บทที่ 5 หวงก้าง
3367 Words
พลอยดาว
ฉันนอนนิ่งแบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้วในหัวฉันตอนนี้มีแต่ความคิดที่จะง้อพอลยังไง จะทำยังไงให้พอลหันมาสนใจฉันบ้าง ฉันควรจะทำยังไง พอนึกถึงเรื่องนี้ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“พ่อคะ ถ้าพ่อได้ยิน พ่อช่วยบอกพลอยหน่อยได้ไหมว่าพลอยควรทำยังไงกับเรื่องพวกนี้ดี พลอยเจ็บไปหมดแล้วค่ะพ่อ เจ็บทั้งตัวทั้งหัวใจ พ่อคะพลอยคิดถึงพ่อ ฮือ ๆ ฮือ ๆ”
ฉันพูดออกมาเบา ๆ ให้พ่อที่อยู่บนสวรรค์ได้ยิน ทุกครั้งที่ฉันเสียใจ พ่อมักจะเข้ามาปลอบใจฉันเสมอ แต่ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้ว ฉันเลยต้องเข้มแข็ง ใช่พลอยดาวเธอต้องเข้มแข็ง แค่เอาชนะใจผู้ชายคนเดียวเองทำไมเธอจะทำไม่ได้ ยากกว่านี้เธอก็ลองทำมาแล้วนิ
“เธอจะมานอนร้องไห้อย่างนี้ไม่ได้นะพลอยดาว มันไม่ใช่เธอ เธอไม่ได้เป็นคนยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แบบนี้นิ สู้ ๆ พลอยดาว”
ฉันใช้มือปาดคราบน้ำตาของตัวเอง แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะไปหาพอลที่องค์กรทันที พอลต้องอยู่ที่นั่นแน่ ๆ เพราะตอนนี้พอรช์ก็ไม่อยู่พีชก็มีเรียน พอลต้องเป็นคนดูแลที่องค์กรแน่ ๆ
“คุณพลอยดาวจะไปที่ไหนหรอครับ”
“ไปองค์กรค่ะลุงพล พลอยจะไปหาพอล”
ฉันตอบลุงพลไป แกเป็นคนขับรถของที่นี่ และฉันก็ชอบทำขนมมาฝากลุงแกอยู่บ่อย ๆ เลยทำให้ฉันค่อนข้างสนิทกับลุงรถขับมาถึงองค์กรในเวลาไม่นาน ฉันรีบลงจากรถทันที
“ลุงกลับบ้านไปเลยนะคะ ไม่ต้องรอพลอย”
“จะดีหรอครับ”
“ค่ะ วันนี้พลอยจะกลับบ้านกับพอล ขับรถดี ๆ นะคะลุง”
ฉันพูดจบก็เดินเข้าไปในองค์กรทันที ที่นี่มีชายชุดดำอยู่เต็มไปหมด กว่าฉันจะเข้ามาได้ก็แทบตาย ตรวจทั้งอาวุธ ทั้งบัตร ดีนะที่มีคนจำฉันได้ว่าเป็นคู่หมั้นอีตาพอล ไม่งั้นคงได้โดนโยนไปกองอยู่ข้างหน้าแหง ๆ ว่าแต่ห้องทำงานพอลไปทางไหน น้า
“เฮ้!! ยัยเพี้ยนเธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
ฉันหันไปก็พบ เฟียส ฉันว่าไอ้คำถามนั้นมันควรจะเป็นฉันที่ถามมากกว่านะ หมอนี่มันไม่มีงานมีการทำเลยหรือไงเนี่ย เป็นตำรวจแท้ ๆ ทำไมมาอยู่ในองค์กรมาเฟียได้เนี่ย เฟียสเดินมาหาฉันด้วยรอยยิ้ม
“ว่าไง มาทำอะไรที่นี่ หรือว่า.....มาหาไอ้พอล”
“ใช่แล้ว ฉันมาหาพอล แต่ว่าไม่รู้ว่าห้องทำงานพอลมันอยู่ทางไหน พอดีว่าฉันไม่ได้มานานเลยลืม”
ฉันยิ้มแห้งให้เฟียส เฟียสใช้กำปั้นเขกหัวฉันเบา ๆ แล้วทำสีหน้าเบื่อหน่าย ทำไมหมอนี่ชอบทำหน้าเหมือนด่าว่าฉันโง่อยู่ด้วย
“ตามฉันมาสิ ฉันกำลังจะไปหามันพอดี”
“นายมีธุระคุยกับพอลหรอ ฉันว่าฉันมาวันหลังดีกว่า พวกนายคงอยากคุยกันเป็นการส่วนตัว”
ฉันเตรียมหันหลังกลับ ถ้าพอลมีธุระฉันควรให้เขาคุยธุระให้เสร็จก่อนดีกว่า แต่จู่ ๆ อีตาเฟียสก็จับแขนฉันให้หันกลับไปทันที ทำให้ฉันเสียหลักล้มตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเฟียสทันที
ตึก ๆ ตึก ๆ
เสียงหัวใจของเฟียสเต้นแรงมาก แรงจนฉันสัมผัสถึงมันได้ หัวใจของเฟียสเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เขาจะกอดฉันนานไปแล้ว ดูสิทุกคนเริ่มหันมามองที่พวกเรากันหมดแล้ว
“นี่!! ปล่อยฉันได้สักที คนมองกันหมดแล้ว!!”
