ข้ามเวลาเสน่หามาเฟีย

ออกตามหา

เวลาล่วงผ่านหนึ่งเดือน แม้ตอนนี้ในพุงหมาน้อยของหญิงสาวจะมีต้าวก้อนอยู่ในนั้นทว่าหากไม่สังเกตก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ ด้วยความที่เป็นคนร่างเพรียวบางอยู่แล้ว พอใส่เสื้อตัวหลวมปิดบังกลับไม่เห็นถึงความผิดปกตินั้นสักนิด

“วันนี้กินอะไรดีน้า เอาเป็นต้มจืดไก่ดีไหมลูก” หญิงสาวพึมพำคล้ายพูดคุยกับเจ้าก้อนในท้อง

ภริตาพูดคุยกับลูกในท้องหงุงหงิงอย่างมีความสุข ต่อให้ไม่รู้ว่าพ่อของลูกน้อยเป็นใครอยู่ที่ไหน แต่ทุกๆ วันภริตาจะคอยตามความเคลื่อนไหวของชายหนุ่มที่เธอตามหา เงินที่รับจ้างไปเมื่อคราวก่อนช่วยให้ชีวิตเธออยู่ได้ไม่ฝืดเคืองนัก

ค่าจ้างสองล้านแลกกับครอบครัวไม่เป็นหนี้และยังมีเงินเหลือใช้จนถึงตอนนี้

นับว่าคุ้ม…เกินคุ้ม

อีกทั้งตอนนี้ชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวก็เหมือนถูกเติมด้วยหัวใจดวงน้อยที่เต้นตึกตักอยู่ในท้องของเธอ

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไปหญิงสาวตามหาชายหนุ่มที่เธอเห็นหน้าเพียงคืนเดียว แต่ก่อนไม่เคยคิดจะตามหา ทว่าพอได้ตามแล้วรู้สึกว่าช่างยากเย็นยิ่งนัก

ภริตาเกือบถอดใจแล้ว ถ้าไม่ติดว่าหน้าเฟสบุ๊กปรากฎใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ในห้วงความคิดมาตลอด คิดอีกทีเฟซบุ๊กเหมือนรู้ใจเธอที่เพียงแค่นึกถึงสิ่งใด สิ่งนั้นก็มักจะเลื่อนมาอย่างถูกเวลาและจังหวะที่ต้องการเสมอ

“บริษัทไลท์พ้อยท์” ชื่อถูกพึมพำออกจากกลีบปากอิ่ม

ภริตาไม่เคยรู้ว่าชายหนุ่มที่ตนเองเคยถูกจ้างวานให้วางยาเป็นถึงเจ้าของบริษัทใหญ่ และมีพนักงานอยู่ใต้บังคับบัญชาเป็นร้อย

“โชคดีที่คุณยังไม่ตาย ฉันจะทำไงดีนะ?”

สมองน้อยๆ เริ่มคิดคำนวณหาวิธีที่จะเข้าหาเป้าหมาย นับเป็นการยากอยู่ที่คนแบบเธอจะเข้าหาเขา ภริตานิ่งคิดใคร่ครวญอยู่นาน จวบจนกระทั่งเห็นข้อความแปะรับสมัครงาน แผนในหัวจึงวิ่งมาราวกับถูกเตรียมการมาอย่างดี

ดวงตะวันเคลื่อนสู่ท้องฟ้า ภริตารีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านพร้อมแฟ้มใส่พอร์ตฟอลีโอของตัวเอง วันนี้เธอตั้งใจว่าจะไปสมัครงานแม่บ้านที่บริษัทไลท์พ้อยท์ ถึงตำแหน่งงานจะต่ำต้อย ทว่านั่นไม่ใช่เป้าหมาย เพราะแท้จริงแล้วการได้พบชายคนนั้นอีกครั้งต่างหากที่เป็นสิ่งปรารถนา ณ เวลานี้

แปดโมงเช้าต่อมา คนที่มาสมัครเป็นแม่บ้านก็มานั่งกรอกข้อมูลหน้าโต๊ะฝ่ายบุคคล หลังจากสอบสัมภาษณ์ราวสิบห้านาที เจ้าหน้าที่ก็เอ่ยขึ้น

“พรุ่งนี้มาทำงานได้เลยนะคะ”

“ค่ะพี่ ขอบคุณนะคะที่รับหนูเข้าทำงาน” ภริตาพูดพลางยกมือไหว้จรดกลางอก อีกฝ่ายยิ้มก่อนถามไถ่ต่อเหมือนหาเรื่องพูดคุยทั่วไป

