รักในเปลวไฟ

เกริ่นนำ

•เกริ่นนำ•

...ผมซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่เคร่งขรึม ผมซ่อนหยดน้ำตาเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ

“เคย์...ลูกสบายดีมั้ย แม่คิดถึงลูกมากเลยนะ” ร่างสูงโปรงใบหน้าขาวซีดอยู่ในชุดสีขาวยืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน เด็กน้อยลูกครึ่งอายุราวๆ 5 ขวบ วิ่งลงจากบ้านไปกอดผู้เป็นแม่ เหมือนกับไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน

“ฮือๆๆ แม่ครับ เคย์คิดถึงแม่มากเลยครับ” ร่างเล็กกอดผู้เป็นแม่เอาไว้ราวกับไม่อยากให้แม่จากไปไหนอีกแล้ว

ผู้เป็นแม่ลูบหัวคนตัวน้อยอย่างเอ็นดู

“แม่เชื่อว่าถึงไม่มีแม่ เคย์ก็ใช้ชีวิตแบบมีความสุขได้”

“ไม่ๆๆๆ ฮือออ เคย์จะอยู่กับแม่ เคย์คิดถึงแม่ เคย์ไม่อยากให้แม่จากเคย์ไปไหนอีกแล้ว” เด็กน้อยส่ายหัวไปมาร้องไห้ฟูมฟายราวกับใจจะขาด

“เด็กดีของแม่” มือเรียวยาวขาวซีดลูบหัวลูกชายไปมาด้วยความเอ็นดู “เมื่อไหร่ที่ลูกคิดถึงแม่ให้ลูกมองไปบนทองฟ้า แม่จะเป็นดวงดาวที่คอยนำแสงสว่างให้ลูก”

“ฮืออออ แม่อยู่กับเคย์ตลอดไปไม่ได้หรอครับ” เด็กน้อยเงยหน้ามองแม่อย่างน้อยใจ คนเป็นแม่ใช้นิ้วชี้จิ้มเบาๆ ตรงอกข้างซ้ายของเด็กชาย

‘“แม่อยู่ในนี้ไง ในใจของลูก”

เด็กชายยังคงร้องไห้ฟูมฟาย กอดคนเป็นแม่จนตัวสั่น

“แม่ต้องไปแล้ว...เป็นเด็กดีนะ” ใบหน้าขาวซีดก้มลงมาหอมแก้มลูกชายเบาๆ

“แม่ครับแม่! เคย์ไม่ให้แม่ไปไหน เคย์จะอยู่กับแม่่” ร่างเล็กกอดแม่ไว้แน่น เป็นแม่ยืนยิ้มให้ก่อนที่ร่างจะค่อยๆ สลายหายไปกับอากาศเหลือเพียงความว่างเปล่าในอ้อมกอดของเด็กน้อย

“แม่ครับ!”

@เวลา 08.30 ณ. กรุงโรม ประเทศอิตาลี

“แม่่่่่!!!”

เฮือก!

ร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงสุดหรูสะดุ้งตื่นขึ้น ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะใช้มือลูบหน้าตัวเองเบาๆ สะบัดหัวไล่ความคิด

“ฝันไปหรอนี่ ฝันแบบนี้อีกแล้ว” ร่างสูงถอนหายใจแล้วเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงเป็นรูปถ่ายของเขากับแม่ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแนบอกข้างซ้าย

“ผมคิดถึงแม่นะครับ”

~Rrrrr

“ว่าไงวิล”

(อีก 3 ชั่วโมงเครื่องจะออกแล้วนะครับ คุณเควินเตรียมตัวหรือยังครับ)

“อ่า ฉันเตรียมของไว้หมดแล้ว อีก 1 ชั่วโมงมาขนไปได้เลย”

(ครับ)

ติ๊ด!

วันนี้เป็นวันที่เขาต้องกลับเมืองไทย เป็นเวลากว่า 12 ปีแล้วที่เขาจากบ้านเกิดมาอยู่อิตาลี เพื่อหลบหนีความเจ็บปวดในอดีตที่มันไม่เคยจางหายไปจากใจ จากวันนั้นสู่วันนี้เขาเปลี่ยนไปเยอะมาก จากเด็กน้อยที่เคยร่าเริงเหลือแต่ความเงียบขรึม ตั้งแต่แม่เสียไปชีวิตเขาก็ไม่เคยพบเจอกับความสุขอีกเลย เพราะสองแม่ลูกนั่นที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้

ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธผู้หญิงคนนั้นกับลูกของเธอ ยัยเด็กอ้วนมอมแมมน่าตาน่าเกลียดที่ชอบมากวนประสาทเขา

พรึ่บ!

ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายเพื่อเตรียมตัวกลับเมืองไทย

เขาอุตส่าหลบมารักษาแผลใจแต่ต้องกลับไปบริหารงานต่อ เนื่องจากแค่น้าของเขาคนเดียวคงทำไม่ไหว ส่วนสาขาที่อิตาลีก็ให้วิลลูกน้องคนสนิทดูแลกิจการให้

12 ปี คิดว่าคงมากพอแล้วสำหรับการลบล้างแผลในใจ...