ต้องทำยังไงสามีตัวร้ายถึงจะหย่ากับฉัน

4.หมีน้อยตัวใหญ่

นิสัยการตื่นเช้าของตัวเองนี่มันช่างมาเบื่อมากจริงๆ มาเรียตื่นขึ้นมาตั้งแต่ดวงอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขึ้นมาจากขอบฟ้าเลย เธอเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ที่ริมระเบียง

ราวกับว่าเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นมานั่นคือความฝันเลย...และหากจะกล่าวว่ามันคือความฝัน เช่นนั้นคงจะเป็นความฝันที่ค่อนไปในทางฝันดีละมั้ง

ดวงตาของมาเรียจับจ้องไปที่สามีของเธอที่กำลังนอนหลับอยู่...เท่าที่จำได้ เธอหลับไปประมาณสองชั่วโมงเห็นจะได้ ดยุคอินโทเนียเขาหลงใหลไปกับร่างกายนี้มากจริงๆ

ความรักที่เขามีต่อมาเรีย...มันมากมายในขนาดที่เธอไม่อาจจะคาดเดาได้เลย

"....เหตุใดวันนี้เจ้าเป็นฝ่ายตื่นก่อนล่ะมาเรีย"

เขาส่งยิ้มให้เธอโดยที่ตัวของเขายังไม่ลุกจากเตียงนอน

"คงเป็นเพราะว่าข้าตื่นเต้นที่จะได้...เข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์อินโทเนีย ได้บอกใครต่อใครว่าข้าคือดัชเชส"

เขาส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับหลับตาลง

มาเรียเลือกที่จะเดินไปหาเขา

"แบร์..ถ้าหากวันหนึ่ง สมมุติว่าในวันข้างหน้าท่านหมดรักข้าหรือว่าข้าเป็นฝ่ายหมดรักท่าน..เราจะสามารถปล่อยมือจากกันได้รึเปล่า?"

หลังสิ้นสุดคำถาม ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขายกมือขึ้นมาลูบไล้ที่ใบหน้าของเธอด้วยความหลงใหล

"มาเรีย ความตายเท่านั้นที่จะแยกเราออกจากกัน ไม่เจ้าและข้าจะต้องจากกันไปข้างหนึ่ง...อย่าได้ชายตามองผู้ใดเลยมาเรีย ข้าสามารถให้ทุกสิ่งที่เจ้าร้องขอ เป็นทุกอย่างที่เจ้าต้องการ..."

"....ข้าก็แค่ลองถามดู มิได้คิดจะไปจากท่านอยู่แล้ว"

ขอให้เป็นเช่นนั้นมาเรีย ขอให้มันเป็นเพียงแค่คำถาม เพราะถ้าหากมันเป็นความจริงละก็...ข้าอาจจะพลั้งมือฆ่าทุกคนในราชอาณาจักรที่รู้ข่าวการนอกใจของเจ้า จะตามล่าชายผู้นั้นพร้อมกับทำลายมันทั้งตระกูล...

ส่วนเจ้าข้าอาจจะกักขังเจ้าเอาไว้ เราจะอยู่ด้วยกันในหอคอยที่ไร้ทางออก เพื่อไม่ให้เจ้าได้พบเจอบุรุษผู้ใดอีกเพื่อให้ชีวิตของเจ้าผูกติดกับข้าไปตลอด..

ทำไม..รอบๆข้างกายเขาถึงได้แผ่กลิ่นอายที่น่ากลัวขนาดนี้กันนะ..

อย่าถามเขาเรื่องนี้อีกเลยจะดีกว่า เธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นศพเพื่อสังเวยปีศาจในตัวเขาหรอกนะ

เราเดินทางไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์เดอ อินโทเนีย ขนาดของที่นี่ไม่ต่างจากไรฮาร์ดมากนัก กว้างใหญ่แต่ทว่าในเรื่องของความหรูหรานั้นยังต่างชั้นอยู่มาก

อาจจะเป็นเพราะแบร์เขาไม่ใช่คนที่หลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอก...เขาก็เลยมิได้สนใจในความหรูหราของคฤหาสน์

"เจ้าสามารถสั่งทุกอย่างที่เจ้าอยากได้มาได้เลย นับจากนี้ไปคฤหาสน์เดออินโทเนียเป็นของเจ้า!!"