“จบปริญญา แต่ทำไมถึงมาสมัครตำแหน่งแม่บ้านล่ะ”

“พอดีว่า อยากได้งานทำไวไวนะค่ะ เลยขอสมัครตำแหน่งที่ไม่ต้องรอนานดีกว่า” ภริตาให้เหตุผล

“งั้นก็แล้วแต่น้องนะ แต่ถ้าอยากจะเปลี่ยนใจทำตามสายที่เรียนก็มายื่นใบสมัครใหม่ได้นะ ที่นี่เปิดโอกาสให้เด็กใหม่เสมอ” อีกฝ่ายบอกมาอย่างหวังดี ยิ่งเห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ส่งยิ้มยิงฟันมาก็พลอยเอ็นดู

“ค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ”

“จ้า”

“งั้นหนูกลับเลยนะคะ”

หลังจากร่ำลาพี่พนักงานฝ่ายบุคคลเสร็จ ภริตาก็เดินมารอลิฟต์ แต่ไม่คิดฝันว่าจะเจอเข้ากับคนที่เธออยากพบพอดี ภริตาก้มหน้างุด ครั้นจะหลบให้พ้นก็ไม่ทันแล้วเพราะเขาเดินมาทางนี้พอดี

นานราวชั่วกัลป์ที่หญิงสาวก้มสายตาลงมองปลายเท้าตัวเองราวกับของแปลก กระทั่งกล่องสี่เหลี่ยมตรงหน้าเปิดกว้างออก ร่างสูงก้าวเข้าไปด้านใน ภริตาเกิดความลังเลว่าจะเข้าลงไปพร้อมกับเขาหรือว่ารอให้เขาลงไปก่อน แต่แล้วน้ำเสียงดุก็ดังขึ้น

“ไม่ไปเหรอ”

ภริตาไม่ตอบ เก็บงำน้ำเสียงไว้ กลัวว่าเขาจะจำได้ รีบจ้ำอ้าวเข้าไปยืนสงบนิ่งยังอีกฝั่ง

ก่อนเจอเขา… เธอคิดไว้ตั้งมากมายว่าจะคุยอะไรบ้าง แต่พอเจอเขาเข้าจริง กลับไม่มีคำใดหลุดออกจากปากนอกจากเม็ดเหงื่อที่ซึมไปทั่วแผ่นหลัง

“ฟู่ว์”

ทันทีที่ร่างสูงก้าวออกไปดั่งมาดของราชสีห์ หนูน้อยเช่นเธอก็ค่อยผ่อนลมหายใจออกฟู่ โชคดีที่เอเมอร์ไม่ได้ใส่ใจมองคนต่ำต้อยแบบเธอเลย เพราะพอถึงชั้นหนึ่ง เขาก็พุ่งออกไปยังรถยนต์คันหรูที่สตาร์ทเครื่องรอทันที

‘เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ’

วันถัดมา...

“อื้อ…เมื่อย จะไหวมั้ย ภาพวาดเอ้ย เฮ้อ…” ปากเล็กเป็นกระจับของหญิงสาวที่สวมใส่ยูนีฟอร์มพนักงานทำความสะอาดเอ่ยบ่นกับตัวเองเสร็จก็เดินมานั่งพักขาที่เก้าอี้ หลังจากผ่านชั่วโมงการทำงานมาครึ่งค่อนวัน

การเป็นพนักงานที่ตั้งครรภ์อ่อนๆ ทำให้วันแรกของการทำงาน ภริตาสายตัวแทบขาด แม้จะมีรุ่นพี่คอยช่วยอยู่ไม่ห่างแต่การอยู่ในภาวะพิเศษนี้ช่างบอบบางนัก ถูพื้นนิดเดียวแต่กลับใช้พลังงานมากมายจนหญิงสาวแทบจะถอดใจทิ้ง

ทุกๆ วัน ภริตาได้แต่ทำความสะอาดเฉพาะพื้นที่ในส่วนของพนักงานเท่านั้น จนกระทั่งวันนี้ รุ่นพี่ที่รับผิดชอบชั้นผู้บริหารเกิดป่วยกะทันหัน เธอจึงได้โอกาสนี้มาโดยไม่ทันตั้งตัว

“ภาพวาด” เพื่อนร่วมงานที่ภริตารู้จักเพียงสามวันตะโกนบอกหลังจากเดินออกจากลิฟต์ด้วยกัน

