อยากออก…6/1
1044 Words
เสียงเครื่องยนต์ดังคลอเบา ๆ ภายในรถยนต์คันหรูที่แล่นออกจากงานเลี้ยงมุ่งสู่ถนนเส้นหลัก มีกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเรือนกายหนุ่มสาวลอยคลุ้งปนกัน แต่บรรยากาศกลับชวนให้อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
จักราเอื้อมมือคลายเนกไทเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มเรียบ แต่กดดันจนหัวใจเธอสะท้าน
“เธอจะไปต่อปากต่อคำกับกรองแก้วทำไม”
จันทร์เจ้าหันขวับมา ดวงตาสั่นระริก ฝ่ายนั้นคงฟ้องเขาแล้ว
“แล้วฉันต้องทำตัวยังไงคะ ยืนให้เขาดูถูก ด่าฉันเหมือนตัวไร้ค่า โดยที่คุณยืนมองเฉย ๆ อย่างนั้นน่ะเหรอ”
จักราเลิกคิ้วเล็กน้อย สายตานิ่ง “บางครั้งความเงียบก็ชนะทุกอย่างได้ ไม่จำเป็นต้องลดตัวไปเถียงกับคนที่เหนือกว่าทุกด้าน”
คำว่า ‘เหนือกว่าทุกด้าน’ ทำให้หัวใจจันทร์เจ้าเหมือนถูกมีดกรีด เธอกำหมัดแน่น “ใช่สิ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยในสายตาคุณ ไม่มีตระกูล ไม่มีเงินทอง ไม่มีเกียรติยศ แต่จะบอกอะไรให้ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะไม่มีอะไร แต่ฉันก็เป็นลูกพระยานาหมื่นมาก่อนเหมือนกัน จะให้ฉันเงียบปากฟังยัยกายแก้วนั่นประชดประชันเหน็บแนมอยู่ฝ่ายเดียวเหรอ”
จักรามองเธอด้วยแววตาอ่อนใจ “เขาชื่อกรองแก้ว”
“ฉันจะเรียกว่ากายแก้ว จะทำไม บีบคอฉันให้ตายในรถนี้ไหมล่ะ เอาสิ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่สนใจคำท้าทาย รถทั้งคันตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดังเหมือนตอกย้ำบรรยากาศตึงเครียด จักราหันมามองเธอ ดวงตาคมกริบฉายแววบางอย่างที่ซ่อนลึกเกินกว่าจะอ่านได้
บรรยากาศในรถยังคงเงียบชวนอึดอัดหลังจากจันทร์เจ้าประกาศศักดิ์ศรีเสียงดัง ว่าตนก็เป็นลูกพระยานาหมื่น มีพ่อเป็นเสี่ยโรงงานน้ำแข็ง ไม่ใช่คนไร้ค่าที่ใครจะมาดูถูกได้
“ยายจระเข้น้อยเอ๊ย”
จันทร์เจ้าชะงัก หันขวับมามองเขาด้วยแววตากรุ่นโกรธ “คุณว่าฉันเป็นจระเข้เหรอ”
จักราไม่ตอบทำเป็นนั่งนิ่ง ปล่อยให้หญิงสาวฮึดฮัดอยู่คนเดียวกระทั่งถึงเพนต์เฮาส์
ในวันต่อมาจักรามีนัดกินข้าวกับคู่หมั้นสาวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง กรองแก้วได้เคลียร์ใจเรื่องที่เขาพาจันทร์เจ้ามาในงานวันเกิดของบิดา จนเป็นที่สงสัยของคนในงานว่าผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญอย่างไรกับเขา ชายหนุ่มจึงบอกไปว่า
“เธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรหรอก เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งที่ทำงานกับเฮียน่ะ เลยต้องพามาด้วย”
กรองแก้วยกยิ้มพอใจเล็กน้อย แต่ยังถามกดดันต่อ
“แล้วทำไมต้องให้เธอยืนใกล้เฮียตลอดเวลาคะ มันทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเฮียกับเธอ”
