2
1492 Words
“เธอแจ้งความไม่ได้ พวกมันมีอิทธิพลมาก ไม่รู้ว่าพวกมีสีเป็นพวกมันหรือเปล่า ถ้ามันไม่ใหญ่จริงคงไม่อยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้หรอก” เดรกหน้ายุ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กสาวพูด
“แจ้งตำรวจก็ไม่ได้ แล้วจะให้ทำยังไง ให้ไปดรอปเรียน ไม่เรียนแล้วจะไปอยู่ที่ไหน ไปทำอะไร”
“ไปอยู่กับพี่ นายพัฒน์ฝากเธอเอาไว้กับพี่”
“ยี้... ไม่เอาหรอก”
“อยู่กับพี่มันเป็นยังไง ทำไมถึงไม่อยากอยู่กับพี่”
“ไม่อยากอยู่ก็ไม่อยากอยู่ เดี๋ยวพี่เดรกจะฟัดยายโนตมที่ไหน แพรจะไปขัดเสียเปล่าๆ” เธอกอดอกทำปากยื่นใส่ รู้ดีว่าเพื่อนของพี่ชายคนนี้เจ้าชู้เหลือเกิน
“พี่จะฟัดใครมันยุ่งอะไรกับเธอห๊ะ ยายเด็กบ๊อง” เขาจิ้มหน้าผากอีกฝ่ายจนหน้าหงาย
“เกี่ยวสิ แพรไม่อยากเป็นตากุ้งยิง”
“แก่แดด พี่ไม่เอาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านก็ได้” เขายอมเธอแล้วกัน ยังไงก็ให้เด็กหัวดื้อยอมเขาด้วยเหมือนกัน
“ไม่เอาหรอก ยังไงแพรก็จะไปตามหาพี่พัฒน์”
“เธอจะไปตามหาที่ไหน”
“ยังไม่รู้ แต่จะไปหาพี่พัฒน์ให้เจอ คืนก่อนฝันร้าย เห็นพี่พัฒน์เลือดท่วมตัว” เธอพูดอย่างเป็นกังวล หลังจากนั้นก็พยายามโทรหาพี่ชายแต่ไม่มีคนรับสาย
“พี่ว่าเธอยังไม่ทันได้หานายพัฒน์ จะโดนยิงไส้แตกซะก่อน ไม่ก็โดนจับไปขายซ่อง”
“พูดบ้าๆ”
“บ้าอะไร พูดเรื่องจริงทั้งนั้น ไม่ใช่แค่ขู่”
“แต่แพรอยากไปหาพี่พัฒน์ให้เจอ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“พี่จะช่วยหา แต่ตอนนี้เธอต้องไปอยู่กับพี่ก่อน ถ้าดื้อเจอดีแน่”
“อย่ามาขู่นะ นี่ขนาดยังไม่ได้ไปอยู่ด้วยยังขู่ขนาดนี้ นี่ถ้าไปอยู่ด้วย มิวางอำนาจกับแพรเหรอ” เธอเหวใส่ เดรกชอบแหย่ ชอบหาเรื่องเธอตั้งแต่เด็ก เธอล่ะไม่ชอบขี้หน้าเขาเลยจริงๆ
“พี่จะวางอำนาจ แล้วเธอจะทำไม ตอนนี้พี่เป็นผู้ปกครองของเธอ นายพัฒน์ฝากเธอเอาไว้กับพี่”
“แพรไม่ไปอยู่กับพี่เดรกหรอก” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง
“หรืออยากตาย”
“ก็ได้ๆ ไปอยู่กับพี่เดรกก็ได้ แต่ตอนนี้กลับไปเอาเจ้าบิวตี้ก่อน” เธอเองก็ยังไม่อยากตาย แต่ก็ไม่อยากไปอยู่กับเพื่อนพี่ชายคนนี้ เขาชอบแกล้งเธอจะตายไป แถมยังไม่เคยถูกชะตากันเลย ไปอยู่ด้วยกันมีหวังทะเลาะกันตายแน่ๆ เลย
“คิมนายเลี้ยวรถกลับไปบ้านแพรดาว” เดรกสั่งลูกน้องอีกคนให้เลี้ยวรถ คิมหันต์จัดการเลี้ยวรถทันที คิดว่าพวกมันคงไม่กลับไปที่นั่นอีก เพราะคิดว่าแพรดาวหนีไปได้แล้ว