“หือ” เธอครางรับผ่านหน้ากากอนามัยปิดหน้าจนเหลือเพียงดวงตาสองดวง

“วาดทำความสะอาดห้องรับรองลูกค้านะ ส่วนฉันจะไปห้องน้ำเอง เพราะดูท่าทางเธอแล้วไม่น่าไหว”

“ได้ เดี๋ยววาดจัดที่ห้องรับรองเอง ขอบใจนะที่ช่วย” ภริตาตอบกลับด้วยสีหน้าโรยแรงอย่างเห็นได้ชัด

“จ้า ช่วยได้ก็ช่วยกันไป” พูดแล้วอีกฝ่ายก็แยกไปยังโซนห้องน้ำ

ภริตาเลยลากไม้ม็อบไปยังห้องรับรองลูกค้า ไปถึงเธอก็จัดการปัดขนไก่ไปตามโซฟาตัวหรูที่แค่สายตามองก็เห็นถึงความนิ่มสบายจนน่าเอนหลังนอน แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิด เพราะขืนเธอทำอย่างที่คิดจริง ไม่แคล้วโดนผู้จัดการฝ่ายไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ทันพ้นโปร มือเรียวปัดๆ ถูๆ เสร็จก็ย้ายไปยังโต๊ะที่วางเครื่องแก้วชามที่จัดไว้รับรองลูกค้าโดยเฉพาะ มีแก้วที่ผ่านการใช้งานแล้วสองสามใบวางไว้ใกล้ซิงค์ล้างจาน เพราะเป็นหน้าที่ของพนักงานทำความสะอาดแบบเธอ ภริตาจึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปเก็บล้างแล้วเช็ดให้แห้ง แต่ครั้นหันกลับมาอีกครั้ง เธอแทบสะดุ้งตอนนี้มีสายตาคมดุสีน้ำตาลกำลังกวาดตามองเธออยู่นิ่งๆ

“อุ๊ย” หญิงสาวเผลอหลุดอุทานอย่างเข่าอ่อน ดีที่ว่าแก้วถูกคว่ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว มิเช่นนั้นคงจะหลุดมือและแตกกระจายแน่

“ตกใจเหรอ” นั่นคือคำทักทายแรกจากคนตัวสูง

“ป เปล่าค่ะ” ภริตาตอบไปแล้วก็หลบสายตาคมเป็นพัลวัล โชคยังดีที่วันนี้เธอมีหน้ากากปิดหน้า มิเช่นนั้นเรื่องราวทุกอย่างคงถึงบางอ้อแล้ว

“ปฏิเสธ แต่ก้มหน้าหลบ เธอกับฉันเคยมีคดีกันรึไง”

“เอ่อ…” ภริตาเริ่มติดอ่าง ภาวนาว่าขอให้เขา…จำเธอไม่ได้ ถึงแม้นี่จะเป็นโอกาสดีที่เธอจะคุยกับเขา แต่ใจเธอมันยังไม่พร้อม

ความเงียบกระจายทั่วห้อง แอร์ที่เย็นเฉียบอยู่แล้วยิ่งเย็นมากขึ้นไปอีกเมื่อสายตาคมดุจเหยี่ยวคาดคั้นมา

“ตอบ”

“ตอบอะไรคะ”

“ก็ตอบที่ฉันถามไง นี่เธอโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่”

ภริตาเกือบจะกลอกตามองบนแล้ว แต่นึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าที่กำลังยืนคาดคั้นเธออยู่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสถานะที่เธอจะต่อเถียงได้

“ไม่มีค่ะ ขออนุญาตถูพื้นต่อนะคะ” เธอตอบตัดลำคาณไปอย่างไม่ใส่ใจ แล้วคว้าไม้ม็อบถูไปมา ราวกับว่าไม่ได้มีเขายืนอยู่ตรงนี้ กระทั่งปลายขนม็อบดันไปหยุดตรงรองเท้าแบรนด์นอกที่ถูกขัดเงาจนมันวาวเข้า ภริตาจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของ

“คุณช่วยหลบหน่อยได้ไหมคะ”

“ทำไมผมต้องหลบด้วย มีปัญหาเหรอ” อีกฝ่ายย้อนมากวนๆ

ภริตาเผลอสะบัดหน้าใส่ แต่นึกขึ้นได้ว่าเขาคือคนจ่ายค่าจ้างเลยจำใจถอยไปถูยังอีกฝั่งอย่างสงบเสงี่ยม ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ยืนดูเธอทำงานเงียบๆ ก่อนจะเดินหายไปในห้องทำงานใหญ่ที่มีป้ายชื่อติดหราว่า ‘ประธาน’