ฉันพูดออกไปแต่เฟียสยังไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย
“ก็ปล่อยให้มองไปสิ ฉันไม่แคร์”
“แต่ฉันแคร์นะ ถ้าพอลมาเห็นก็แย่น่ะสิ!! ปล่อยฉันนะ!!!”
ฉันพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของเฟียสแต่ไม่เป็นผล ยิ่งฉันดิ้นเฟียสยิ่งกอดฉันแน่น
“เธอเลิกพูดถึงมันซัก 5 นาทีจะได้ไหม เลิกแคร์มันได้ไหม!!!”
เฟียส ตะโกนออกมา และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เสียงของเฟียสทำให้ตอนนี้ทุกคนหันมามองที่เรากันหมดแล้ว แย่แล้ว!!!!
“ปล่อยฉันนะเฟียส ฉันบอกให้ปล่อย!!! เดี๋ยวพอลจะเข้าใจผิดนะ!!!”
“เลิกแคร์คนที่มันไม่แคร์เธอได้แล้ว!!! คนที่เธอควรแคร์อยู่ตรงหน้าเธอนี่!!! ได้ยินไหมพลอยดาวคนที่เธอควรแคร์คือฉันไม่ใช่ไอ้พอล!!!!”
เฟียสตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง เฟียสนายหมายถึงอะไรกันแน่ ทำไมน้ำเสียงของเฟียสเหมือนกำลังน้อยใจฉัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่แคร์เขานะ ฉันแคร์เขา
“เฟียส ฉันแคร์นายนะ นายได้ยินไหม”
“เธอพูดจริงหรอ พลอยดาว!!! เธอพูดจริง ๆ นะ!!”
เฟียสดันฉันออกจากอ้อมกอด แล้วพูดกับฉันด้วยความดีใจ สีหน้าเขาเหมือนกำลังถูกหวงรางวัลที่หนึ่งเลย
“ฉันพูดจริง ๆ ฉันแคร์นาย แคร์พารัน แล้วก็พีช พอรช์ฉันก็แคร์นะ ฉันแคร์ทุกคนที่ดีกับฉัน”
“งั้นหรอ แบบนี้เองสินะ ฉันนี่มันโง่จริง ๆ ยังไงเธอก็จะรักไอ้พอลต่อไปสินะ”
เฟียสพูดออกมานํ้าเสียงผิดหวัง ทำไมละ ฉันทำอะไรผิดหรอ ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรทำร้ายจิตใจเฟียสเลยน้า (ไรต์: หราาาาาาาาาาาาาาา)
“พลอยดาว ฉันรักเธอ รักมานานแล้ว รักตั้งแต่แรกเห็น รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอมีคู่หมั้นแล้ว รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันผิด ฉันพยายามไม่รักเธอแล้ว แต่มันทำไม่ได้ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ พลอยดาว ฉันไม่รู้ว่าจะเลิกรักเธอได้ยังไง”
เฟียสพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ตอนนี้ฉันกับเหมือนคนเป็นใบ้ ฉันฝันไปใช่ไหม เฟียสไม่ได้บอกว่าชอบฉันใช่ไหม ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่เฟียสใช่ไหม นี่มันอะไรกัน ฉัน ฉัน ควรทำยังไงดี ฉันไม่ได้ชอบเฟียส ฉันควรทำยังไงไม่ให้เขาเสียใจดี ฉันควรทำยังไง
“แบมือมาสิ”
ฉันแบมือออกไปทันที ก็ไม่รู้ทำไม เฟียสยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน นั้นทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาดีกับฉันมากดีเกินกว่าที่ฉันจะทำร้ายเขา
