ที่นอนปิกนิกถูกจัดเตรียมปูไว้กลางห้องโถงหน้าทีวี หมอนพร้อมผ้าห่มพับวางไว้ให้อย่างเป็นระเบียบ
“เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนนะคะ เป็นของคุณลุง พี่เวหาน่าจะใส่ได้ แล้วก็อันนี้ผ้าเช็ดตัวค่ะ ส่วนเสื้อผ้าของพี่ก็ทิ้งในตะกร้าได้เลยเดี๋ยวพรุ่งนี้แป้งซักให้” หญิงสาวตัวเล็กเดินหอบเสื้อผ้าออกมาจากห้องนอน ทั้งที่เส้นผมยังเปียกชุ่มหลังการอาบน้ำ
“แล้วพี่จะอาบน้ำได้ที่ไหนคะ?”
..(เงียบ)..
คนตัวเล็กนิ่งคิด เธอลืมคิดถึงเรื่องนั้นไปซะสนิท เพราะห้องน้ำมีแค่ในห้องนอนของเธอเท่านั้น
“งั้นพี่เวหาก็เข้าไปอาบในห้องนอนแป้งก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแป้งนั่งดูทีวีรอ”
“ได้ครับ” ชายตัวโตเดินหายเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาว ขณะที่เจ้าของห้องออกมานั่งดูทีวีรออย่างที่บอก แต่ทว่ายิ่งดึกเปลือกตาบางก็ยิ่งหนักอึ้ง คนที่อยู่ข้างในก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาจากห้อง
“เข้าไปทำอะไรของเขานานขนาดนั้น จะอาบจนหนังละลายเลยหรือไง?” เสียงบ่นเล็กในลำคอ