จักราหรี่ตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงเข้มขึ้น “เพราะสถานการณ์ช่วงนี้ไม่น่าไว้วางใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผู้หญิงอย่างเธอจะตกเป็นเป้าทันที การอยู่ใกล้ชิดเฮียจะเป็นวิธีที่ปกป้องเธอไว้”
“นานแค่ไหนคะ ที่เฮียต้องปกป้องผู้หญิงคนนั้น”
ดวงตาคมมองเข้าไปในแววตาของคุณหมอสาว ที่เหมือนจะรอคำตอบจากเขาอยู่ เมื่อเขานิ่งไปก็เป็นเธอที่เอ่ยออกมา
“เอางี้ไหมคะ แก้วเข้าใจเฮีย และแก้วก็อยากให้เฮียเข้าใจจุดที่แก้วยืนอยู่ด้วยเหมือนกัน ถ้าเฮียจะมีใครก็ขออย่าให้มาตีตัวเสมอกับแก้ว อย่าให้มาจองหอง อวดดี ถ้าเกิดเป็นเช่นนั้นเฮียก็ต้องปกป้องแก้วด้วยเพราะแก้วคงไม่สู้กับผู้หญิงแบบนั้น แก้วจะอยู่ในที่ของแก้ว และทำหน้าที่ภรรยาของเฮียให้ดีที่สุดต่อหน้าสาธารณชน แก้วเข้าใจโลก เข้าใจเฮีย ถ้าแก้วทำให้เฮียพึงพอใจในตัวแก้วเพียงคนเดียวไม่ได้ แก้วก็จะยอมให้เฮียไปมีความสุขข้างนอก เฮียทำงานหนักเพื่อวงศ์ตระกูล แก้วจะไม่เห็นแก่ตัวแล้วมีความสุขคนเดียวหรอกค่ะ ตกลงไหมคะ”
ในภาระความรับผิดชอบต่อวงศ์ตระกูลอันสูงส่งบังคับทางเดินทั้งชีวิตให้เขาแล้วว่า ต้องเลือกอะไรและตัดอะไรทิ้งไป อาณาจักรของตระกูลที่สร้างมารุ่นต่อรุ่นไม่อาจพังลงเพียงเพราะความต้องการส่วนตัวได้ เขาอาจเลือกเก็บผู้หญิงที่ตัวเองพอใจที่สุดไว้ แต่ไม่ใช่ยกย่องเธอขึ้นมายืนอยู่เคียงข้างในงานสำคัญต่าง ๆ
“ก็ตามนั้น”
เมื่อเวลาผ่านไปลุงสมภพได้โทรบอกจันทร์เจ้าว่ามาลีกำลังจะออกลูก หญิงสาวก็ได้บอกกับเขาว่าเธอขอมาดูอาการมันหน่อย และเขาก็พาเธอมา
เสียงร้องครางต่ำของมาลีดังขึ้นเป็นระยะ นอนหายใจแรง ลุงสมภพได้ตามหมอมาช่วยดูแล้ว
“ใจเย็น ๆ มาลี อดทนหน่อยนะลูก” จันทร์เจ้าเอื้อมมือไปลูบหัวมัน น้ำตาซึมด้วยทั้งความกังวลและความผูกพัน
เวลาผ่านไปทีละนาที เสียงเชียร์ เสียงลุ้นของทุกคนดังขึ้น และแล้วเสียงร้องแหลมเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นท่ามกลางความลุ้นระทึกในลมหายใจของคนที่มาเฝ้าดูให้กำลังใจแม่ควาย ลูกควายน้อยตัวหนึ่งลืมตาขึ้นท่ามกลางฟางแห้งแต่ที่น่าประหลาดไปกว่านั้น ก็คือลูกควายที่ออกมาเป็นควายเผือก มาลีหันไปเลียตัวลูกของมันอย่างอ่อนโยน
“สายฟ้ามาแล้ว”
จันทร์เจ้าตะโกนร้องออกมาด้วยความดีใจ เธอตั้งชื่อลูกควายเอาไว้ก่อนที่มันจะออกมาลืมตาดูโลกไม่กี่วันว่า สายฟ้า สายฟ้าลูกแม่มาลี
“สำเร็จแล้ว เป็นควายเผือกซะด้วย”
เสียงลุงสมภพร้องขึ้นด้วยความดีใจ
จันทร์เจ้าดีใจที่ได้เห็นภาพแม่ควายที่คลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย เธอเอื้อมมือไปแตะหัวลูกควายน้อยเบา ๆ หัวใจเต็มไปด้วยความอิ่มเอม
‘แม้โลกจะโหดร้ายยังไง ชีวิตใหม่ก็ยังเกิดขึ้นเสมอ’
เธอคิดในใจ และยิ้มทั้งน้ำตา
^
^
^
คอมเม้นมาเยอะ ๆ นะคะ จะได้มีกำลังใจมาต่อให้ค่า
- Writer