“เธอไม่ต้องพูดอะไรหรอกพลอยดาว ฉันรู้ว่าคนที่อยู่ในหัวใจของเธอคือใคร แต่สิ่งที่ฉันอยากจะขอจากเธอ ฉันขอให้เธอทำตัวสนิทกับฉันเหมือนเดิม ขอให้ยิ้มให้ฉันอย่าโกรธฉัน ได้ไหม”
“ได้ ฉันไม่โกรธนายหรอก ฮือ ๆ”
“อีกอย่างนะ ฉันขอให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างฉันและเธอ ฉันขอให้เก็บมันไว้ในหัวใจของเธอ ฉันขอแค่นี้เธอทำได้ใช่ไหมพลอยดาว”
ฉันพยักหน้าให้เฟียส เขายิ้มก่อนจะหยิบแหวนมาวางในมือของฉัน มันเป็นแหวนสีเงิน ดูก็รู้ว่าสั่งทำเป็นพิเศษฉันมองหน้าเฟียสอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันคิดไว้ว่าจะให้เธอในวันที่สารภาพรัก ไม่ว่าเธอจะตอบรับหรือปฏิเสธก็ตาม เก็บไว้ดี ๆ แล้วรู้ไหมยัยเพี้ยนมันแพงมาก”
“รู้แล้วละน่า”
จู่ ๆ เฟียสดึงฉันเข้าไปกอดทันที โดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำแต่ไม่นาน ฉันก็ถูกกระชากออกมาโดยใครสักคน พอฉันหันไปก็พบว่าเป็นพอล พอลดึงฉันเข้ามากอดกลายเป็นว่าฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของพอล
“มากอดคู่หมั้นฉัน กลางถิ่นฉันแบบนี้มันไม่มากไปหน่อยหรอวะไอ้เฟียส!!”
“หึ!! แกสนใจด้วยหรอ ปกติไม่เห็นแกเคยสนใจ!!”
“นั่นมันเรื่องของฉัน!!! แต่แกไม่ควรมากอดพลอยดาวแบบนี้!!”
“หึงงั้นหรอ???”
เฟียสพูดด้วยน้ำเสียงยียวน เหมือนกำลังสนุกที่ได้แกล้งพอล แต่ดูเหมือนพอลจะไม่สนุกด้วยเลยสักนิด แต่ว่าเขาหึงฉันหรอ อ๊ายยยเขินชะมัด
“ฉันไม่ได้หึง ฉันก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรแบบนี้ในองค์กรของฉัน!!!”
“งั้นหรอ แต่ถ้านอกองค์กรไม่เป็นไรสินะ ไปพลอยดาวเราไปที่อื่นกันดีกว่า”
เฟียสพูดด้วยเสียงกวน ๆ แล้วทำเหมือนจะมาจับแขนฉัน นั่นทำให้พอลผลักออกไปทันที
“หึ!! หวงก้างนี่หว่า งั้นฉันไปก่อนนะพลอยดาว ไว้เราค่อยเจอกันใหม่นะที่รัก”
แล้วอีตาเฟียสก็เดินออกไป ที่รักบ้าที่รักบออะไรเล่า พอลหันมาที่ฉันสีหน้าดูไม่เป็นมิตรเลยแฮะ
“เธอมานี่!!”
พอลลากฉันออกมาจากตรงนั้น ฉันว่าเริ่มเห็นเงาหายนะมาราง ๆ แล้วล่ะ พอลลากฉันเข้ามาในห้องทำงานของเขา
ปัง!!!
“ปิดเบา ๆ สิเดี๋ยวประตูมันก็เสียหรอก”
“หุบปากเถอะน่า!!”
พอลตะโกนใส่ฉัน พร้อมเหวี่ยงฉันไปนั่งที่โซฟา ฉันได้แต่นั่งเงียบ ๆ ส่วนพอลก็ไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา พอลนั่งทำงานโดยไม่สนใจฉัน ฉันก็ได้แต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่โซฟา
30 นาทีต่อมา
ฉันยังอยู่ที่เดิมนะทุกคนแต่พอลดูจะอารมณ์เสียมาก ๆ เลย โยนเอกสารโน้นโยนเอกสารนี่เต็มพื้นไปหมด ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งเงียบ ๆ
ปัง!!!
“พลอยดาวเธอไม่คิดจะถามเลยหรือไงว่าฉันโมโหอะไร!!!”
