“ไหนแกบอกว่าพี่นุของแกพาออกมาเดทไง” พลอยรินถามขึ้น เมื่อเธอนั้นกำลังยืนอยู่กลางป่าเขาที่ไหนก็ไม่อาจรู้
“ไม่รู้เหมือนกัน คงพามาชมนกชมไม้มั้ง” ปาลีนาเอ่ยขึ้น
หลังจากที่ทั้งสองคนออกจากโรงพยาบาลยังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ก็ได้รับคำเชิญชวนจากผู้กองอนุชา ปาลีนาตอบตกลงทันทีไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่มีต่อกัน แต่เป็นเพราะเธอสนใจสิ่งที่เขาบอกเล่าให้ฟัง
มันนานมากแล้วที่ปาลีนาไม่ได้มาใกล้ชิดกับธรรมชาติและการใช้ชีวิตแบบบ้านๆ ของคนอีสาน พอมานั่งคิดแล้วก็หวนนึกถึงตอนเด็กที่เธอนั้นอยู่กับยาย ที่เป็นบ้านไม้เก่าสองชั้นสมัยก่อน
ที่บ้านของปาลีนามีอาชีพทำนามาตั้งแต่ดั้งเดิม มามีฐานะหน่อยก็ตอนที่แม่ของเธอนั้นได้เป็นครู และเธอก็ถูกเลี้ยงมาอย่างดี ถ้าหากถามว่ารู้จักการทำนาหรือเปล่า เธอก็พอรู้และเคยลงมือทำไม่กี่ครั้ง เพราะส่วนมากแม่จะให้เธออ่านหนังสือเรียนมากกว่า
“คงไม่หลอกมาฆ่าหรอกนะ” พลอยรินแอบเป็นกังวลเมื่อเดิ
