03 ปะทะสายตา
1155 Words
•Killing you 3•
หลังจากเมื่อคืนที่เควินมาเคาะห้องเธอ วันนี้ทำให้เธอขลุกอยู่แต่ในห้อง ทำรายงานส่งอาจารย์ในวันจันทร์ จนกระทั่งได้ยินเสียเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของป้านิน
“กิ่งเอ้ยกิ่ง ตื่นหรือยังทำไมวันนี้ไม่เห็นไปกินข้าวกินปลาล่ะ” ป้านินถามอย่างเป็นห่วง
“เออ พอดีว่ากิ่งยังไม่หิวเลยจ่ะป้่า”
“เดี๋ยวก็โรคกระเพาะถามหาหรอก” ป้านินเดินเข้ามานั่งในบ้านอย่างถือวิสาสะ ‘แล้วนี่ทำอะไร ทำรายงานส่งอาจารย์หรอ’
“ใช่จ้า รายงานด่วนต้องส่งอาจารย์วันจันทร์ กิ่งต้องไปเก็บข้อมูลเพิ่มเติมอีก”
“ก็ดีตั้งใจเรียนแบบนี้ ป้ากับนมแจ่มค่อยชื่นใจหน่อย”
คนโดนชมนั่งยิ้ม
“คุณเควินกลับมาเมืองไทยแล้วนะ นี่ได้เข้าไปทักทายบ้างหรือยัง”
ร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง!
“ยังเลยจ้าป้า วันนี้งานยุ่งมากไม่มีเวลาได้ออกไปข้างนอกเลย”
“อืมดีแล้ว งั้นก็ตั้งใจทำงานนะ เดี๋ยวป้าออกไปล้างถ้วยล้างจานก่อน ถ้าวันนี้งานเยอะไม่ต้องเข้าครัวก็ได้นะ” ป้านินยกมือลูบหญิงสาวอย่างเอ็นดู
ถึงแม้เธอจะอยู่ตัวคนเดียว แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวเพราะคนในบ้านดีกับเธอทุกคน
ยกเว้น...คุณหญิงณดา แต่เธอก็อยู่ได้เพราะคุณหญิงณดาไม่ค่อยมาที่นี่ เวลาที่มาเธอมักจะหลบหน้าตลอด จนถึงบัดนี้เธอก็ยังไม่ทราบว่าทำไมคุณหญิงณดาถึงได้จงเกลียดจงชังอะไรเธอขนาดนี้
ช่วงสายของวันนั้นเธอเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกเพื่อยืดเส้นยืดสาย แล้วเดินไปหยิบบัวรดน้ำมารดต้นกุหลาบที่เธอปลูกเอาไว้ เธอชอบดอกกุหลาบมากจากนั้นก็พรวนดินให้มันเล็กน้อยแต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเอาบัวรดน้ำไปเก็บ สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
สายตาคู่นี้ไงที่คอยดูถูกเหยียดหยามเธอตลอด
“เธอเป็นใคร!” คำถามแรกที่ออกจากปากเขา
ร่างบางทำหน้างุนงงเขาจำเธอไม่ได้เลยหรอ อาจจะเป็นเพราะว่าตอนเด็กเธออ้วนมาก แต่พอโตขึ้นสัดส่วนลดลงรูปร่างน่าตาเลยเปลี่ยนไป
“เออ คะ...คุณเควินจำกิ่งไม่ได้หรอคะ”
ร่างสูงทำหน้าตกใจแต่ก็เก็บอาการได้
ใช่! เขาจำเธอไม่ได้
ไล่ดูตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตสีน้ำตาล ผมสีดำขลับ ปากเล็กสีชมพูได้รูป ยอมรับว่าเธอโตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นมาก ไล่มองจนถึงหน้าอกที่ใหญ่เกินตัวนั้น ไม่รู้ข้างในจะเป็นฟองน้ำหรือของแท้ บวกกับเอวเล็กขอด ทำให้เธอดูตัวเล็กน่าทะนุถนอมมาก ตัวสูงเท่าไหล่เขาเอง
เขายอมรับว่าเธอเป็นคนที่สวยและมีเสน่ห์มาก
“ยัยเด็กอ้วนนั่น โตเป็นสาวขนาดนี้แล้วหรอ” ร่างสูงบ่นพรึมพรำกับตัวเอง
“คุณเควินว่าอะไรนะคะ”
“เปล่า” ร่างสูงยืนมองเธอนิ่งๆ จนเธอเองก็แอบเกร็งๆ กับสายตาคู่นั้อยู่เหมือนกัน
“ละ แล้วคุณเควินมาทำอะไรที่นี่คะ”
“ฉันจะมาดูไอ้คนที่มันไปแอบดูฉันเมื่อคืน ที่แท้ก็เธอเอง”
“ปะ เปล่านะคะ กิ่งไม่ได้แอบดูเมื่อคืนกิ่งออกไปนั่งดูดาวจนเพลินค่ะ” ร่างเล็กแก้ตัวอย่างเลิกลั่ก
“หรอ ก็ดี” ร่างสูงไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบก่อนจะเหยียดยิ้ม “ตอนแรกฉันคิดว่าเธอจะไปจากที่นี่แล้วซะอีก”
ร่างบางก้มหน้างุด เธอเถียงไม่ออกนี่เป็นบ้านเขา เขาจะไล่เธอตอนไหนก็ได้
“เรียนอยู่ปีไหนแล้วล่ะ”
“ปี 1 ค่ะ”
“คณะ?”
