ฉันลงจากรถ เดินเหยียบหาดทรายขาวตามคำชวนของพี่เพทาย ความสงบของทะเลในยามเช้าปราศจากผู้คน เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าหายใจได้เต็มปอด สัมผัสจากฝ่าเท้าที่กำลังเหยียบลงบนทรายเปียกน้ำ แม้จะมีรอยเท้าจมลงไปแต่เมื่อถูกคลื่นซัด รอยเท้าที่เคยมีก็เลือนหาย
“ถ้าความรู้สึกของเราเหมือนกับรอยเท้าบนทรายนี้ก็ดีสินะ แค่เวลาผ่านไป ทุกอย่างก็จะกลับมาอยู่ในสภาพเดิม” เสียงเล็กพูดเบา แววตาเศร้ามองเท้าเล็กของตัวเอง
“พร้อมกลับไปสู้กับความจริงหรือยัง?”
“ไม่พร้อมได้ไหมคะ? แป้งเหนื่อย”
“พี่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนในคลับนั่น แป้งไปเจอกับอะไรมา แต่พี่เชื่อว่าแป้งฝุ่นของพี่ จะต้องผ่านมันไปได้แน่ๆ” หนุ่มหน้าหวานยิ้มกว้าง มองคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าเศร้า ดวงตาคมเฝ้ารอรอยยิ้มจากริมฝีปากของหญิงสาว
“ก็ได้ค่ะ แป้งจะผ่านมันไปให้ได้”
เราสองคนยิ้มให้กัน อย่างน้อยฉันก็ยังมีพี่เพทายที่อยู่ข้างๆ คอยเป็นป้อมปราการให้ฉันพักพิง ไม่ว่าจะต
