รักจังนายใจร้าย

บทที่ 1.1 ตัวอันตราย

ณ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

แยมโรล นักศึกษาปี 2 คณะนิเทศศาสตร์ หญิงสาวที่หน้าตาดี ผิวขาวเนียน หน้าเรียวคมสวย ตาสองชั้น จมูกได้รูป และยังมีรูปร่างอวบอิ่ม หน้าอกคัพดี เอวคอด สะโพกผาย แถมบ้านยังรวยมากอีกด้วย เป็นที่อิจฉาของใครหลายๆคน รวมไปถึงผู้หญิงด้วยกันเอง เป็นชีวิตที่ใครๆ ก็อยากจะเป็นแบบเธอ

หน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์.....

แยมโรลส่งข้อความหาเพื่อนสาวคนสนิท เอแคลร์และไข่มุก

แยมโรล: พวกแกอยู่ไหนแล้ว จะได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ?

เอแคลร์ : ใกล้แล้วแก อีก 5 นาที

ไข่มุก : วันนี้ฉันไม่ค่อยสบาย เป็นวันนั้นของเดือน ฝากลาอาจารย์ด้วยนะ

แยมโรล : งั้นแกก็พักผ่อนละกัน ฉันจะไปลาอาจารย์ให้

เวลา 8.58 น.

ห้องเรียน ในระหว่างที่นักศึกษาทุกคนกำลังรออาจารย์มาสอน ก็มีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา แอ๊ดด .....

ทุกคนหันไปทางประตูพร้อมกัน แทนที่จะเป็นอาจารย์ที่สอนประจำเข้ามา กับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี สูง 187 หุ่นลีน ดูมีซิกแพค สไตล์อปป้า ผมถูกเซตมาอย่างดี มองด้วยตาเปล่าจะเห็นติ่งหูที่ถูกเจาะรูเอาไว้ ลุคดูแบดนิดๆ ดูกร้าวใจมากแม่

สาวๆในห้องต่างพากันส่งเสียงกรี๊ด กร๊าด กับชายหนุ่มตรงหน้า แต่...มีคนหนึ่งที่ดูจะอึ้ง และช็อกที่สุดคือแยมโรล เพราะผู้ชายคนนี้มีความคล้ายกับรักแรกเมื่อวัยเด็กของเธอ

ย้อนกลับไปเมื่อตอนเธอ 3 ขวบ ในครอบครัวของแยมโรลมีพ่อ แม่ พี่สาวชื่อเค้ก 6 ขวบ และเธอเอง คุณพ่อได้เริ่มทำธุรกิจส่งออกต่างประเทศ พอเริ่มมีเงินจึงได้พาครอบครัวย้ายไปอยู่บ้านใหม่ ที่หลังใหญ่ขึ้น ทำให้ได้เจอเพื่อนบ้านที่นิสัยดี อยู่ตรงข้ามกัน มีอะไรก็นำมาแบ่งปันกันอยู่บ่อยๆ เพื่อนบ้านตรงข้ามอยู่กัน 3 คน พ่อแม่ และลูกชายที่อายุ 7 ขวบ ชื่อ ซัน หน้าตาน่ารัก ขาว ตี๋ ครอบครัวนี้ทำโรงงานผลิตเสื้อผ้าส่งออก เด็กทั้งสามคนจะวิ่งเล่นด้วยกันอยู่เสมอ แยมโรลจะติดซันมาก เพราะมักจะตามใจเธอ ยอมให้ขี่หลัง เสียสละของเล่น และแบ่งขนมให้เธอบ่อยๆ

ทั้งสองครอบครัวสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยผ่านไป แยมโรลอายุได้ 12 ปี ครอบครัวของซันเกิดล้มละลาย ทำให้ต้องขายบ้าน ขายโรงงาน และย้ายไปอยู่ที่อื่น

ครอบครัวซันแอบย้ายออกจากบ้านในตอนกลางดึก ทำให้ไม่ได้ร่ำลาใครเลยสักคน เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น ทุกอย่างพ่อกับแม่เป็นคนจัดการ ที่ต้องแอบขนของกลางดึกเพื่อไม่อยากให้ใครรู้และตามพวกเขาเจอ

เมื่อแยมโรลรู้ว่าซันไม่อยู่เธอเสียใจหนักมาก ร้องห่มร้องไห้ ให้พ่อแม่ช่วยไปตามหาซันทุกวัน พ่อแม่ก็จนปัญญาได้แต่ปลอบเด็กสาวว่าซันไปเที่ยว เดี๋ยวก็กลับ พ่อแม่ช่วยกันหาเรื่องมาโกหกเธอในทุกๆ วัน

จนเด็กสาวเริ่มทำใจได้ เธอตั้งใจว่าจะรอซันจนกว่าจะอายุ 20 ปีบริบูรณ์ ถ้ายังหาซันไม่พบ เธอจะเปิดใจกับรักครั้งใหม่ มาจนถึงตอนนี้ อีกไม่กี่เดือนก็จะอายุ 20 ปี “ซัน” ผู้ชายที่เธอรอมานานแสนนานก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

เธอมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา ใจหนึ่งก็คิด ว่าใช่ซันของเธอรึเปล่า หรือไม่ใช่ ทำไมเขาถึงไม่มองมาทางเธอเลย หรือเขาจะจำเธอไม่ได้ เธอเลยคิดว่าถ้าเรียกชื่อเขา ถ้าเขาหันมาแปลว่าใช่ แต่ถ้าเขาไม่หันมาละ!!

“พี่ซัน!!” ปากไวดังใจคิด เธอตะโกนจากกลางห้องเรียนไปที่หน้าห้อง

เพื่อนในห้องทุกคนหันมามองหน้าแยมโรลสลับกับผู้ชายคนนั้นด้วยความสงสัย และมีเสียงกระซิบกระซาบออกมา

“เขารู้จักกันเหรอแก” “แฟนนางรึเปล่า”

แต่ที่แปลกคือผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาทางเธอแล้วทำหน้าเชิด เมินเธอไปเลย สายตาที่ส่งกลับมามีแต่ความเย็นชา แยมโรลหน้าเจื่อนลง ความหวังเล็กๆที่คิดว่าเขาน่าจะใช่ กลับพังทลายลงทันที

“แกรู้จักเขาด้วยเหรอ สายตาที่แกมองนี้......อย่าบอกนะว่านั่นรักแรกของแกที่เคยเล่าให้ฟัง” เอแคลร์สะกิดเพื่อนสาวที่ยังมองผู้ชายตรงหน้าตาไม่กระพริบ แยมโรลไม่ตอบอะไร ในใจเธอรู้สึกผิดหวังที่ชายตรงหน้าไม่ใช่ผู้ชายที่เธอรอคอย เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน

"ฉันติณณภพ เกริกอนันตกุล เป็นอาจารย์พิเศษ มาสอนแทนอาจารย์วารุนีเป็นเวลา 3 เดือน เนื่องจากอาจารย์ลาคลอด" ติณณภพแนะนำตนเองที่โต๊ะอาจารย์หน้าห้องเรียน

สาวๆ ในห้องต่างพากันร้องแซวอาจารย์ใหม่กันยกใหญ่ บางคนใจกล้าหน่อยก็ตะโกนถามกันยกใหญ่

“อาจารย์ชื่อเล่นอะไรคะ” “อาจารย์มีแฟนรึยัง”

“สเปคอาจารย์แบบไหนคะ” “ถ้าอาจารย์ไม่มีหนูขอสมัครได้มั้ย”

จบคำถามนี้ทุกคนในห้องต่างหัวเราะชอบใจกันใหญ่ แต่สีหน้าคนที่โดนถามเย็นชาสุดๆ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ทำให้ทุกคนต่างพากันค่อยๆ เงียบเสียงกันไป แล้วเข้าสู่โหมดการเรียน ไม่มีใครกล้าเอ่ยแซวอาจารย์ใหม่อีกเลย

12.00 น.

