“ลูกแยม..สวัสดีคุณหญิงพิศมัยซิลูก”
“สวัสดีค่ะคุณหญิง”
“เธอนี้ สอนลูกเรียกแบบนี้ได้ยังไง? ต้องบอกให้เรียกคุณแม่ซิจ๊ะ” แล้วผู้ใหญ่ทั้งสองก็หัวเราะกันใหญ่
“แล้วลูกชายเธอยังมาไม่ถึงหรอ?”
“ใกล้แล้วหล่ะ เห็นว่าติดงานที่คณะนะ ใกล้จะจบงานก็ยุ่งแบบนี้ล่ะนะ”
“อ่อ...จ๊ะ จ๊ะ”
“เออ...ขอโทษค่ะ หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ”
“อย่าแอบหนีไปไหนนะ” คุณหญิงเอมอรกระซิบข้างหูลูกสาว แล้วมือบีบเข้าที่ต้นแขนเล็กเบาๆ
“จ๊ะลูก รีบไปรีบมานะ เดี๋ยวพี่เขาจะรอนาน” พอคลายมือที่บีบต้นแขนแล้วก็พูดกับลูกสาวด้วยท่าทางมีความสุข ผิดกับท่าทางเมื่อสักครู่
แยมโรลหันหน้าไปก้มหัวเล็กน้อยให้กับคุณหญิงพิสมัยแล้วรีบลุกจากโต๊ะออกไปทันที
“เฮ้อ....อึดอัดชะมัด เมื่อไรวันนี้จะจบสักที ขออยู่ในนี้สักพักแล้วกัน” หญิงสาวบ่นกับตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ
10 นาทีผ่านไป
กริ๊ง กริ๊ง....(เสียงโทรศัพท์)
เฮ้อ... “กำลังออกไปค่ะคุณแม่”
