หลายสัปดาห์ต่อมา
“เฮือก!”
“สัว สัว เป็นอะไร สัวตื่น ตื่น”
“เกี๊ยว กูฝันร้ายอีกแล้ว” ฉันเชื่อแล้วฉันก็ตกใจมากที่เห็นมันเป็นแบบนี้
“มึงจะนอนคนเดียวไม่ได้เลยหรือไง”
“มึงคิดว่าไง ทุกครั้งที่กูนอนคนเดียวมันก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย” ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อน้ำเสียงตื่นกลัวก็พอบอกได้แล้วว่าเป็นไปตามอย่างที่มันพูด
“ทีแรกกูจะไม่กลับมา”
“ถ้ามึงไม่กลับมากูก็คงไม่ได้นอนทั้งคืน สะดุ้งตื่นอยู่แบบนี้”
“เรื่องมันก็นานมากแล้ว มึงยังไม่ลืมอีกเหรอ”
“มันอยู่ในใจกู ฝังไปแล้วมั้งแต่พออยู่กับมึงกลับไม่เป็นอะไรเลย” เพราะแบบนี้หรือเปล่ามันถึงขาดฉันไม่ได้ตามติดยิ่งกว่าเงา
“ถ้าวันนึง เราต้องเลิกกัน มึงจะอยู่ยังไง”
“แล้วทำไมต้องเลิกวะ” มันทำเสียงหงุดหงิดใส่
“ก็ไม่รู้ ถามเอาไว้ก่อนไง เผื่อมึงเข้าใจปะ อย่าหลับหูหลับตาดิสัว”
“ก็คง แดกยาให้มันตายๆ ไป” ฉันเข้าใจสิ่งที่สัวเป็นอยู่ในตอนนี้ เหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่าน
