เหงื่อเม็ดเล็กซึมตามหน้าผากขาว ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆลูบซับออกให้กับหญิงสาวอย่างเบามือ สายตาอ่อนโยนหวนคืนสู่ดวงตาคมเข้มอีกครั้ง ริมฝีปากหนากดจูบลงบนปลายจมูกเล็กด้วยความเอ็นดู
“เหนื่อยไหมครับ? พี่ไม่ได้ป้องกัน ไว้พรุ่งนี้ค่อยแวะซื้อยานะครับ” เสียงนุ่มพูดกับคนตัวเล็ก พลางพลิกตัวลงมานอนข้างๆ แขนใหญ่โอบกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ก่อนทั้งสองจะผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าไปพร้อมกัน
..อากาศเย็นยามเช้าของบ้านกลางสวน ปลุกให้คนที่อยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่น มือใหญ่ควานหาร่างคนตัวเล็กที่นอนกอด แต่ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นกลับไม่เห็นเธอแล้ว
ผมมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียง ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งมองสำรวจไปรอบๆห้อง แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คราบเลือดบนที่นอนทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความตกใจแต่ก็แฝงด้วยความรู้สึกดีจนเผลอยิ้ม
“ซิงเหรอ?”
ความสงสัยยังคาใจทั้งที่พิสูจน์แล้วด้วยตัวเอง ผมไม่อยาก
