บทที่ 6
972 Words
หลังจากเลย์ปิดประตูไป ฉันก็รู้สึกกังวลเล็กๆ เหมือนกันนั้นแหละ ฟู่วว~ ก่อนจะถอดหายใจออกมาเต็มแรง เอาว่ะ! ตายเป็นตาย! อุปกรณ์ป้องกันตัวเราก็พร้อมขนาดนี่ละ ใช้ยานอนหลับก่อนละกัน คืนนี่หมอนั้นจะได้นอนฝันดี พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เดินไปเตรียมน้ำให้เขา พอเขาเข้ามาจะได้ดื่มน้ำให้สดชื่น ยันเช้าเลย ส่วนอุปกรณ์ต่างๆฉันก็ซ้อนไว้ตามเตียง ไว้ตามสิ่งของที่ฉันสามารถหยิบจับขึ้นมาป้องกันตัวได้ง่าย เท่านี้ก็เรียบร้อย
ติ๊งน่อง~ ติ๊งน่อง~
โอ๊ะ! ไอ้บ้านั้นมาแล้วหรอเนี่ย แล้วทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วยย่ะ! ฉันรวบรวมลมหายใจ สูดอาการเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะพ้นลมหายใจออกมา และรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
แอ๊ด~
“เปิดช้าจริงคุณ มั่วจัดเตียงอยู่หรอ~” อย่ามาล้อเลียนฉันย่ะ
“นายก็รีบจัดของแล้วฉัน ฉันจะไปอาบน้ำฉันเหนื่อย” ฉันหาทางปลีกตั้งหากละย่ะ แต่มันก็เหนื่อยจริงๆ นั้นแหละ จะมานั่งดูหมอนี่จัดของนะหรอ ไม่มีทางเด็ดขาด เขาพยักหน้าตอบกลับฉันอย่างว่าง่าย ก่อนจะเอาข้าวของตัวเองจากกระเป๋ามาเตรียมจัดของให้เข้าที
“อืม...ถ้านายเหนื่อย ฉันเตรียมน้ำไว้ให้แล้วนะ” ฉันชี้ไปยังแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะ รีบกินนะคะ เพราะมันมียานอนหลับ ฮ่าๆ
“โอเค” หลังจากสิ้นคำพูดนั้นฉันก็รีบไปลั้ลลาในห้องอาบน้ำทันที โอ้ว~สบายตัวจัง ฉันใช้เวลาอาบน้ำค่อนข้างนาน ก็กะว่า ถ้าออกไปหมอนี่จัดข้าวก็น่าจะจัดของเสร็จนั้นแหละ พออาบน้ำเสร็จ ก็เดินมาเช็คหน้าล้างหน้าที่กระจก ก่อนจะเดินเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยความสบายตัว
“อ๊ายยย~”
ฉันกรี๊ดเสียงหลงด้วยความตกใจ เขาเลยรีบวิ่งเข้ามาหาฉันทันที
“นี่เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย กรี๊ดเสียงหลงขนาดนี่ ตกใจอะไรคุณ” ตกใจนายนั้นแหละย่ะ! เดินถอดเสื้อโชว์ซิกแพคทำไม ฉันเขินโว้ย!! เคยแต่เห็นแค่ในพระเอกหนัง ก็เพิ่งจะเคยเห็นของจริงนี่แหละ อย่าหน้าแดงเด็ดขาด ข้อร้อง เกร็งหน้าไว้แก เกร็งหน้าไว้ สติ!
“เปล่า! ป...ปล่อย” ฉันบอกให้เขาละตัวออกจากฉัน เขาก็ยกมือเสมอตัวทันที เพราะคงตกใจในท่าทางของฉันนั้นแหละ
“สะ...ใส่เสื้อหน่อยได้ไหม” ไอ้ท่าทางและคำพูดท่าตื่นเต้นของฉันนี่มันอะไร อาการแบบนี่เกิดขึ้นกับฉันได้เยี่ยงไร!! >[]‘จำไว้อย่างนึ่งนะพี่มิ้น 18 วินาทีของการตะครุบเหยื่อ’ อยู่ดีๆ เสียงของเลย์ก็ลอยมาเตือนสติฉัน ฉันเลยสะบัดหัวตัวเอง เพื่อเรียกสติ
“คุณเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย” แต่กลับกลายเป็นว่า เขากลับมายืนใกล้ฉันมากกว่าเก่า สายตาฉัน (. . ) ก้มลงต่ำ เหลือบไปมองแผงหน้าอกกับแผงซิกแพคเขาพอดิบพอดี เกร็งหน้าไม่ไหวแล้วยัยมิ้น เขาเอาฝามือหนามาแตะหน้าผากฉัน คราวนี่แดงทั้งตัว ทำไมหมอนี่ทำให้ร่างกายฉันไม่อยู่สุขขนาดนี่ไม่เข้าใจตัวเอง
‘จำไว้อย่างนึ่งนะพี่มิ้น 18 วินาทีของการตะครุบเหยื่อ’ เสียงของเลย์ยังคงดังก้องในหัว โอ้ย!! ใจไม่ดีเลย~
“เอิ้ก เอิ้ก” ใช่! ฉันสะอึก ฉันจะสะอึกเวลาที่ฉันรู้สึกตื่นเต้นหรือเขินกับอะไรที่อยู่ตรงหน้ามากๆ และตอนนี่ฉันก็เป็นอยู่ เพราะหมอนี่เดินเชิดฉายยั่วยวนฉันอยู่ยังไงเล่า
“เอ้า! น้ำคุณ!” พอเขาเห็นฉันสะอึกไม่เลิก เขาก็รีบคว้าแก้วน้ำมาให้ฉันดื่มทันที ฉันรีบคว้าแก้วน้ำมาจากมือเขา ก่อนจะยกขึ้นดื่ม เพื่อเรียกสติจะกลับคืน
อึก~ อึก~
“เป็นไง โอเคไหม”
“โอเค” ฉันพยักหน้าตอบกลับเขาไป แต่.....
“น้ำแก้วนี่นายเอามาจากไหน”
“ก็น้ำที่คุณเตรียมให้ผมไง”
อ๊ากกก~ น้ำที่ฉันใส่ยานอนหลับบบบ~
‘จำไว้อย่างนึ่งนะพี่มิ้น 18 วินาทีของการตะครุบเหยื่อ’ พี่จะจำไว้! แต่ตอนนี่...ยานอนหลับ โอ้ย! ยัยมิ้นแกตายแน่ๆ
- Writer
