ป๋า

1337 Words

!!! แต่ไม่ได้ !! ยัยกระดิ่งหมา!! ห้ามเด็ดขาด ห้ามคิด ห้ามมอง ห้ามส่งสายตา ถ้าไม่อยากโดนซีพีอาร์คาเตียง แกต้องหยุดเดี๋ยวนี้!! ผู้หญิงหื่นหายใจเข้าพุทธ หายใจออกโธ พล่ามบอกตัวเอง ทว่าไม่ทันแล้ว “มองอะไร” ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้ม ธีรกรใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับน้ำบนผมสบตาคนที่มองเขาตาเป็นมันผ่านกระจก “เปล๊า” คนถูกจับได้เลิกลั่กทำเสียงสูง แต่ยัยกระดิ่งหมาโกหกไม่เก่ง สู้เขาก็ไม่ได้ ชายหนุ่มส่ายหน้า ที่มั่นใจว่าตัวเองเนียนกว่าเพราะถ้าเธอรู้ว่าเขาคิดอะไรป่านนี้ไม่กล้ามาทำหื่นตาใสใส่เขาแบบนี้หรอก ฮึ!! แต่ไม่เข้าใจนั่นแหละดีแล้ว อาบน้ำสระผมยังไม่ถึงสิบนาที ผู้ชายเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำตั้งนานสองนาน เขายังเหลือจะเชื่อกับตัวเองที่ตบะไม่แตกไปซะก่อน แล้วมันก็ไม่เหมือนกับเมื่อคืน แต่ที่กัดฟันทำนิ่งได้เพราะเป็นห่วงมากกว่า ยิ่งเห็นเธอเจ็บแล้วแม่งโมโหตัวเอง แต่จนแล้วจนรอดตอนจับเด็กดื้อฉีดยา ก้อนซาลาเปาอวบ ผิวขาว ๆ กลิ่นครีมอาบน้ำจาง ๆ ที่ยังติดอยู่บนตัวเธอไม่เห็นเหมือนตอนอยู่บนตัวเขา เชี่ยเอ้ย!! เอาอีกแล้ว แค่คิดถึงตาก็พร่า อะไรที่ก่อนหน้านี้พยายามทำให้สงบก็เริ่มไม่ค่อยสงบ ธีรกรปล่อยคนตัวเล็กกินไป ส่วนตัวเองเสื้อผ้ายังไม่ได้ใส่ พันผ้าขนหนูผืนเดียวเดินลงไปชงกาแฟดำระงับสติอารมณ์ ความจริงตอนขับรถกลับมาเขากินมาแล้วแก้วหนึ่งแต่กินอีกแก้วก็ได้ ใช้ฤทธิ์คาเฟอีนสยบไอ้เจ้าน้องชายได้ร่างสูงก็กลับขึ้นมา คราวนี้ได้ยินเสียงจากจอสมาร์ททีวีที่ร้อยวันพันปีไม่เคยได้เปิด คนเดินเข้ามาเห็นยิ้มอย่างเอ็นดู เออนะ แค่ไม่ถึงวัน บ้านที่เคยเงียบเหงาของเขาก็ดูสดใสขึ้นมาทันตา “ดูอะไร” นัทธ์กมลไม่ตอบ เลิกทำหื่นใส่เขาแล้วด้วย ไม่สนใจกันเลย เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่เดี๋ยวนะ… ทำไมคุ้น ๆ ใช่ซีรีย์เรื่องเดิมหรือเปล่า ยังดูไม่จบหรือดูซ้ำ แล้วไอ้หน้าจืดนี่มันหล่อตรงไหน ตาคมหรี่มอง เดินไปยืนจังก้าหน้าจอแล้วอยู่ ๆ หางตาก็ชักกระตุก หงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่อยากบอกสาเหตุ คนละเรื่องกับนัยน์ตาเปล่งประกายวิบวับสดใส ก็ในเมื่อท่องพุทธก็แล้ว