“บริหารธุระกิจค่ะ”
“เหอะ”
คำว่าเหอะออกจากปากร่างสูง ทำให้เธอใจคอไม่ค่อยดีเลย เธอลอบมองเขาเป็นจังหวะพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง เขายังดูดีเหมือนเดิม ตัวสูงแต่ไม่เก้งก้างเธอสูงเท่าไหล่เขาเอง นี่ถ้าเขาแกล้งเธอเหมือนในอดีตมีหวังเจ็บหนักแน่ เพราะถ้าเทียบกับเขาเธอตัวเล็กมาก
แต่ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว หรือเปล่า...
“มองอะไร” ร่างบางสะดุ้งเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจองมองเขาอยู่
“ปะ เปล่าค่ะ งั้นกิ่งขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” ร่างเล็กก้มหัวให้ก่อนจะเดินผ่านร่างสูงไป
สายตาคมมองตามสะโพกงามนั้นจนลับสายตา เธอตัวเล็กมาก แต่ที่ใหญ่เกินตัวก็น่าจะเป็นหน้าอกและก็สะโพก
ก็อกๆ
“เข้ามาได้จ้า” คุณหญิงณดากำลังนั่งชมความงามของเครื่องเพชรที่หลานชายซื้อมาให้ และคนที่มาเคาะห้องก็คือคนที่ซื้อเครื่องเพชรมาให้นั่นเอง
“ว่าไงจ๊ะเควิน นี่น้ากำลังจะเตรียมของกลับกรุงเทพพอดีเลย” เธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานเพราะมีปาร์ตี้สังสรรค์กับเพื่อนวันพรุ่งนี้
“ผมอยากถามเรื่องกิ่งวารีครับ” พอได้ยินชื่อนี้คนที่นั่งชื่นชมเครื่องเพชรอยู่ ถึงกับวางลงทันที
“เมื่อช่วงสายผมไปเจอกิ่งวารีมา ตอนแรกผมคิดว่าเธอจะไปจากที่นี่แล้วซะอีก”
“เหอะ แม่นี่น่ะหรอจะไปไหนได้ นี่ถ้าไม่ติดว่าที่พินัยกรรมที่พ่อแกเขียนไว้ ป่านนี้น้าเฉดหัวมันทิ้งนานแล้ว ไม่ปล่อยให้รกตานานขนาดนี้หรอก”
“ก็ปล่อยเธอไว้นั่นแหละครับ”
“อย่าไปใจดีกับมัน มันจะมาฮุบสมบัติเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันกับแม่ของมันร้ายจะตาย ถ้าไม่มีแม่ลูกคู่นี้ป่านนี้เราคงอยู่กันอย่างมีความสุขไปนานแล้ว”
ร่างสูงที่นั่งฟังขรบกรามแน่น
ใช่! สองแม่ลูกคู่นี้สาเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่ของเขาตาย ทำให้เขาไม่มีความสุขจนถึงทุกวันนี้
“แต่ก็อย่างว่าแหละในพินัยกรรมเขียนไว้ขนาดนั้นแถมยังยกบ้านหลังเล็กให้มันอีก ดูสิเป็นแค่ลูกคนรับใช้ เข้ามามือเปล่าแต่กลับได้ของติดไม้ติดมือไป”
“...”
“นี่แหละคือสาเหตุที่น้าไม่อยากอยู่ที่นี่ น้าไม่อยากเจอหน้ามัน เจอมันทีไรแล้วอารมณ์เสียตลอด” คนเป็นน้าแก้ตัว อันที่จริงที่เธออยู่ไม่ได้เพราะมันห่างไกลสังคมไฮโซของเธอ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับหน้า ผมจะทำให้เธอทนไม่ได้แล้วไปจากที่นี่เอง!”
- Writer