คนรับใช้ต่างก็ก้มหน้าเมื่อได้ฟังคำของดยุค ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องดัชเชสนั้นมีมากมาย ทั้งอารมณ์ร้าย เอาใจยากและ...เจ้าระเบียบ อาจจะเป็นเพราะว่าดัชเชสเป็นคนของตระกลูไรฮาร์ดที่แสนร่ำรวยและทรงอำนาจ ก็เลยดูท่าทางว่าจะเอาใจยากมากทีเดียว

มาเรียเดินเข้าไปด้านใน สิ่งที่เรียกได้ว่ามันคือความโชคดี นั่นคือเราแยกห้องกันนอน เธอกรีดร้องในใจถึงความอิสระเล็กๆน้อยๆที่สามีมอบให้

อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนนอนอยู่ห้องเดียวกัน ชีวิตคู่น่ะถึงแม้จะเป็นสามีภรรยา แต่ทว่า...เราต่างก็อยากจะมีเวลาที่สามารถใช้ชีวิตส่วนตัวได้

เรื่องนี้ถือได้ว่าเขาใส่ใจเธอมากจริงๆ ไม่บังคับและไม่กดดัน

"อีกสองวันจะเป็นงานเลี้ยงน้ำชาตระกลูไฮริชน์ค่ะดัชเชส ท่านหญิงบอนนี่กำชับมาหลายรอบว่าให้ท่านหญิงแต่งตัวให้งดงามเพราะวันนั้นองค์หญิงมิลลาจะเสด็จไปด้วย.."

มาเรียทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยอาการเหนื่อยล้า..นางไม่อยากจะสู้รบตบมือกับนางเอกอีกแล้ว

"ไม่ไป...ได้รึเปล่า"

"แน่นอนว่าไม่ได้ค่ะ ท่านหญิงบอนนี่ถือเป็นสหายรัก งานนี้ไม่ว่ายังไงดัชเชสก็ต้องเดินทางไป"

บอนนี่อย่างนั้นหรือ? หนึ่งในตัวร้ายที่เป็นลูกกระจ๊อกของมาเรีย

เธอถอนหายใจเบาๆ

"อืม..เตรียมชุดเอาไว้ก็แล้วกัน"

แอนนี่ยกยิ้ม พร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพก่อนที่จะเดินจากไป

งานเลี้ยงน้ำชาอย่างนั้นหรือ? หวังว่าคงจะมีชารสชาติดีๆพร้อมกับขนมเค้กแสนอร่อยเอาไว้ให้กินนะ...

ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับดยุคที่เดินเข้ามา เขานั่งลงข้างเธอก่อนจึงอุ้มเธอขึ้นมาจากเตียง

"...ทำไมเจ้ายังไม่อาบน้ำ?"

"เพราะข้าหวาดกลัวว่าหากตัวเองอาบน้ำไปแล้ว จะพลาดโอกาสที่จะได้อาบน้ำพร้อมกันกับท่าน"

เขายกยิ้มขึ้นมาราวกับพึงพอใจกับคำหวานของภรรยา

"เจ้าถือเป็นคนที่รู้ใจข้ายิ่ง..."

อันที่จริงตามเนื้อเรื่องมาเรียกับดยุคนั้นถือว่าเป็นคนที่ไม่สมควรรักกันได้ ทั้งที่ดยุครักกับมิลลาอยู่ก่อน...แล้วทำไมหลังจากกลับมาจากปราบกบฏถึงได้หลงรักมาเรียจนหัวปักหัวปำเช่นนี้...

ดูแปลกประหลาดอยู่เหมือนกันแฮะ

"ดวงตาของเจ้ากำลังเหม่อลอย...มาเรียเจ้ากำลังคิดถึงชายอื่นอยู่รึเปล่า?"

เธอหัวเราะเพราะรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางการหึงหวงบนใบหน้านั้น

"ข้ากำลังคิดว่าคืนนี้..ใครจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนต่างหาก"

"เสียใจที่คืนนี้มิได้ เพราะว่าข้ามีประชุมกับสภาอาวุโส...ขอโทษที่ไม่อาจทำตามสิ่งที่เจ้าปรารถนาในใจของเจ้าได้"

มาเรียยกมือขึ้นมากอดคอของเขาเอาไว้

"ในเมื่อคืนนี้มิได้..เช่นนี้ตอนนี้ล่ะ? ท่านเหลือเวลาอาบน้ำให้ข้าอีกนานเท่าไร?"

เขาก้มหน้าลงไปหอมแก้มมาเรียเบาๆ

"ถ้าไม่ต้องอาบน้ำแบบพิถีพิถันมาก เราจะมีเวลาราวสองชั่วโมงครับ"

"เพียงพอแล้วแบร์...เวลาขนาดนั้นเพียงพอให้เราได้ทำมันอย่างเหลือเฟือเลยล่ะ"

เขาวางเธอลงบนอ่างอาบน้ำ แบร์ยกเท้าของมาเรียขึ้นมาจุมพิตเบาๆไล่ขึ้นไปบนขาจนถึงหัวเข่า...

"ทั้งที่ท่านกล่าวว่าไม่มีเวลา แต่ทว่าท่านก็ยังคง..."

"เพราะการสัมผัสร่างกายเจ้ามันคือความสุขอย่างหนึ่งและข้า...อยากจะสัมผัสมันไปให้ทั่วทุกส่วนก่อนที่เราจะเริ่ม..อย่างจริงจัง"

เธอแพ้แล้ว มาเรียคิดว่าตัวเองพ่ายแพ้ความน่ารักของเจ้าหมีตัวใหญ่ตรงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว!!