ไร้ค่า…3/2
771 Words
‘มาลี’
ใช่แล้ว จันทร์เจ้าตั้งชื่อให้มันใหม่ว่า มาลี
“ตั้งแต่นี้ต่อไป แกคือมาลีของฉันกับเฮียใหญ่นะ จะไม่มีใครทำอะไรแกได้อีกแล้ว”
คนที่ถูกเอ่ยถึงชักสีหน้าดูไม่ชอบใจนักเมื่อถูกดึงชื่อเข้าไปร่วมด้วย
“ของเธอคนเดียวสิ ฉันไม่ชอบเลี้ยงควาย”
“ก็ได้ ของจันทร์คนเดียวก็ได้ค่ะ ชิ ถ้าจันทร์มีเงินเยอะแบบเฮียจันทร์จะไม่เลี้ยงแค่ควายหรอก จะเลี้ยงหมาแมวจรที่คนทิ้งขว้างพวกมัน ให้มันมีความสุข ได้กินอิ่มนอนอุ่น”
เธอรำพึงรำพันคนเดียวแต่ก็ลอยไปเข้าหูของคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก
“หาเรื่องปวดหัว เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
ยามเย็น ลมพัดเอื่อย ๆ ผ่านผืนหญ้า หมอสัตว์ลงจากรถพร้อมกล่องอุปกรณ์ตรวจโรค ก่อนจะเดินเข้าไปหาควายตัวใหญ่ที่กำลังยืนเคี้ยวหญ้าอย่างสงบ
จันทร์เจ้ายืนมองอยู่นอกคอกดูว่ามาลีจะมีโรคอะไรติดมาด้วยไหม รอให้หมอตรวจจนเสร็จ สักพักหมอก็เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“ข่าวดีครับ”
“ข่าวดีอะไรเหรอคะคุณหมอ” หญิงสาวรีบเอ่ยถาม
“เจ้าควายตัวนี้กำลังตั้งครรภ์ครับ”
คนที่ไถ่ชีวิตมันเบิกตากว้างทันที “จริงเหรอคะคุณหมอ!?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดีใจอย่างบอกไม่ถูก
หมอพยักหน้าช้า ๆ “ใช่ครับ น่าจะอีกสักเจ็ดแปดเดือนก็คงได้ลูกควายมาเพิ่มอีกหนึ่งชีวิต ถือว่าโชคดีมากเลยนะครับที่ช่วยมันไว้ทัน”
จักราที่ยืนกอดอกฟังอยู่เงียบ ๆ ถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาคมกริบทอดมองสัตว์ตรงหน้า ก่อนเบนไปทางหญิงสาวที่กำลังยกมือปิดปาก น้ำตาคลอด้วยความปลื้มปรีติ
เธอหันมาพูดเสียงสั่นกับเขา “เฮียใหญ่ นี่มันไม่ใช่แค่ชีวิตเดียวแล้วนะคะ แต่เป็นสองชีวิตที่เราช่วยไว้”
ชายหนุ่มไม่ได้มีปฏิกิริยาใดนอกจากนิ่งเฉย แล้วระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ในชีวิตไม่เคยคิดจะเลี้ยงควายมาก่อน หากเป็นสุนัขหรือแมวก็ยังพอว่า
จันทร์เจ้าก้าวเข้าไปยืนใกล้ ๆ พลางลูบหัวมาลีเบา ๆ ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเหมือนมองเพื่อนเก่า ไม่ใช่สัตว์ที่เพิ่งพบเจอกันแค่ไม่กี่วัน เธอพูดกับมัน รอยยิ้มเบาบางแต้มขึ้นที่ริมฝีปาก
“มาลีแกต้องแข็งแรงนะ เพราะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว แต่มีลูกในท้องอีกหนึ่งชีวิตที่รอวันลืมตาออกมาดูโลกใบนี้ด้วย ฉันสัญญาว่าชีวิตของแกและลูกจะสดใสตลอดไป”
ควายตัวใหญ่ส่งเสียง ฮืมมม ต่ำ ๆ ราวกับรับรู้ หญิงสาวที่ช่วยไถ่ชีวิตของมันจึงหัวเราะคิกออกมา
กว่าจะจัดการอะไรเสร็จก็หมดเวลาไปแล้วทั้งวันจนไม่ได้ทำงานอื่น ไม่น่าเชื่อว่า เวลาที่มีค่าของจักราจะมาเสียให้กับควายตัวหนึ่งที่ผู้หญิงในปกครองขอไถ่ชีวิตมันมา
อืม แต่ก็ช่างเถอะ อย่างที่บอกเลี้ยงคนเป็นร้อยเป็นพันยังเลี้ยงได้ กับแค่ควายสองตัวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้
แต่ยังไงก็ต้องย้ายมันไปไว้ที่อื่น ไม่ใช่ให้อยู่ที่บ้านนี้ตลอดไป
เฮ้อ! จันทร์เจ้าระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่ใช่เพราะความเศร้าหมอง หากแต่เป็นความสบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกเหมือนเธอก็ตาม หญิงสาวหันไปมองใบหน้าด้านข้างของคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนรถมินิแวน สมาธิเขาคงกำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่กำลังสนใจ...
‘ได้ไถ่ชีวิตสัตว์กับเฮียก็ถือเป็นการได้ทำบุญร่วมกัน ชาติหน้าเราจะได้เกิดมาเจอกันอีกนะคะเฮีย ถ้าเป็นอย่างนั้นขอให้เฮียมีใจให้จันทร์บ้างนะ อย่าให้จันทร์ต้องรักเฮียคนเดียว’
รู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้อง ชายหนุ่มเลยหันไปมองตอบ
“จะมองอีกนานไหม”
“ก็คนมันอิ่มบุญนี่คะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยควายตัวนั้น แล้วยังอุตส่าห์ให้มันมาอยู่ในบ้านหลังใหญ่จนกว่ามันจะออกลูกอีกด้วย”
“ก็แค่ให้อยู่จนมันออกลูก หาคนรับเลี้ยงได้ก็จะย้าย”
“ค่ะ แค่นี้ก็ทำให้มาลีกับลูกมีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุขแล้ว”
^
^
^
- Writer