โธก็ไม่ได้ผล ต้องแบบนี้ล่ะถึงจะช่วยได้ ตระกูลหวังงานดีทุกคนโดยเฉพาะคุณพ่อคนสวยของฉวนฉวน ให้ดูสิบรอบก็ไม่เบื่อ ก็ถ้ากำแพงเมืองจีนจะทั้งสูง… ยาวเข่าดีขนาดนี้ ผู้หญิงตัวเล็กแสนบอบบางอย่างเธอปีนออกมาไม่ไหวหรอก “แล้วจะเอายังไงต่อ” กำลังเพ้อฝัน แต่อยู่ ๆ เสียงห้วนบ่งบอกว่าไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับเธอเลยสักนิดก็แทรกขึ้นมาขัดจังหวะความฟิน เขาไม่ได้หันมามอง กำลังเก็บของในตู้ นัทธ์กมลละสายตาจาก (พระเอก) ซีรีย์มองพระเอกในชีวิตจริง คนมือดีที่ครั้งหนึ่งเธอก็เคยแอบเอาเขาไปนอนฝันหวาน “ก็คงไปเก็บของที่พอเก็บได้ แล้วหาหอใหม่” บอกเขาไปตามตรง ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่าเจ้าที่เจ้าทางบ้านนี้ไม่ชอบพระเอกซีรีย์ ไม่ได้บ้าผู้ชายเหมือนชะนีผีสาวในห้องเธอ แซนวิสหมดไปแล้วหนึ่ง ข้าวต้มถูกตักเข้าปากอีกคำ ที่เขาถามในหัวเริ่มครุ่นคิดอีกที แต่ความจริงเธอก็ไม่มีอะไร ห่วงแค่เอกสารสำคัญ ขี้เกียจไปทำใหม่ ส่วนที่พักคงหาย้ายไปอยู่ใกล้ ๆ ที่ทำงาน ก่อนนึกขึ้นได้ “พี่เคยบอกมีคอนโดไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ค่อยได้อยู่ให้กริ๊งเช่าได้มั้ยล่ะ อยู่ติดรถไฟฟ้าใกล้ที่ทำงานกริ๊งด้วย แต่ขอถูก ๆ นะ” ยัยงกไม่ลืมกำชับ ความจริงเขาก็อยู่นั่นล่ะ ใกล้ที่ทำงานมากกว่าเหมือนกัน อยู่บ่อยกว่าบ้านหลังนี้อีก “เช่าทำไมพี่จะขาย” ตอบเหมือนเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป แต่คนฟังตาโตเป็นไข่ห่าน “ขายทำไม!!” เสียงตกใจ คุณหมอหันกลับไปมองคนบนเตียงเว็บหนึ่ง ยัยกระดิ่งหมาตลกจริง “ก็เอาเงินมาโป๊ะบ้านหลังนี้จะได้หมดไว ๆ ” “อ่าว พี่จะไม่ทำงานแล้วเหรอ” ยัยบ๊อง!! ไม่ทำงานแล้วจะเอาอะไรกิน แต่ถ้าคิดจะสร้างครอบครัวแล้วยังเป็นหนี้ เขาไม่อยากวุ่นวายกับปัญหาที่จะตามมาภายหลัง บ้านหลังนี้ผ่อนไปแล้วเกือบยี่สิบล้าน ขาดอีกสิบกว่า ถ้าเขาขายคอนโดก็จะเอาเงินมาโป๊ะได้สิบล้านนิด ๆ ที่เหลือเดี๋ยวค่อยทำงานวิ่งขึ้นเวรหาเอา เขาอยากปลดหนี้ให้หมดในปีนี้ อนาคตไหนจะค่าคลอด ค่าเลี้ยงดู ค่าเรียนลูก อีกเยอะแยะสารพัดที่จะตามมา ขายไปก่อน คอนโดถ้าจำเป็นจริง ๆ เดี๋ยวค่อยหาซื้อใหม่ เอาสเกลที่ลดลงกว่านี้หน่อย