โต๊ะอาหารในห้องครัว คู่สามีภรรยากำลังทานอาหารด้วยสีหน้ามีความสุข พูดคุยปนเสียงหัวเราะ
“สวัสดีตอนเช้าครับ” เสียงทักทายจากชายตัวโตเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ โดยไม่ต้องมีใครเอ่ยชวน
“เมื่อคืนหลับสบายดีไหมครับ คุณเวหา?”
“หึ ผมก็อยากหลับสบายนะครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่ได้นอนเลย” น้ำเสียงเรียบ ริมฝีปากฉีกยิ้ม ในขณะที่ผู้เป็นป้ามองหน้าคมคายเหมือนกำลังสงสัย
“ผมหมายถึง ผมเพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี้เองครับอาบน้ำเสร็จคุณป้าก็ไปเรียกมากินข้าวพอดี” คำแก้ตัวจากปากของแขกประจำ ทำให้คนฟังสบายใจขึ้น
ตึก ตึก ตึก
คนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับใบหน้าบูดบึ้งทิ้งส้นเท้ากระแทกแรงเหมือนเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไปเอาไข่ลวกที่โต๊ะมาให้คุณเวหาด้วยสิ” ชายแก่บอกหลานสาว ก่อนจะหันมายิ้มให้กับชายหนุ่ม
“ใครอยากกินก็ลุกไปหยิบเองสิคะ แป้งไม่ใช่คนรับใช้สักหน่อย” เสียงเล็กเถียงกลับทันที พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งด้ว