หมดชั่วโมงเรียน ทุกคนต่างพากันแยกย้ายกันไปทานข้าว

แยมโรลรอเอแคลร์ไปเข้าห้องน้ำ จึงเดินไปหาอาจารย์ใหม่เพื่อแจ้งว่าเพื่อนของเธอลาป่วย

“อาจารย์ค่ะ ไข่มุกไม่สบาย ขอลาคาบนี้นะคะ” ติณณภพ เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วแสยะยิ้มไปให้เธอ

“ไม่ต้องหาข้ออ้างมาคุยกับฉัน ถ้าเพื่อนเธอป่วยจริงต้องมาบอกฉันตั้งแต่ก่อนเริ่มเรียน ไม่ใช่มาบอกตอนนี้ ตอนที่ไม่มีใครอยู่ นี้เธอคิดจะอ่อยฉันใช่มั้ย” แยมโรลได้ยินอย่างนั้นถึงกับช๊อกกับสิ่งที่ได้ยิน ผู้ชายอะไร เกิดมาไม่เคยเจอ หยิ่ง ปากร้าย จิตอกุศล

“ถ้าต้องการมากก็บอกฉันได้นะ ฉันสนองให้เธอได้เสมอ” ในขณะที่เธอคิดด่าเขาอยู่ในใจ ติณณภพเดินเข้ามากระซิบข้างหูเธอ แล้วก็เดินหัวเราะออกไป ปล่อยคนตัวเล็กยืนนิ่งพูดไม่ออก หน้าชา กำมือแน่น เล็บจิกลงฝ่ามือจนเลือดซึมออกมา

เอแคลร์เดินกลับมาจากห้องน้ำ เห็นเพื่อนยืนนิ่ง ตัวไม่ขยับ “เฮ้ยย..แก เป็นไรอ่ะ ยืนนิ่งเชียว” พอพูดจบ แยมโรลหันมามองหน้าเพื่อน น้ำตาคลอเบ้า “ฉันเกลียด เกลียดอาจารย์ติณณภพ” เอแคลร์ยืนงงด้วยความสงสัย แยมโรลเลยเล่าให้เอแคลร์ฟังทั้งหมด ตอนนี้ทั้งแยมโรมและเอแคลร์ต่างหมายหัวอาจารย์ใหม่เรียบร้อย ว่าเป็นบุคคลอันตราย ห้ามเข้าใกล้

“ป่ะ..แก ไปโรงอาหารกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียนช่วงบ่าย” เอแคลร์ชวนแยมโรลออกมาทานอาหารกลางวันที่โรงอาหาร ด้วยความที่สวย หุ่นดีทั้งคู่ ไม่วายก็จะถูกหนุ่มๆ ต่างเหลียวมองกันเป็นแถว

“เฮ้อออ!!!”

“ถอนหายใจทำไมแก” เอแคลร์หันมาถามเพื่อนสาว

“ฉันคิดถึงพี่ซัน เขาหายไปนานแล้ว ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง”หญิงสาวรำพึงรำพันถึงชายหนุ่มที่เป็นรักแรกของเธอ

เอแคลร์ได้แต่เอามือมาลูบที่หัวไหล่มล สงสารเพื่อนจับใจ ไม่เคยเจอใครที่จงรักภักดีกับความรักได้เพียงนี้

“ฉันว่าแกควรที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนนะ จะได้ลืมพี่ซันอะไรนั่นบ้าง” เอแคลร์เสนอความคิด เธอไม่อยากให้เพื่อนต้องจมปลักกลับอดีต

“.......บางครั้งฉันก็อยากจะเริ่มต้นใหม่ แต่อีกใจก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใคร” แยมโรลบอกเพื่อนรักอย่างลำบากใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากมีใคร แต่เธอก็ยังแอบหวังว่าสักวันจะได้เจอ "ซัน" รักแรกของเธอ

“ฉันรู้....การจะลืมใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ฉันก็หวังว่าแกจะทำใจได้ในเร็ววัน” เอแคลร์บอกกับเพื่อนสาวคนสวย

“เออ....ฉันเห็นมีพี่คณะวิศวะมาจีบแก ชื่ออะไรน๊า.....ทอย ท็อป อะไรสักอย่าง แกลองคบกับพี่เขาดูมั้ย” เอแคลร์นึกขึ้นได้ว่ามีหนุ่มหน้าตาดีมาจีบเพื่อนสาว

“อืม...น่าจะชื่อท็อปนะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจะคุยกับใคร และไม่อยากให้ความหวังใครด้วย” แยมโรลพูดพร้อมกันทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย โดยที่ไม่ทันสังเกตว่ามีใครแอบมองอยู่ไม่ไกล