอก หน้าใจ สะโพก นี่มันน่านัก พอไปเจอรูปสุดท้ายเธอใส่ชุดสั้นๆ รัดรูปผมแทบจะเป็นบ้าใครสั่งใครสอนให้เธอแต่งตัวแบบนี้ยายเด็กคนนี้เธอต้องเป็นของฉันนิชา.

"แดนเนียล สืบมาไหมว่าเธอมาทำอะไรที่ดูไบ"

"เรียบร้อยคับเจ้านาย เธอมาหาเพื่อนของเธอชื่อ เมษา นิภานุกูล คับ เธอมาเริ่มทำงานเป็นผู้จัดการโรงแรมคับ เห็นคร่าวๆ ว่าคุณเมษา เป็นลูกเจ้าของโรงแรมที่เจ้านายมีหุ้นส่วนอยู่ด้วยคับ"

"ดีมากแดเนียล แกทำดีมาก เดี๋ยวแกเตรียมแผนงานให้ฉันที ฉันจะไปดูหุ้นส่วนฉันซักหน่อย..แต่คืนนี้เราไปผับประจำของหน่อยจะไปผ่อนคลายซักหน่อยแกจัดการให้ฉันด้วยนะ"

"คับนายผมจัดการให้"

ขณะที่ผมออกจากบ้านโดยให้วาดุลย์เป็นคนขับรถให้ผม ส่วนแดลเนียมมือขวาไปเตรียมโต๊ะที่ร้านให้กับผม ในใจผมคิดถึงแต่แม่สาวน้อยตัวอวบของผม ฉันคิดถึงเข้าให้แล้วแม่สาวน้อยของฉัน ผ่านไปไม่นานก็มาถึงผับที่จองไว้ วาดุลย์ วิ่งมาเปิดประตูให้ผม โดยที่แดนเนียลยืนรอผมอยู่ที่หน้าร้าน

ผมเดินเข้าก้าวเข้าไปในร้านโดยมีหลายสายตาจับจ้องมาที่ผม ผมเบื่อและชินชากับเสียงนกกาของผู้หญิงพวกนี้ผมไม่มองพวกเธอแม้แต่หางตานอกจากเรื่องบนเตียงเท่านั้นที่พวกเธอจะได้ก้าวขามาใกล้ชิดผม

ผมเดินไปชั้น VVIP สายตาของผมได้ไปสดุดกับร่างที่คุ้นเคยแม้เจอกันเพียงครั้งเดียวผมก็จำเธอได้ แม่สาวน้อยร่างอวบของผม

“บัดซบ เธอใส่ชุดอะไรมากันเนี่ย!!!..”

เสื้อเปิดไหล่กระโปรงแหวกข้างแถมสั้นเสมอหู ผมไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย ผมต้องการเธอ ไอ้ผู้ชายพวกนั้นเดินมาขายขนมจีบเธอมากมาย

“กูสั่งยิงทิ้งแม่งให้หมดซะดีไหมบังอาจมายุ่งกับแม่สาวน้อยตัวอวบของฉัน”

แต่ก็อย่างว่า ดูชุดที่เธอใส่ซิ มันน่าขย่ำซะขนาดนี้ใครจะอดใจไหวขณะที่ผมพยามข่มอารมณ์โกรธต่อเธออยู่ อย่าให้ฉันจับเธอได้นะแม่สาวน้อยตัวอวบ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนจากสายตาของฉันเลย ขณะที่ผมจ้องเธอตาเขม็ง เธอก็ดูเหมือนพยายามหลบสายตาจากผม คิดว่าผมจะจำเธอไม่ได้ใช่ไหม ฮึ..เธอคิดผิดสาวน้อยตัวอวบของฉัน..

นิชาเอ๋ย..เขาจ้องตาเขม็งขนาดนั้น เขาจำฉันได้ใช่ไหม จะทำไงดี ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง ในขณะที่ซัดแอลกอฮอล์ไปหลายแก้วแล้วเริ่มมึนๆ หน้าแดงระเรืออาการออกไปทางเดินไม่ตรงระดับ 2 แล้ว ฮ่า ๆ

"เมษา ฉันว่าฉันมึนหัวนะแกเดี๋ยวจะไปเข้าห้องน้ำหน่อย"

"ไปซิ นิชา แกให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ต้องเมษา เดี๋ยวฉันรีบไปรีบมานะแกดูดชิช่ารอไปก่อนนะเพื่อน"

ผมละสายตาไปจากสาวน้อยร่างอวบของผมเสี้ยวนาที

บัดซบ..เธอหายไปไหน!!!

