ในห้องครัว
“เค้กลูกกูจะเละไหมนั่นน่ะเหม่ออะไร”
นี่ฉันเหม่อจนเกือบแกะกล่องเค้กหลานเละเลยเหรอเนี่ยคิดอะไรของเธอกันห่ะมิรินเรื่องไม่เป็นเรื่องเก็บเอามาคิดทำไม
“มึง..โอเคไหมมิ”
“อะไร..กูไม่ได้เป็นไรมึงก็ถามแปลก”
แล้วนารามันก็ยืนกอดอกมองหน้าฉันนิ่งๆก่อนที่มันจะถามฉันออกมาด้วยคำถามนี้
“กูเป็นเพื่อนมึงนะทำไมกูจะไม่รู้ว่าตอนนี้มึงไม่โอเคอ่ะ”
“เอาอะไรมาพูดกูปกติดี”
ฉันปฏิเสธมันออกไปด้วยคำพูดและท่าทางที่ดูปกติที่สุดของฉัน
“ที่มึงเหม่อเมื่อกี้คิดเรื่องคิงกับพี่เคทอยู่ใช่ไหม”
นาราก็ยังเป็นนาราค่ะที่แค่มองหน้าฉันมันก็รู้ความคิดฉันทุกอย่าง ใช่ค่ะฉันคิดเรื่องคิงกับพี่เคทไม่รู้สิคะพอได้ยินคิงพูดแบบนั้นฉันก็รู้สึกหน่วงๆในใจ
“เขาสองคนก็ดูเหมาะกันดีเนอะ”
“มึงคิดแบบนี้จริงๆเหรอ”
แล้วนารามันก็ถามออกมาพร้อมกับจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด
“แล้วมึงจะมาจับผิดกูทำไมรีบๆช่วยกันแกะกล่องจะได้เอาเค้กออกไปให้หลา
