ตอนที่ 1
1000 Words
“ป้ารักษ์...นั่นป้ารักษ์จะไปไหนจ๊ะนั่น”
ลินิน สาวน้อยวัยสิบแปดรีบถามป้าแม่บ้านที่อยู่ปางไม้ เจต มานานขณะที่หล่อนเห็นว่าหญิงวัยสี่สิบห้ากำลังถือถาดเล็ก ๆ ใส่ขนมเดินตรงไปที่เรือนไม้สักหลังใหญ่
“เอาขนมบัวลอย ของโปรดไปให้พ่อเลี้ยงนะสินังลินิน”
รักษ์ตอบอย่างขัดใจ หญิงวัยสี่สิบกว่าเจ้าของเรือนร่างที่ยังอวบอัดรู้สึกหมั่นไส้เด็กสาววัยกระเตาะที่ชอบเจ๊าะแจ๊ะและแสดงท่าทางอยากรู้อยากเห็นเวลาหล่อนจะไปหาพ่อเลี้ยงหนุ่ม เจตภพ เจ้าของปางไม้เมืองน่านที่เรือนไม้สักหลังใหญ่ของเขาทุกครั้ง
“นี่...นังลินิน แกนี่มันชอบทำประจ๋อประแจ๋ แกรู้มั้ยว่าโตเป็นสาวแล้วต้องรู้จักสงบเสงี่ยมเจียมตัวซะมั่ง ทำตัวให้มันเรียบร้อยน่ะเป็นมั้ยฮะ นังลินิน”
รักษ์เอ็ดลินินซึ่งจริง ๆ แล้วเป็นหลานสาวของหล่อนเอง หล่อนพาลินินมาอยู่ที่ปางไม้ด้วยตั้งแต่เล็ก ๆ เพราะพ่อแม่ของลินินต้องเดินทางไปทำงานต่างถิ่นและสังเกตเห็นว่าหลานสาวโตเป็นสาวสะพรั่งและหน้าตาสะสวยแต่ชอบแสดงกิริยาท่าทางก๋ากั่นเกินเด็ก
“โอ๊ย! ป้า...ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้แหละ ฉันเป็นสาววัยใสนะน้า โตแล้วต้องมีจริตจะก้านมั่งสิ ทำตัวเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้น่ะน่าเบื่อจะตาย”
ลินินสวมชุดเสื้อคอบัวแขนสั้นนุ่งผ้าซิ่นแกล้งเบ้ปากใส่ป้าของหล่อน รักษ์ส่ายหน้าและทำปากเหมือนรำคาญ
“พูดมากนักนะนังหลานตัวแสบ ถ้าอย่างนั้นเอาของหวานไปให้คุณเจตเลยไป ฉันล่ะหมั่นไส้ ชอบนักล่ะเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“อู๊ยยยย...ย ยักษ์ล้านตัว...จริงหราป้าจ๋า”
ลินินรีบรับถาดจากมือป้ารักษ์แล้วทำหน้าดีใจยกใหญ่
“แหม๊...ฉันให้แกเอาขนมไปให้คุณเจตแค่นี้ ทำอย่างกะมีใครมาขอ นังลินินเอ๊ยนังลินิน”
“อ๊าว...ป้ารักษ์จ๋า โอกาสแบบนี้มีไม่บ่อยนะ คิดดูสิว่าฉันอยู่ที่นี่ไม่ค่อยได้รับใช้คุณเจตท่านเลย ถ้ามีโอกาสฉันก็อยากจะรับใช้คุณเจตท่านนะ”
“เรื่องตอแหลล่ะไม่มีใครเกินแก”
“เรื่องทำดีขอให้บอกต่างหากล่ะป้า ฉันเอาไปให้คุณเจตก่อนนะ เดี๋ยวท่านจะหิว”
“เออ...เสร็จแล้วก็รีบกลับมาช่วยป้าในครัวด้วย”
ป้ารักษ์บอกแล้วก็เดินจากไป ลินินยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองน้าสาวที่อายุสี่สิบสามแล้วแต่หุ่นโค้งเว้าแถมอวบอัดเหมือนสาว ๆ ป้ารักษ์มีหน้าที่คอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้เจ้านายของปางไม้และหล่อนรอโอกาสนี้มาตั้งนานแล้ว หล่อนเห็นเจตภพ พ่อเลี้ยงหนุ่มที่ทั้งหล่อล่ำทั้งใจดี อายุอานามเห็นว่าเลขสี่แล้วแต่ยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน
