ต่อรอง
1342 Words
ฉันร้อนรนเดินวนอยู่ในห้องด้วยอาการร้อนใจ เพราะฉันไม่รู้ว่าตินจะทำแบบนั้นจริงมั้ย แล้วฉันจะไปอยู่ไหนตอนนี้ฉันกลัวไปหมดแล้ว
พรึ่บบบบ!!! เพล้ง!!! เสียงข้าวของโครมครามดังลั่นในขณะที่ฉันกำลังคิดไม่ตกเรื่องติน ตินเข้ารู้ทุกอย่างแล้วตอนนี้ แล้วเขาก็ต้องการให้ฉันไปกับเขา แต่ฉันก็เป็นห่วงแม่ ในชีวิตฉันเหลือแม่แค่คนเดียว
“กรี๊ดดด อย่านะ” เสียงแม่ร้องดังขึ้นทำให้ฉันต้องรีบวิ่งออกไปดู เพราะแม่คงโดนพ่อเลี้ยงฉันทุบตีอีกเป็นแน่
“ออสติน!!” ฉันเบิกตากว้างเรียกชื่อคนตรงหน้าเพราะไม่คิดว่าจะฉันเห็นเขาอยู่ตรงนี้ แล้วคนที่ถูกซ้อมไม่ใช่แม่ฉัน แต่เป็นพ่อเลี้ยงที่ถูกออสตินซ้อมแทน ที่เขาพูดกับฉัน เขาทำมันจริง ๆ
ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งไปคว้าแขนเขาไว้ในทันที เขายังอยู่ในชุดนักเรียนม.ปลายอยู่เลย แล้วฉันก็ไม่เคยคิดได้ว่าเขาจะทำแบบที่พูดจริง ๆ
“หยุดนะตินอย่าทำ” ฉันร้องบอกเขาที่เอาแต่ซ้อมพ่อฉันไม่หยุด
“บอกแล้วใช่มั้ย ตินเตือนแล้วใช่มั้ย?” เขาหันมามองหน้าฉันก่อนที่ชี้หน้าฉันด้วยอารมณ์เดือดดาล ใช่! เขาเตือนฉันแล้ว
“ตะ...ติน”
หมับ!! จู่ๆ ตินก็คว้าข้อมือฉันแล้วฉุดกระฉากลากถูฉันให้ออกจากจากบ้านมา แต่ทว่าแม่กับวิ่งมาดึงแขนอีกข้างของฉันไว้
“แกจะเอาลูกฉันไปไหน ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“ตินปล่อยเถอะนะ นิตาไม่ไป” ฉันร้องบอกตินพร้อมพยายามสะบัดแขนออกจากเขา แต่เขาไม่ยอมปล่อยแถมยังบีบแรงกว่าเดิม
“ยังไงก็ต้องไป ยังไงตินก็ไม่ให้อยู่ที่นี่” เขามองหน้าฉันสลับกับแม่ที่ยืนอยู่
“บอกให้ปล่อยลูกฉัน” แม่พูดอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“จะเอาเท่าไหร่ผมจะให้ ขอแค่ปล่อยนิตา”
“ตะ...ติน” ฉันมองหน้าเขา
“หนึ่งล้านพอมั้ย?”
“.....” แม่ฉันเงียบไม่พูดอะไรก่อนที่จะดึงฉันออกจากติน
“สามล้าน”
“ตะ....ติน” ฉันเรียกชื่อเขาพร้อมมองหน้า ฉันไม่คิดว่าเขาจะยอมเสียเงินได้มากมายเพื่อฉันได้ขนาดนี้
“ถ้าแกเอาเงินมาให้ฉัน ฉันจะให้มันไปกับแก” แม่พูดขึ้นพร้อมมองหน้าฉันสลับกับติน
“แม่”
“ผมจะให้พ่อมาจัดการให้คุณน้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“.....” ฉันยืนเงียบไม่พูดอะไร พวกเขาคุยกันเจรจากันเหมือนฉันเป็นแค่สิ่งของที่เอาไว้ซื้อขาย
“ต่อจากนี้นิตากับคุณไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก”
พูดจบตินก็กระชากฉุดให้ฉันมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ฉันได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา ทำไมชีวิตฉันมันถึงต้องเป็นแบบนี้ ทำไมฉันถึงเลือกทางเดินของชีวิตไม่ได้
“เดี๋ยวจะพาไปซื้อเสื้อผ้า”
“.....” ฉันเงียบ
“แล้วอยากกินอะไร ตินจะพาไป”
“.....” ฉันก็เงียบอีก
“นิตาได้ยินที่ถามมั้ย?” เขาถามด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“นิตาอยากกลับบ้าน”
“กลับไปทำไม ที่นั่นมันไม่มีใครรักเธอ” ตินมองหน้าฉันก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมา
“แต่ยังไงที่นั่นมันก็คือบ้านของนิตา”
“บ้านหรือนรก?”
