"Ne saçmalıyorsun sen?"
Onca insan susmuş sadece bize bakıyordu. Birkaç fısıldaşma haricinde hiçbir ses yoktu. Düşünün en az bin kişilik bir arenadasınız. Şu an orada o durumun odağındayken her şey güçtü.
Neyime güvenip bunu yaptım bilmiyordum lakin benim için imkânsız diye bir şey yoktu.
Herkes için öyleydi. İmkânsızı var eden bizdik. Var ettiğimiz gibi yok etmesini de bilirdik ne kadar güç olsa da.
"Kendisi rahatsız, bu adil bir dövüş olmaz. Eğer beni yenerse, ikimizi de yenmiş sayılsın," demekle yetindim.
"Seni değil onu seçtim," dedi kibrin kıvrıldığı üstünlük kokan sesiyle Venüs.
"Ve ben de sana düello teklif ettim. Ne o? Yoksa korktun mu?" İşte insanoğlunu tav eden cümle bu iki kelimeden ibaretti.
Kibirli ifadesi büyük bir ahenkle yerle bir olmuş yerini sinirin yuva edindiği
