ตกดึก
เปรี้ยง!
“เฮือก” จู่ๆเสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ
เปรี้ยง เปรี้ยงงง..
“ฮึก!” ฉันตกใจรีบกระโดดขึ้นไปบนเตียงที่ร่างสูงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ด้วยความกลัว
เปรี้ยงงง เปรี้ยงง เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ายังคงดังไม่หยุด
“ฮื่อออ” ฉันเผลอเข้าไปกอดพี่กราฟฟิคและร้องไห้ออกมาตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ ฉันกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่ามาก เพราะตอนเด็กๆฉันเคยเห็นคนโดนฟ้าผ่ากับตาตัวเองมันทั้งเสียงดังแล้วก็น่ากลัว เหมือนฝันร้ายของฉันเลย ปกติเวลาฝนตกแล้วฟ้าร้องฉันจะใส่หูฟังเพื่อกลบเสียงฟ้าตลอด
“เป็นอะไร” พี่กราฟฟิคก็ตกใจที่จู่ๆฉันก็เข้าไปกอดเข้าไว้แน่น
เปรี้ยงง เสียงฟ้ายังคงดังต่อเนื่อง
“กลัวค่ะ ลินกลัว ฮึก” ฉันเอ่ยออกไปเสียงสั่นๆ และกอดเขาแน่นขึ้นไปอีก พี่กราฟฟิคก็กอดตอบเหมือนพยายามปลอบฉัน
“ฮื่อออ” ฉันยังคงร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฟ้าดังขึ้น ตัวสั่นเทาไม่หยุด พี่กราฟฟิคก็ค่อย