ผมลุกขึ้นกวาดสายตา ตามหาเธอทันที "เจ้านายจะไปไหนคับ แดนเนียลถามผม

" ถ้าเป็นว่าที่นายหญิงเห็นหลังไวๆ ตรงไปทางห้องน้ำครับเจ้านาย"

ผมหันหาไปดุเจ้าแดนเนียลแล้วไม่พูดอะไร ผมเดินตามหลังเธอไปโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ อาการของเธอดูไม่ค่อยปกติเท่าที่ผมดู แต่ด้วยความเป็นห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อนผมต้องข่มอารมณ์เดินตามเธอไปก่อน

ฉันบอกยัยเมษาเรียบร้อยว่าจะมาเข้าห้องน้ำ เริ่มจะเดินไม่ตรงทาง เริ่มมองเห็นอะไรเลือนลาง รู้สึกว่าร้อนลุ่มรางกายแบบแปลกๆ ทำมันถึงเมาง่ายจังแฮะ ฉันคิดในใจรู้สึกไม่ต้องดีเท่าที่ควร จึงพยายามเดินไปเข้าห้องน้ำและล้างหน้าตาหลังจากทำธุระเสร็จอาการของฉันยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย

“ทำไมแอลกอฮอล์ที่นี่มันแรงจังแรงกว่าประเทศไทยอีกหรอเนี่ย”

ฉันพยายามหอบร่างกายอวบๆ เดินไปให้พ้นจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันพ้นห้องน้ำมีผู้ชายร่างใหญ่ยืนดักรอฉันอยู่หน้าห้องน้ำ ฉันเงยหน้ามองเขา พระเจ้า เขาคือคนที่ฉันเดินชนที่สนามบิน เขายังตามมายิงฉันทิ้งใช่ไหมขณะที่ฉันกำลังจะเดินหนี แต่อาการฉันไม่ดีเลย ตัวสั่นเทา พยายามหาที่พยุงร่างกายเพื่อยืนให้มั่นคงแต่ไม่มีที่พยุงมีเพียงร่างสูงตรงหน้ายื่นมือเข้ามาประคองฉันไว้โดยไม่พูดอะไรซักคำ ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้อาการของฉันมีแปลกมาก เหงื่อออกเต็มตัวเริ่มจำอะไรไม่ได้ร้อนลุ่มไปหมด หรือว่า

!!!! ฉันโดนวางยา

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ไหว คุณช่วยพาฉันไปหาเพื่อนฉันได้ไหมค่ะ”

ฉันพยายามสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษกับเขา

" ฉันไม่ไหวแล้วช่วยฉันด้วยค่ะ ได้โปรด ยายเมย์ ฉันไม่ไหวแล้วแกอยู่ไหนฉัน.... ร้อน..ร้อนมาก”

เหงื่อที่แตกเต็มตัว ความร้อนรุ่มที่ประทุเริ่มทำร้ายให้ฉันหลุดการควบคุมตัวเองโดยไม่รู้ตัวแล้ว...

"ฮัลโหล!! วาดุลย์ แกเตรียมรถ กับบ้านเดี๋ยวนี้..!!”เสียงเคร่งเครียดปลายสายของราฮิมที่บอกวาดุลย์

“ครับนายเกิดอะไรขึ้นคับนาย”

“ แกไม่ต้องถาม!!! รีบเตรียมรถ”

ผมวางสายแล้วอุ้มแม่สาวน้อยร่างอวบที่เริ่มอยู่ไม่เฉย มือไม้เริ่มพันกันอย่าดิ้นซิฉันไม่เคยต้องยอมใครขนาดนี้ บ้าชิบ...

"นายครับ รถพร้อมแล้วคับ"

ผมอุ้มเธอขึ้นรถโดยให้เธอนั่งข้างๆ จับมือเธอไว้ แต่เพราะฤทธิ์ยาที่โดนมา ทำให้เธอไม่รู้ตัวว่ากำลังจะทำให้ผมหมดความอดทนอีกต่อไป

"คุณ...คูณณณ ฉันร้อน ร้อนมาก ช่วยฉันด้วยขอร้อง"

เธอเริ่มไม่อยู่เฉย เริ่มจะถลกเสื้อผ้าเลิกขึ้นมาจนจะถึงขาอ่อนอยู่แล้วปกติก็สั้นมากอยู่แล้ว

“จะบ้าอยู่แล้วโว๊ยยย...ราฮิม ทำไมแกต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย ทั้งที่มีผู้หญิงมากมายรอเข้าแถวให้แกลากขึ้นเตียงอยู่แล้ว แต่กับแม่สาวน้อยร่างอวบคนนี้กำลังปั่นหัวให้ผมกลายเป็นบ้าโดยไม่รู้ตัว...”ราฮิมบ่นพึมพ่ำกับตัวเอง

“คูณณ...ฉาน น่ารักไหม..ร้อน..นน ไม่ไหวแล้ว..ช่วย..ยย.ฉันหน่อย..ได้โปรด....”