พอลที่นั่งอยู่นาน ทุบโต๊ะแล้วตะโกนออกมา เขาปิดเอกสารแล้วเดินมาที่ฉัน
“เค้าต้องถามสินะ ตัวเองโมโหอะไรหรอ”
“เธอ ประชดฉัน!!!”
“เค้าเปล่านะ ก็ตัวเองบอกให้ถามนิ เค้าก็ถามแล้ว”
ตอนนี้พอลได้แต่ส่ายหน้าไปมา เหมือนที่อีตาเฟียสชอบทำเลย
“ทำไมตัวเองกับเฟียสชอบทำเหมือนกันเลย รู้ไหมมันทำให้เค้ารู้สึกว่าตัวเองโง่นะ”
ปัง!!
“อย่าพูดถึงมันต่อหน้าฉัน!!! และต่อไปนี้เธอห้ามเข้าใกล้มันอีกไม่ว่ายังไงก็ตาม เข้าใจไหมพลอยดาว!!!”
“คงไม่ได้หรอก เฟียสเป็นเพื่อนที่ดี ไม่มีเหตุผลที่เค้าต้องอยู่ห่างเฟียสนิ”
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ฉันขัดคำสั่งของพอล แต่ครั้งนี้ฉันว่ามันไม่ถูกถ้าจะให้ฉันเลิกคบกับเฟียส อีกอย่างฉันรับปากเฟียสไปแล้วด้วยว่าจะเหมือนเดิม
“เหตุผลคือ ฉันไม่ชอบเห็นเธออยู่กับมัน”
“ตัวเองหึงหรอ???”
“ฉันก็แค่.....แค่...ช่างมันเถอะ!! เอาเป็นว่าอย่าให้ฉันเห็นเธออยู่กับมันสองคน ไม่งั้นเธอเจอดีแน่พลอยดาว!!”
“แต่ว่า....”
“เธอมาที่นี่ทำไม”
เปลี่ยนเรื่อง หมอนี่เปลี่ยนเรื่องทันที อ๊ายยย ถ้านายไม่ใช่คนที่ฉันรักนะ ฉันฆ่านายไปแล้ว บังอาจมาตัดบทฉัน
“ว่าไงล่ะ เธอมาทำไม หรือว่ามานัดพบไอ้เฟียส”
“ไม่ใช่นะ!!! เค้ามาที่นี่ก็เพราะมาง้อตัวเองต่างหาก!!! อุ๊บ 0x0”
ฉันใช้มือปิดปากตัวเองไว้แต่คงจะไม่ทันแล้ว อ๊ายย พลอยดาวมาง้อเค้าแล้วยังจะบอกเค้าอีก ยัยบ้า
“ง้อฉัน ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวานไม่จำเป็น เธอกลับไปได้แล้วฉันจะทำงาน”
แล้วพอลก็เดินไปที่โต๊ะทำงานทันที ฉันก็เดินตามไป
“กลับไม่ได้ เค้าให้ลุงพลเอารถกลับบ้านไปแล้ว”
ฉันยิ้มให้พอล แต่พอลมองมาที่ฉันด้วยแววตาอาฆาต
“ฉันจะให้รถในองค์กรไปส่ง”
“เค้าไม่ไป เค้าสัญญานะว่า เค้าจะอยู่ในห้องนี้เงียบ ๆ ไม่รบกวนตัวเองเลยจริง ๆ ให้เค้าอยู่เป็นเพื่อนน้า”
ฉันทำสายตาลูกกวางให้พอล เอาแบบที่ว่าเห็นแล้วต้องใจอ่อนเลยทีเดียว
“แล้วแต่เธอ แต่ห้ามมายุ่งกับเอกสารของฉันรู้ไหม”
“รับทราบ เค้าจะนั่งอยู่ที่โซฟาเงียบ ๆ เลย”
ฉันเดินไปนั่งที่โซฟา ในห้องพอลน่าจะมีนิยายอ่านบ้างนะ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ จริงสินี้ก็จะเที่ยงแล้วด้วยไปหาอะไรกินดีกว่า
“ตัวเอง เที่ยงนี้ตัวเองไปกินข้าวที่ไหนหรอ”
“ไม่ล่ะ วันนี้งานฉันเยอะมาก ฉันคงไม่กิน เธอไปหาอะไรกินเถอะ ฉันไม่ชอบกินข้าวกลางวัน”
“งั้นเดี๋ยวเค้ามานะ”
“อย่าให้ฉันรู้นะว่าเธอแอบนัดไอ้เฟียสไว้ จำคำสั่งฉันได้ใช่ไหม”
“รู้แล้วน่า”
ฉันพูดแค่นั้นแล้วเดินออกมา ชิ ถ้าฉันสั่งให้นายเลิกยุ่งกับยัยฮานะ นายจะทำไหมล่ะ !!