สภาพบ้านที่ถูกยิงจนพรุนทำให้แพรดาวถึงกับอยากจะร้องไห้ เธอรีบเข้าไปหาเจ้าบิวตี้ สุนัขพันธุ์แสนรู้ที่เลี้ยงเอาไว้ มันยังอยู่ในกรง เรียกว่าอยู่รอดปลอดภัยดี พอเปิดกรงมันก็กระโดดลงมาเลียแข้งเลียขาเจ้านาย แต่พอเห็นคนแปลกหน้ามันก็เห่าไม่หยุด
“ถ้าจะพามันไปเลี้ยง เธอต้องให้มันหุบปากด้วย” เดรกสั่งเสียงเข้ม
“บิวตี้ ไปอยู่บ้านใหม่กันนะ พวกเค้ามาดี” เธอนั่งยองๆ ลงใกล้ๆ เจ้าสุนัขตัวโปรด ลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะบอกมันด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล
“ตัวเมียเหรอ” เดรกเอ่ยถาม
“ใช่”
“พอดีเลย พี่กำลังอยากหาเมียให้เจ้าลีโออยู่พอดี”
“บ้า! ลามก แพรไม่ให้หมาพี่เดรกมาลวนลามเจ้าบิวตี้หรอกนะ” เธอเหวใส่อย่างหวงๆ เหมือนแม่เสือหวงลูกสาวตัวน้อย เดรกหัวเราะลั่นอย่างนึกขำ
“หวงซะด้วย” เดรกผิวปากล้อเลียนเมื่อขำจนท้องแข็ง เธอทำตาเขียวใส่ทันที
“รีบไปเก็บข้าวของที่จำเป็น เราต้องรีบออกจากที่นี่กัน ก่อนที่พวกมันจะย้อนกลับมา” แพรดาวไม่มีเวลาคิดอะไรมาก หรือทะเลาะกับเดรกอีก เธอรีบขึ้นบ้านไปเก็บข้าวของ สภาพกระจัดกระจายของบ้านที่ถูกรื้อค้นทำให้เธอแทบลมจับ
“มันคงมาหาแล้วแต่ไม่เจออะไร” เดรกแสดงความคิดเห็นเมื่อเดินตามเด็กสาวอยู่ไม่ห่าง
“ไอ้พวกเลว”
“รีบเถอะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี” เดรกหน้าเครียด แพรดาวไม่มีเวลาเสียใจอะไรอีก เธอจัดการเก็บของสำคัญใส่กระเป๋าเป้ใบเล็กทันที
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!!!
“ฉิบหายมันกลับมา” เดรกสบถอย่างหัวเสีย
“จะทำยังไงกันดีล่ะพี่เดรก”
“หนีสิ จะอยู่ให้มันยิงไส้แตกหรือไง” เดรกคว้ามือของอีกฝ่ายเอาไว้
“เจ้าบิวตี้ล่ะ” เธอยังห่วงสุนัขตัวโปรด
“ปัดโธ่โว้ย! จะตายอยู่แล้ว ยังห่วงหมาอยู่อีก”
“ถ้าเจ้าบิวตี้ไม่ไป แพรไม่ไปนะ เมื่อกี้ก็ทิ้งมันไปแล้ว ดีที่พวกมันไม่ทำอะไรเจ้าบิวตี้” เธอไม่ยอมทิ้งเจ้าบิวตี้รอบสองแน่ๆ
“มานี่เลย” เดรกพาหญิงสาวหนีออกทางหลังบ้าน เจ้าบิวตี้เห่าเสียงดัง แพรดาวทำท่าจะโผเข้าหามัน แต่ชายหนุ่มดึงมือเอาไว้
“มานี่ เรียกให้มันตามมา ถ้ามันไม่อยากเป็นหมาเน่าในหลุม” เดรกกระตุกมือ แพรดาวเรียกสุนัขตัวโปรดให้วิ่งตาม เจ้าบิวตี้วิ่งตามไปไม่ยอมหยุดเหมือนกัน เหมือนจะรู้ว่าตอนนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน ไม่ใช่เวลาที่จะเล่นกับเจ้านาย เสียงปืนดังสนั่นตามหลังมา เดรกยิงสู้กับคนของสุริยันต์ ลูกน้องของเขาคอยยิงสกัดเอาไว้ ร่างสูงโยนร่างเล็กขึ้นรถตู้คันโต แพรดาวร้องเสียงดังเพราะความเจ็บ แต่เข้าใจว่าสถานการณ์เช่นนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำอะไรชักช้า พลาดนิดเดียวก็โดนกระสุนฝังเข้าร่างแล้ว
