ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน ทั้งคู่ต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกัน ประมาณสามชั่วโมงติณณภพขับรถมาส่งหญิงสาวตรงปากซอยทางเข้าบ้าน เธอไม่กล้าให้ไปส่งถึงหน้าประตูบ้าน เพราะกลัวมีใครมาเห็นแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่
เมื่อหญิงสาวลงจากรถ ติณณภพก็ขับรถออกไปทันที เขาแอบไปจอดรถอีกซอยในหมู่บ้าน แล้วนั่งนึกถึงความหลังที่เขาและครอบครัวเคยอยู่ที่นี้
เขาหวนคิดถึงความทรงจำเก่าๆ ตั้งแต่สมัยวัยเด็ก พ่อแม่ชอบพาเขาออกมาฝึกปั่นจักรยานรอบหมู่บ้าน พาเขามาว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำของหมู่บ้านบ่อยๆ และเขามักจะมาวิ่งเล่นในสนามเด็กเล่นกับตัวเล็กทุกวันหลังเลิกเรียน
“พ่อครับ แม่ครับ วันนี้ผมกลับมาที่บ้านของเราแล้วนะครับ” ติณณภพบอกกับตัวเอง ทุกความทรงจำยังคงวนเวียนอยู่ไม่จางหายไปไหน
เขาจอดรถอยู่นานหลายชั่วโมง จนเริ่มมืด จึงเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังเก่าของตัวเอง โดยรวมสภาพของบ้านก็เสื่อมไปตามกาลเวลา สนามหญ้าหน้าบ้านสูงถึงเอว กิ่งไ