“ติน!” ฉันมองหน้าติน เพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนั้นออกมา
“แม่นิตาเขาไม่ได้สนใจนิตาเลยสักนิด แถมไอ้พ่อเลี้ยงก็ไว้ใจไม่ได้แล้วจะอยู่ที่นั่นไปทำไม?” ตินพูดแบบไม่สบอารมณ์มากนัก
“แต่นิตาเป็นห่วงแม่” ฉันพูดออกไปตามความรู้สึก เพราะถ้าฉันไม่อยู่ ฉันก็ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงจะทำร้ายแม่อีกมั้ย ใครมีแม่แค่คนเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต
“ห่วงตัวเองก่อนมั้ย?” เขาพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“แต่ยังไงเขาก็คือแม่ของนิตา” ฉันขึ้นเสียงใส่เขากลับ
“ไม่มีแม่ที่ไหนขายลูกกินเหมือนแม่ของเธอหรอกนะนิตา” เขาตะคอกใส่หน้าฉันด้วยอารมณ์เดือดดาล
เพี๊ยะ!!! ฉันตบหน้าออสตินอย่างแรงทันทีที่เขาพูดคำนั้นจบ ต่อให้แม่ฉันจะเป็นยังไงจะดีหรือเลวมากขนาดไหน เขาก็คือแม่ของฉัน คือคนที่เลี้ยงฉันมา ออสตินเขาไม่มีสิทธิ์มาพูดมาว่าแม่ฉันถึงขนาดนี้
“ตะ...ตินขอโทษที่พูดแบบนี้” เขาดึงมือฉันไปจับ ก่อนที่จะหันมามองหน้าฉันที่จ้องหน้าเขาอยู่
“.....”
“ขอโทษที่พูดแรงไป นิตาอย่าโกรธเลยนะ”
“.....”
“หายโกรธเถอะนะ ต่อไปตินจะไม่พูดอีกแล้ว ตินสัญญา” เขามองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เขาคงไม่เคยเห็นฉันเป็นแบบนี้มาก่อน ก็ฉันไม่ชอบเวลาที่ใครมาว่าแม่ ไม่ว่าแม่ฉันจะเป็นยังไงเขาก็ไม่ควรมาว่าแม่ฉัน
“.....” ฉันยังคงเงียบไม่ตอบอะไร
“โกรธเขาแบบนี้ไม่สงสารเขาบ้างเลยเหรอ?”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อน่าสงสารในขณะที่ฉันกำลังเงียบไม่พอใจเขา แต่จู่ๆ ออสตินก็ใช้มือหนาของเขาลูบไล้ล้วงเข้ามาที่ขาอ่อนของฉันก่อนที่จะบีบมันเบาๆ แล้วส่งสายตาที่น่าสงสารให้ แต่การกระทำของเขามันขัดกับคำพูดที่หน้าสงสารเขาทุกอย่าง
“ครั้งที่แล้วนิตางอน นิตาโดนตินทำอะไรไป จำได้มั้ย?”
“.....” ฉันนั่งเงียบไม่พูดอะไรพร้อมคิดตามที่เขาพูด เพราะฉันเคยงอนเขาแล้วไม่คุยกับเขาคอยหลบหน้าเขา แล้วสุดท้ายตินก็.....
ไม่เลย ฉันไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นอีก ฉันไม่อยากรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก มันทั้งเจ็บทั้งอาย
“จำไม่ได้หรอ งั้นให้ตินช่วยรื้อฟื้นให้ดีมั้ย”
“อึกกก ไม่เอา นิตาไม่งอนแล้วติน” ฉันเบ้หน้าออกมาคล้ายกับจะร้องไห้เลยทำให้ตินต้องหยุดชะงักไป
“งั้นก็ดีกัน” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองไปฝ่ายชนะ
“ดีกันก็ได้” ฉันตอบกลับไปก่อนที่ตินจะยิ้มกว้างออกมาแล้วดึงฉันไปหอมแก้มหลายๆ ที
ออสตินเลี้ยวรถเข้ามาพาฉันมาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนึงที่อยู่ในระแวกแถวนั้น ฉันได้มองซ้ายมองขวาด้วยความตื่นตาตื่นใจ เพราะฉันไม่ค่อยได้มาเที่ยวสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่
ออสตินเดินนำฉันให้เข้ามาในร้านอาหารแห่งนึงคล้ายภัตตาคารหรูที่เป็นร้านจำพวกอาหารจีน แล้วร้านก็ดูหรูดูแพงมากๆ ท่าทางราคาอาหารจะแพงอยู่เหมือนกัน
“จะกินอะไรก็สั่ง”
“นิตากินอะไรก็ได้” ฉันตอบกลับไป
“แน่ใจว่ากินอะไรก็ได้” เขาถามกลับ
“อืม กินอะไรก็ได้” ฉันพยักหน้าตอบ ฉันกินง่ายอยู่ง่ายเขาสั่งอะไรให้ฉันก็กินได้หมดนั่นแหละ
“เอาออสตินที่นึงครับ” ออสตินเงยหน้าบอกพนักงานที่กำลังยืนรอรับออเดอร์ ว่าแต่ว่าไอ้เมนูออสตินมันทำมาจากอะไร
“ออสติน!!” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างเหลืออดเมื่อนึกขึ้นได้ให้กับเมนูอาหารของเขา
“เอ้า! ไหนบอกว่ากินอะไรก็ได้ ก็กินฉันไง” เขาตอบกลับมาแบบไม่รู้สึกผิดอะไร
“.....” ฉันถอนหายใจออกมาให้กับความขี้เล่นที่ไม่ดูเวล่ำเวลาของเขา
“สำหรับเธอ ฉันน่ะอร่อยที่สุดแล้ว”
“.....”
- Writer