ตอนนอนมองหน้าคนที่คิดอยากให้มาร่วมสร้างครอบครัวเขาตัดสินใจแล้วตั้งแต่เมื่อคืน แต่เหมือนผู้หญิงที่เขาหมายมั่นปั้นมือว่าจะเลี้ยงดูยังไม่เข้าใจ เธอมองเขาด้วยสายตาเป็นคำถาม ธีรกรหยุดเคลียร์ของในตู้เสื้อผ้าตัวเองเพื่อแบ่งฝั่งหนึ่งไว้ให้อีกคน เดินไปหาเจ้าหนูจำไม แต่ก่อนจะอธิบายอะไร ขอสักทีเถอะ โทษฐานมองผู้ชายคนอื่นตาเยิ้มต่อหน้าต่อตา ป๊อก “งือ พี่ !!” นัทธ์กมลโวยวาย เอามือลูบหน้าผากตัวเองปรอย ๆ เธอจะเอาคืน แต่พอเขายักคิ้วยื่นหน้ามารออย่างท้าทายกลับไม่กล้า ชายหนุ่มฉวยโอกาสตอนคนตัวเล็กเผลออุ้มร่างบางมาไว้บนตัก จูบสงบศึกแล้วค่อยอธิบายให้ฟัง เหตุผลของเขาทำเอาใจดวงน้อยอบอุ่นไปทั้งหัวใจ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีใครจะมาคิดเผื่อทำเพื่อเธอ ไม่มีใครอยากมีเธอเข้าไปอยู่เป็นครอบครัวด้วย แก้มใสซับสีเลือด ถึงเสียดายแต่เธอเข้าใจ เพื่อนเธอก็แต่งงานด้วยความรัก จัดงานใหญ่โตหวานชื่น เริ่มต้นสร้างครอบครัวด้วยการซื้อบ้านหลังใหญ่พร้อมหนี้ก้อนโต อยู่กันสองคนแรก ๆ ทุกอย่างก็ดูไปได้ดีไม่มีปัญหา แต่พอมีโซ่ทองคล้องใจเป็นลูกสาวที่น่ารักหนึ่งคน ทั้งที่ควรจะมีความสุขกลับมีเรื่องให้ระหองระแหงกันตลอด เพื่อนไลน์มาหาเธอประจำ เมื่อไม่กี่วันก็เพิ่งโทรมาปรึกษาว่าสามีชวนหย่า ทะเลาะกันทุกวันปัญหาไม่พ้นเรื่องเงินที่พาเลยเถิดไปเรื่องอื่น แต่ลูกก็ต่างคนต่างอยากเอาไว้กับตัวเอง พาเลยเถิดไปถึงการฟ้องสิทธิการเลี้ยงดูบุตร “น้องเอิงน่ารักมากเลย กริ๊งเพิ่งไปเจอเมื่อเดือนก่อน แจกยิ้มตลอด” นัทธ์กมลเปิดรูปที่พอกู้กลับมาได้ในโทรศัพท์ให้เขาดู เห็นรอยยิ้มเด็กน้อยที่เคยมองว่าน่ารักแล้วนึกสะท้อนใจ เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยแต่ต้องมารับกรรม แล้วถ้าเรื่องต้องถึงโรงถึงศาล สงสารก็แต่เด็ก เธอเข้าใจความรู้สึกนี้ดีเพราะเคยผ่านมาก่อน เด็กคนนี้จะเติบโตขึ้นมาพร้อมบาดแผลฉกรรจ์ในหัวใจที่ไม่มีทางลบเลือน แววตาสดใสหม่นลงทันตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายัยตัวแสบของเขากำลังคิดถึงเรื่องอะไร มือหนาลูบหัวปลอบ “พี่ก็ไม่อยากให้ครอบครัวมีปัญหา” “เหรอ” “อืม พี่แน่ใจนะว่าจะเป็นพ่อที่ดีได้ กริ๊งก็เห็นไม่ใช่เหรอ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more