“มันเกิดอะไรขึ้นคะ”
“แป้ง! ร้านของเราพังหมดแล้ว พังหมดทุกอย่าง หมดกัน หมดจริงๆ ฮือ ๆ ” เสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้เป็นป้า ปาดน้ำตามองหลานสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน
“พอพี่มาถึงร้านก็เป็นสภาพนี้แล้ว”
“พวกมันมากันหลายคน บอกว่าเราไม่ยอมใช้หนี้” ชายสูงอายุพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ใช้หนี้!”
ทันทีที่ได้ยินคำนี้ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร ในเมื่อเขาไม่พอใจก็ควรมาลงที่ฉัน ไม่ใช่มาลงกับข้าวของที่ร้านแบบนี้
“พี่เพทายไปส่งแป้งได้ไหมคะ?”
“แป้งจะไปไหนลูก?”
“ไปทวงสิทธิ์ ให้คนทำกลับมารับผิดชอบนะสิคะ”
ฉันนั่งรถออกมากับพี่เพทาย ภายในใจร้อนเหมือนมีกองไฟสุ่มอยู่ในอก ความโกรธ ความเกลียด ความโมโห มันหลอมรวมกันอยู่ข้างใน พร้อมที่จะระเบิดออกมาอย่างเต็มที่
“แป้งจะไปไหน?”
“คลับของไอ้เวหา”
“ทำไมต้องไปหาเขา ถ้าแป้งอยากให้ช่วยอะไรบอกพี่ก็ได้นะครับ พี่พร้อมช่วยแป้งเต็มที่เลย”
“ไม่ค่ะ! แป้งไม่ได้