หล่อนอยากจะรู้จริง ๆ ว่าจริง ๆ แล้วเจตภพเป็นคนยังไง นอกจากความหล่อของเขาแล้วพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่จะชายตาแลหล่อนบ้างไหม ในเมื่อหล่อนทั้งสาวทั้งสวยและอวบอิ่มเต่งตึงอย่างนี้
ลินินเดินไปที่บ้านไม้สักหลังใหญ่ของเจตภพ มันอยู่ไม่ห่างจากห้องครัวที่หล่อนและป้าอิ่มทำงานมากนัก มีต้นไม้ร่มรื่นและแถวนั้นหล่อนรู้ว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ค่อยอนุญาตให้ใครเข้าไปยุ่งย่าม
เด็กสาววัยกระเตาะชะเง้อมองขึ้นไปด้านบนของบ้านที่ดูเหมือนจะเงียบเชียบ แต่ก็ไม่ได้เงียบซะทีเดียว ลินินได้ยินเสียงกุกกักจากชั้นสอง หล่อนกระหยิ่มในใจว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่คงอยู่บนนั้น
หล่อนอยากเข้ามาในบ้านหลังนี้นานแล้ว เป็นบ้านไม้ที่สวยและมีเสน่ห์ อาจเป็นเพราะเจตภพอยู่ที่นี่ หล่อนถึงได้อยากมาเพราะไม่มีโอกาสได้มาบ่อย ๆ วันนี้มีโอกาสได้เสริ์ฟขนมหวานที่ป้าอิ่มโยนหน้าที่มาให้ มันทำให้หล่อนชื่นใจแปลก ๆ
“อืม...อูย...อูย”
เสียงที่ดังมาจากชั้นสองทำให้ลินินหยุดชะงักชั่วขณะ หล่อนเงี่ยหูฟังเพราะมันดังมาจากห้องหนึ่งบนชั้นสอง ลินินหยุดที่ทางลงบันไดและเหลียวซ้ายแลขวา บนบ้านหลังนั้นก็ยังเงียบเชียบไม่เห็นมีใคร แต่เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงเล็ก ๆ เหมือนเด็กผู้หญิงร้อง
“ซี๊ด...อูย...”
พอเสียงนั้นดังขึ้นอีกลินินก็ไม่รอช้า เด็กสาวเดินย่องเหมือนไม่กล้าส่งเสียง ความอยากรู้อยากเห็นทำให้หล่อนเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้องหนึ่งที่ประตูเปิดแง้มเอาไว้ ลินินลอบมองเข้าไปแล้วหัวใจก็สั่นระรัว มือที่ถือถาดใส่ขนมหวานสั่นพาลจะทำหล่น
“ซี๊ด...พ่อเลี้ยงขา...ยูมิโกะเสียวค่ะ...อ๊าย...อ๊าย”
ลินินล่ะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเมื่อมองเข้าไป หล่อนเห็นหญิงสาวผิวขาวตัวเล็ก ผมบ๊อบหน้าม้าสวมชุดเหมือนนักเรียนญี่ปุ่น เสื้อขาวและกระโปรงลายสก็อตสวมแว่นตานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ในห้อง มันเป็นมุมที่ตรงกับร่องบานประตูที่แง้มไว้พอดี
ถ้าผู้หญิงคนนั้นนั่งบนเก้าอี้โต๊ะทำงานเฉย ๆ ก็คงไม่มีอะไรแต่นี่หล่อนกำลังถูกมัดมือไพล่ไว้ข้างหลังพนักเก้าอี้ตัวนั้นและขาทั้งสองก็แยกออกจากกัน ถูกมัดไว้กับที่วางแขนบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ ดูแล้วเหมือนแม่สาวญี่ปุ่นถูกขึงพืด
และมันทำให้เห็นชัดเจนว่าหล่อนโนบิกินี่หันมาทางที่ลินินมองอยู่พอดี และข้างหน้าหล่อนเห็นร่างของชายหนุ่มกำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่าง
คุณพระช่วย!...นั่นพ่อเลี้ยงเจตภพนี่นา เป็นไปได้ยังไงเนี่ย
- Writer
