ธีรกรจูงมือคนตัวเล็กเดินออกมา ระหว่างทางกลับบ้านภายในรถปกคลุมด้วยความเงียบเพราะต่างคนต่างเหมือนอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เขากำลังนึกทบทวนทุกอย่างที่ทำลงไป แต่นึกยังไงก็ไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลย นอกจากที่เผลอพูดออกไปว่า ‘พ่อเธอไม่คิดว่าเธอเป็นลูก’ ไม่รู้จะสะเทือนใจนัทธ์กมลเกินไปหรือเปล่า ยิ่งพอเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กยกมือขึ้นปาดน้ำใสที่หางตา หมอหนุ่มลอบถอนหายใจ มือข้างหนึ่งของละจากพวงมาลัยไปวางกุมไว้บนมือบาง
“โอเคมั้ย”
ถามทำไมวะ อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองโง่ขึ้นมา ความจริงก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ใครจะโอเค เป็นเขาเขาก็ไม่โอเค ต้องเจอเรื่องร้ายซ้ำซากติด ๆ กัน
แต่นัทธ์กมลกลับพยักหน้า เธอเช็ดน้ำตาอีกหยด ก่อนจะดึงทิชชู่ไปสั่งน้ำมูกฟืดใหญ่ เสียงนั้นทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง เขายิ้มเย้า หยิบทิชชู่ให้อีกแผ่นส่งให้ โยกหัวคนตัวเล็ก
“ร้องไห้ทำไม หืม”
เผื่อยัยกระดิ่งหมาอยากระบายอะไรออกมาบ้าง เสีงทุ้มเนิบ
