“มีอะไรกันเหรอคะ? เกิดอะไรขึ้น แล้วป้าร้องไห้ทำไม?” หญิงสาวในชุดนอนเดินออกมา ถามกลุ่มคนที่อยู่หน้าบ้านด้วยความสงสัย
“บ้านหลังนี้กำลังจะถูกยึด” เสียงชายใส่สูทสวมแว่นหนา ตอบหญิงสาวตัวเล็กแทนชายแก่กับหญิงชรา
“ยึด! จะยึดได้ยังไงก็บ้านหลังนี้เป็นของป้ากับลุง พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“คุณเป็นหลานของพวกเขาเหรอ? ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรรับรู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน เพราะเงินทุกบ้านทุกสตางค์ที่คุณใช้ ค่าเทอมทุกปีที่คุณเรียน มาจากเงินที่ป้ากับลุงของคุณเอาบ้านหลังนี้ไปจำนองไว้”
“เท่าไหร่? เงินที่ป้ากับลุงไปเอามา เดี๋ยวฉันจะเป็นคนใช้หนี้เอง”
“แป้ง ไม่ได้หรอกลูก” มือหยาบกรานจับแขนเล็กของหลานสาว แววตาสิ้นหวังเป็นสัญญาณว่าเกินกว่าที่เธอจะรับไหว
“ ยี่สิบล้านสำหรับค่าบ้าน แล้วก็อีกสิบล้านสำหรับเงินยืม ดอกเบี้ยอีกสิบล้าน รวมเบ็ดเสร็จสี่สิบล้าน ไม่ขาดไม่เกิน”
“ห๊ะ!! จะบ้าเหรอ ตั้งสี่สิบล้าน โกงกันชัดๆ