“จัดการมัน” เดรกสั่งเสียงเข้ม เขาดูจริงจัง แต่ควบคุมสถานการณ์ได้ดี มีลูกล้อลูกชนมากมายเอาไว้สกัดพวกมัน และตอบโต้ให้พวกมันตามมาไม่ได้
ตู้ม!!! เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วบริเวณ
“พี่เดกรจะบ้าเหรอ นั่นบ้านแพรนะ เขวี้ยงระเบิดใส่พังหมดแล้ว” แพรดาวแทบกรีดร้องใส่คนที่ตามขึ้นมาบนรถด้วย
“หุบปากซะ หมาของเธอด้วย” เดรกตวาดลั่น เขาเหยียบคันเร่งไม่ยั้ง ขับรถวนซ้ายวนขวา แซงรถคันหน้า เบียดจนคนที่ขับตามมาประสานงากับรถสิบล้อ ระเบิดคาที่
“สุดยอด... มันไม่ตามมาแล้ว” แพรดาวหันไปมองรถของพวกมันที่พลิกคว่ำ ควันขึ้นโขมงแล้วโล่งอก เธอรู้สึกว่าหัวใจจะวายตาย แค่ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ผ่านพ้นความเป็นความตายมาถึงสองครั้งสองครา ร่างเล็กกอดเจ้าบิวตี้เอาไว้แน่น
“เราปลอดภัยแล้วเจ้าบิวตี้”
“ไปอยู่ที่โน้นไม่ต้องห่วง จะหาผัวให้”
“คนบ้า ลามก!” เธอเหวใส่เพื่อนพี่ชายจอมยียวน แต่เดรกหัวเราะลั่นรถ
“คอยดูจะทำให้ท้องโย้มีลูกสักสิบครอก”
“หมานะไม่ใช่หมู”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม มีลูกก็มีเป็นครอกๆ ขนาดคนยังมีลูกแฝดทีนึงหลายคนได้เลย”
“เจ้าบิวตี้ยังเด็ก”
“เด็กบ้าเด็กบออะไร จำได้ว่านายพัฒน์เลี้ยงนานแล้ว ไม่ให้มีผัว ต่อไปก็ขึ้นคานนะจะบอกให้”
“บ้าเหรอคะ หมาอะไรจะขึ้นคาน แพรก็กำลังจะหาแฟนให้อยู่ แต่เอานิสัยดีๆ แบบหมาพี่เดรกไม่เอาหรอกค่ะ”
“หมาพี่มันเป็นยังไงห๊ะยายตัวแสบ”
“ก็นิสัยแย่เหมือนพี่เดรกไง”
“เหอะๆ แบบพี่น่ะสาวๆ ติดตรึม”
“แหวะ!”
“อ้าว... จริงๆ นะ เจ้าลีโอของพี่สาวๆ ก็ติดตรึม”
“คงจะเจ้าชู้เหมือนกันไม่มีผิด ชิ!”
“รับรองจะติดใจ เชื่อพี่สิ” เขายักคิ้วให้เธอ แพรดาวสะบัดหน้าพรืด เกลียดขี้หน้าคนหลงตัวเองนัก
“หน้าโง่เอ๊ย แค่ผู้หญิงคนเดียวยังจับมาไม่ได้” สุริยันต์ตบลูกน้องจนคว่ำ ใบหน้าของเขากระตุก ร่างสูงบึกบึน ผมยาวประบ่าถูกมัดเอาไว้เหมือนหางม้า หนวดเครารกเหมือนคนเถื่อน แผ่นหลังมีรอยสักเป็นรูปมังกรตัวใหญ่แลดูน่าเกรงขาม
“ผมจะรีบจับตัวนังนั่นมาให้ได้ครับนาย”
“อย่าดีแต่ปาก ไอ้พิพัฒน์ก็ไม่เจอศพ”
“มันไม่น่ารอดนะครับนาย”
“ไม่น่ารอด ก็แสดงว่ามันมีสิทธิ์รอด ถ้ามันโดนยิงบาดเจ็บสาหัสอย่างที่แกว่า ป่านนี้ศพมันคงพองขึ้นอืด แต่ทำไมถึงได้ไม่เจอวะ”
- Writer
