“ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาวิทย์... หนูเองก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งกับบริษัทอยู่แล้ว ทำแบบที่แม่บอกก็ได้ค่ะ... จะได้มีคนเข้ามาช่วยบริหารอีกแรงไงค่ะ” เสียงใสบอกกับคนเป็นอาก่อนที่จะหลุบตาลงต่ำเพราะสายตาดุดันของวิสุทธิ์ที่มองมาที่เธอ จากนั้นแตงกวาก็เงียบไม่ได้พูดอะไรอีกเลย แต่กลับเป็นมะปรางที่พูดแทรกขึ้นมาแทน
“ถ้าแม่อยากขายหุ้นให้เพื่อน เอาส่วนของหนูก็ได้นะคะ... ยังไงหนูก็ไม่ได้ยุ่งกับมันอยู่แล้ว” และคำพูดของเธอนั้นก็ทำเอาวิภาดาถึงกับต้องตวัดสายตามองลูกสาวคนโตของตัวเองทันที มะปรางที่เห็นสายตาของแม่ก็รีบหุบปากลงทันที
“พี่เข้าใจวิทย์นะ... เอาเป็นว่าวันนี้พี่ขอตัวก่อนแล้วกัน เอาไว้ว่างๆ เราค่อยนัดทานข้าวกันใหม่” วิภาดายกยิ้มออกมาและเลือกที่จะขอตัวกลับออกไปเพราะขืนอยู่นานไปกว่านี้อาจจะโดนชายหนุ่มตรงหน้าเล่นงานเข้าได้
“ครับ” วิสุทธิ์เองก็ตอบกลับพร้อมยกยิ้มบางๆ
“แตงกวาจะกลับพร้อมกับแม่เลยไหม?” วิภาด
