“เสียเอี๋ยนเรียกเจ้าว่าคุณชาย เจ้าคงได้ร่ำเรียนหนังสือกระมัง” นางถามทั้งที่สายตายังมองไปด้านหน้า ท่องจำเส้นทางที่เสียเอี๋ยนบอกไว้ แม้มีแผนที่แต่นางพยายามจดจำทุกคำพูดของเสียเอี๋ยน
“คือว่าข้าอยากเขียนชื่อตัวเองได้ เจ้าช่วยสอนข้าเขียนชื่อตัวเองได้หรือไม่”
คำขอร้องของนางแสนเรียบง่าย ซุนเว่ยหมินอดคิดไม่ได้ว่า ตั้งแต่นางเกิดมาเคยเห็นเงินมากที่สุดคือค่าจ้างที่เสียเอี๋ยนมอบให้กระมั้ง
“เจ้าไม่ตอบ ข้าถือว่าเจ้าตกลงก็แล้วกัน” เหมยซิงหัวเราะเสียงใส “อากาศดีจริง ข้าหวังให้อากาศดีเช่นนี้ทุกวัน”
ซุนเว่ยหมินฟังเสียงพูดของนาง เรื่องแล้วเรื่องเล่า จนถึงเวลาที่เขาต้องกินยา นางจึงหยุดรถม้า ประคองเขากินยา นวดแขนนวดขากลัวว่าเขาจะอยู่ท่าเดียวนานเกินไปจนเลือดไหลเวียนไม่สะดวก
“ข้านึกออกแล้ว ถ้าข้าจะทำการค้าข้าควรคำนวณเลขได้ด้วย ท่าทางเจ้าฉลาดปราด
