BAD HEARTLESS 7 การกลับมาของเซน

1812 Words

หลังเลิกเรียน “ลินกลับไง ฉันไปส่งไหม” เมลเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันเอ่ยถามขึ้นเมื่อเราเดินออกมาจากห้องเรียน “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเองได้” ฉันตอบกลับไปด้วยความเกรงใจ “ได้ไง ฉันไม่ปล่อยเพื่อนกลับคนเดียวหรอกนะ นี่ก็มืดแล้วด้วย” ยัยเมลเอ่ยออกมาอย่างขึ้นเสียงเล็กน้อย ยัยนี่น่ะเป็นห่วงฉันมากฉันรู้ แต่จะให้เมลไปส่งมันก็เกรงใจจริงๆเพราะทางกลับคอนโดเมลกับหอพักของฉันมันคนละทางกันเลย “เดี๋ยวฉันจะแวะไปที่คาเฟ่น่ะ พอดีพี่ส้มให้เข้าไป” ฉันจึงโกหกเพื่อนออกไป ไม่อย่างนั้นยัยเมลต้องรบเร้าจะไปส่งฉันให้ได้แน่ๆ “ไปตอนนี้เนี่ยนะ” เมลทำหน้าเหมือนจะอยากจะเชื่อ “อืม น่าจะเรื่องเงินเดือนน่ะ” ฉันจึงพูดออกไปแบบหน้าตาจริงจังมากขึ้น ยัยเมลจึงทำได้แค่พยักหน้าตอบกลับมา “งั้นก็กลับดีๆแล้วกันนะ” เมลเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง “โอเค เจอกันพรุ่งนี้” ฉันตอบกลับไปก่อนจะยกมือขึ้นโบกลาเพื่อนและแยกกันออกมา ฉันเดินออกมาหน้าตึกคณะเพื่อจะไปยังป้ายรถเมล์ ปรี๊ดด ปรี๊ดด เสียงบีบแตรดังขึ้นทำให้ฉันหันกลับไปมองตามเสียงจึงเห็นว่ามีรถจอดอยู่หน้าตึกคณะคันหนึ่ง เจ้าของรถที่เห็นว่าฉันมองไปยังรถของเขาก็เปิดประตูลงมาจากรถ “พี่เซน” ฉันเอ่ยขึ้นในลำคอ พี่เซนเดินตรงมายังฉันที่ยืนทำหน้างงอยู่ “ยังไม่กลับเหรอคะ” ฉันถามออกไป “จะกลับแล้วเหรอน้องลิน” พี่เซนไม่ตอบคำถามฉันแต่เอ่ยถามฉันขึ้นมาแทน “ค่ะ” ฉันก็พยักหน้าตอบกลับไป “ขึ้นรถสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะพี่เซน ลินกลับเองได้ค่ะ” ฉันตอบกลับไปอย่างเกรงใจอีกอย่างเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะให้พี่เขาไปส่งได้ “ไม่ต้องเกรงใจหรอก มันมืดแล้วนะ” พี่เซนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นใจดี “เอ่อ…ไม่เป็นไรจริงๆค่ะพี่เซน ลินกลับได้” ฉันยังคงตอบกลับไปด้วยความเกรงใจ “แต่นี่มืดมากแล้ว ถ้าลินจะรอรถเมล์ก็คงอีกนาน ให้พี่ไปส่งดีกว่า” “ไม่เป็นระ…(ไร)” แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบพี่เซนก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน “ถ้าลินไม่ให้พี่ไปส่ง พี่ก็จะไม่ไปไหน” พูดจบเขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าตึกทันที “เฮ่อ” ฉันถอนหายใจออกมากับความดื้อดึงจะไปส่งของพี่เซน ถ้าจะให้ฉันทิ้งเขาให้นั่งอยู่แบบนี้ ฉันก็คงดูเป็นคนใจร้าย เพราะที่นี่ยิ่งมืดยุงก็ยิ่งเยอะฉันจึงจำใจเดินเข้าไปหาเขา “ลินให้พี่เซนไปส่งก็ได้ค่ะ” ฉันจึงพูดออกไปด้วยความเกรงใจแต่ก็ทำไรไม่ได้ในเมื่อเขาตื๊อจะไปส่งให้ได้ “โอเค ไปขึ้นรถกัน” พี่เซนที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มให้ฉันและพาฉันไปที่รถของเขาก่อนจะขับออกจากมหาลัยไป บรื๊นนน “เราไม่เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ” พี่เซนพูดขึ้นเพื่อพยายามชวนฉันคุยเพราะเราต่างเงียบกันมาตลอดทาง “สามปีได้แล้วมั้งคะ” ฉันก็ตอบกลับไป “น้องลินสวยขึ้นเยอะเลยนะ” “ขอบคุณค่ะ พี่เซนก็หล่อขึ้นเหมือนกันนะคะ” ฉันยิ้มตอบเขาตามมารยาท พี่เซนก็หล่อขึ้นจริงๆนั่นแหละเพียงแต่ว่าฉันไม่ได้สนใจเขาเหมือนใครบางคนเท่านั้นเอง “น้องลินเรียนคณะเดียวกับไอ้กราฟฟิคเหรอ” เขายังคงเอ่ยถามต่อ “ใช่ค่ะ” ฉันก็ตอบกลับไปตามปกติ แต่จู่ๆ ใบหน้าที่แสนจะเย็นชาของใครบางคนก็ลอยเขามาในหัวของฉันทำให้ฉันเผลอคิดถึงเรื่องราวในอดีต “น้องลิน น้องลินดาครับ” พี่เซนเอ่ยเรียกฉันเสียงดังทำให้ฉันได้สติขึ้นมา “คะ” ฉันตอบกลับไปด้วยความตกใจ “ใจลอยไปไหนเนี่ย พี่เรียกเราตั้งนาน” “เอ่อ…ลินคิดเรื่องเรียนอยู่น่ะค่ะ” ฉันก็ตอบปัดๆไป “เหรอครับ” “ว่าแต่ลินได้ยินพวกเพื่อนคุยกันว่าพี่เซนไปเรียนต่อเมืองนอกไม่ใช่เหรอคะ” ฉันก็ถามเขาพยายามจะชวนคุย เพราะมีแต่พี่เซนที่ชวนฉันคุยมาตลอด “ใช่ครับ” พี่เซนพยักหน้าตอบ “ตอนนี้ปิดเทอมเหรอคะ” ฉันถามไป เขาก็ส่ายหน้ากลับมา “พอดีพี่รู้สึกไม่ชอบสังคมที่นู่นก็เลยโอนหน่วยกิตกลับมาเรียนที่นี่แล้วครับ” “อ่อค่ะ” ฉันก็พยักหน้าตอบ “พอกลับมาแล้วได้เจอน้องลิน รู้สึกคิดถูกแหะที่เลือกจะกลับมาเรียนที่นี่” พี่เซนหันมายิ้มบอกฉัน ทำให้ฉันยิ้มแหย่ๆตอบกลับไปก่อนที่เราจะเงียบกันไปอีกครั้ง จนพี่เซนขับรถมาถึงหน้าหอพักของฉัน “ขอบคุณนะคะพี่เซนที่มาส่ง” ฉันหันไปเอ่ยบอกเขาก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูจะก้าวลงจากรถ “เดี๋ยวครับน้องลิน” แต่จู่ๆ พี่เซนก็เอื้อมมือมาจับข้อมือของฉันไว้ ทำให้ฉันตกใจรีบดึงมือกลับทันที “เอ่อขอโทษครับ” พี่เซนเอ่ยออกมาอย่างสุภาพ ก่อนจะเงียบไป “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามเขาแทน “ตอนนั้นวันงานปัจฉิมที่พี่เคยขอเราคบ” พี่เซนพูดขึ้นถึงเรื่องนั้น มันก็ทำให้ฉันเงียบไปทันที “พี่ขอโทษนะครับที่สารภาพไปแบบน้องลินไม่ได้ตั้งตัวเลย” “ตอนนั้นพี่คงทำให้น้องลินตกใจมากและทำตัวไม่ถูก” “เอ่อ…” ฉันก็ทำท่าทางอึกอักเพราะยอมรับตามตรงว่าฉันก็ตกใจมากจริงๆ “วันนั้นพี่คงกดดันน้องลินเกินไป” พี่เซนพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด “ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่เซน ลินเข้าใจ” ฉันก็พูดปลอบเขากลับไปเพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของพี่เซนจริงๆ ก็วันนั้นฉันก็เป็นแบบเขาเลยนี่น่า “ขอบคุณนะครับน้องลินที่เข้าใจพี่” พี่เซนก็พูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆ ฉันจึงยิ้มตอบเขากลับไป ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักพี่เซนเขาเป็นคนสุภาพ อบอุ่นใจดี และตอนนี้เขาก็ยังเป็นแบบเดิม แต่แปลกที่ฉันไม่เคยคิดอะไรกลับเขาเกินพี่ชายเลย… “ขับรถกลับดีๆนะคะ” ฉันพูดออกไปก่อนจะรีบลงจากรถทันทีและเขาก็ขับรถออกไป อีกด้าน @mixnightbar “ไอ้กราฟคิดว่าจะไม่มาซะแล้ว” วอร์มเพื่อนในกลุ่มสมัยมัธยมเอ่ยทักกราฟฟิคที่เดินหน้านิ่งเข้ามานั่งตามสไตล์ของเขา “ไอ้เซนยังไม่มา?” กราฟฟิคไม่ได้ตอบคำถามเพื่อน แต่เลือกที่จะถามเพื่อนกลับ ก่อนจะกระดกเหล้าดื่มไปพลางๆ “ยังไม่เห็นหัวมันเลย” ยูพูดขึ้นอย่างประชดประชันเพื่อนตัวเองเพราะตั้งแต่เขามาก็ยังไม่เห็นเพื่อนที่กราฟฟิคถามถึง พวกเขาจึงนั่งกินเหล้าพูดคุยกันไปตามประสาเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอกันจนเวลาผ่านไปสักพัก “นั่นไงมันมาแล้ว” วอร์มเอ่ยขึ้นพยักหน้าไปทางบุคคลที่เดินเข้ามาใหม่ ซึ่งเซนที่พึ่งเดินเข้ามาก็ทำหน้างงที่เพื่อนหันไปมองทางตัวเองเป็นทางเดียว “มองไรกันวะ” เซนเอ่ยถามขึ้นก่อนจะเดินมานั่งลงข้างกราฟฟิค “กว่าจะโผล่หัวมาไอ้เวร เป็นคนนัดเองแท้ๆ” ยูพูดขึ้นทันที เซนก็ยักไหล่ตอบกลับไปก่อนจะยกมือเรียกเด็กมาชงเหล้า “มึงไปไหนมาวะ ถึงมาช้าจัง” “พวกกูนั่งแดกรอมึงจนจะหมดขวดละ” ทั้งวอร์มและยูต่างพากันถามเซนอย่างอยากรู้คำตอบต่างจากเพื่อนอีกคนที่เอาแต่นั่งสูบบุหรี่ไปกระดกเหล้าไปไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา “กูไปส่งน้องลินดามา” เซนก็ตอบคำถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงปกติแต่เขากับยิ้มออกมาอย่างไม่ปกปิด “ลินดาไหนวะ” ยูพูดขึ้นอย่างสงสัย “น้องลินดา ม.5/1 ที่มึงเคยชอบแล้วไปขอคบเมื่อวันปัจฉิมอ่ะนะ” แต่วอร์มที่จำได้ก็พูดขึ้นคายข้อสงสัยให้เพื่อนที่นั่งงง “อ่อกูจำได้ล่ะ คือน้องคนที่เขาปฏิเสธมึงขอเป็นแค่พี่น้องใช่ปะ” ยูที่จำได้ก็เอ่ยแซวหยอกล้อเพื่อนตัวเองทันที “อืม” เซนก็พยักหน้าตอบ ไม่ได้โกรธอะไรเพื่อนที่ล้อเรื่องในอดีตของเขา “เดี๋ยวนะ! แล้วมึงไปส่งน้องได้ไง” วอร์มเอ่ยถามออกไปอย่างอยากรู้ “พอดีกูไปหาไอ้กราฟที่คณะแล้วบังเอิญเจอน้อง พอรู้ว่าน้องเรียนเลิกมืด กูก็เลยอยู่รอไปส่ง” เซนอธิบายให้เพื่อนฟัง “แล้วทำไมมึงต้องรอด้วยวะ” ยูยังคงถามต่ออย่างไม่เข้าใจ “อย่าบอกนะว่ามึงยังไม่เลิกชอบน้องอะ” วอร์มเอ่ยถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย แต่เซนก็ไม่ตอบยักไหล่เป็นคำตอบแทน ทำให้ทั้งวอร์มและยูหันมองหน้ากัน “เชี้ย น้องปฏิเสธมึงต่อหน้าคนเยอะแยะขนาดนั้นมึงยังชอบอยู่อีกเหรอวะ” ยูถามขึ้น “ตอนนั้นกูอาจจะเร่งรัดน้องเกินไป อยู่ๆเดินไปบอกชอบแล้วขอคบเลย น้องก็คงตกใจและเราก็ยังไม่ได้ทำความรู้จักอะไรกันมากมาย” “แล้วยังไง” “กูจะลองจีบน้องใหม่” เซนพูดขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง ทำให้เพื่อนทั้งสองหันมองหน้ากันอีกครั้งด้วยความแปลกใจ ผิดกับกราฟฟิคที่เอาแต่นั่งเงียบกระดกเหล้าเข้าปากจ้องมองหน้าเซนนิ่ง “มึงเอาจริงดิ” “อืม” เซนตอบด้วยความจริงจัง เพื่อนทั้งสองก็พยักหน้ารับรู้ก่อนที่เขาจะคุยเรื่องอื่นกันไป “ทำไมถึงกลับมา” เป็นคำพูดแรกที่ออกมาจากปากหนาของกราฟฟิคตั้งแต่เซนเข้ามานั่ง “เบื่อ กูอยากกลับมาเรียนที่นี่มากกว่า” เซนตอบกลับมาหน้าเซ็งๆ “เออกลับมาก็ดีเราจะได้รวมกันครบๆ” วอร์มพูดขึ้นก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมา “ฉลองให้การกลับมาของไอ้เซนหน่อยเว้ย” ยูพูดจบ ทุกคนก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนกันและกระดกดื่มกันไปตามประสา…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more