พอล
ผมนั่งทำงานอยู่ถึงแม้ตอนนี้จะเที่ยงแล้วก็ตาม ผมเร่งทำงานให้เสร็จเพราะจะได้ไม่ต้องอยู่ดึก ผมไม่อยากเห็นเด็กงอแงอยากกลับบ้าน ไม่รู้ทำไมผมถึงใจอ่อนให้ยัยนั่นได้นะ แต่ยัยนั้นก็ลงไปนานแล้วทำไมถึงไม่มาซักที อย่าบอกนะว่าไปนัดเจอกับไอ้เฟียสน่ะ
ปัง!!!
เสียงประตูทำให้ผมหันไปสนใจพบว่าเป็นพลอยดาว ที่ตอนนี้ถือถุงอะไรก็ไม่รู้มากมาย
“อุ้ย!! โทษที ฉันไม่คิดว่าประตูมันจะเสียงดังแบบนี้”
ยัยนั่นถือของมากมายมาวางไว้ตรงโต๊ะหน้าโซฟา ไม่รู้ว่าซื้ออะไรมานักหนา กินจุเหมือนกันนิ
“มองอะไรไม่ให้กินหรอก คนอุตส่าห์ถือมาคนเดียวหนักก็หนักไม่คิดจะช่วยสักนิด ไม่ให้กินหรอก แบร่”
พลอยดาวพูดจบก็แลบลิ้นให้ผม ยัยนี่มันน่านัก ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ช่างเถอะทำงานต่อดีกว่า ผมหันมาสนใจงานตรงหน้า ที่งานมันเยอะแบบนี้ก็เป็นเพราะพี่พอร์ชหนีไปฮันนีมูน ไอ้พีชก็ติดเรียน งานเลยมาตกหนักที่ผมคนเดียว รอให้กลับกันมาก่อนเถอะ ผมจะไปเที่ยวบ้างให้รู้ซะบ้างว่าการโดนเอาเปรียบมันเป็นอย่างไง
“นี่ๆๆ ตัวเองไปกินด้วยกันนะ”
จู่ ๆ พลอยดาวที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน มายืนอยู่ข้าง ๆ ผม เมื่อกี้เธอชวนผมไปกินด้วยกันงั้นหรอ ไหนตอนแรกบอกไม่ให้กินไง
“ฉันต้องทำงาน เธอไปกินเถอะ”
ดูสิว่าผมไม่ไปซะอย่าง ยัยนี่จะทำยังไง จู่ ๆ พลอยดาวก็มานั่งตักผมพร้อมเอามือทั้งสองข้างคล้องคอผมไว้ เฮ้ย!!
“เธอทำอะไร ลงไปนะพลอยดาว!!”
ยัยนี่ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้เป็นการฆ่าตัวเองทางอ้อมชัด ๆ ถ้าผมทนไม่ไหวอะไรจะเกิดขึ้น
“เค้าจะไม่ลง จนกว่าตัวเองจะไปกิน ถ้าไม่กินเค้าจะไม่ทำแค่นี้แน่!!”
“ฉันไม่ชอบกินข้าวกลางวัน”
“ไม่ชอบกินก็ต้องกิน เลือกเอาว่าจะกินข้าว หรือจะกินเค้า!!!”
เฮ้ย ข้อเสนออะไรเนี่ย ทำไมมันดูเหมือนผมจะได้เปรียบหมดเลย เมื่อเห็นผมเงียบพลอยดาวเริ่ม ใช้มือของเธอลูบไล้แผงอกผมไปทั่ว สร้างความปั่นป่วนให้ผมเป็นอย่างมาก ทนไว้ไอ้พอลทนไว้
“ว่าไง จะกินอะไร...”
“กินเธอ...เฮ้ย!! กินข้าว กินข้าว!!”
พลอยดาวลุกออกจากตักผมทันที เธอหัวเราะออกมา หัวเราะอะไรแม่คุณ เธอเกือบจะเสียตัวให้ฉันนะ
“เค้าว่าแล้วว่าถ้าใช้วิธีนี้ ตัวเองต้องยอมกินแต่โดยดี แต่แอบเสียดายนะเนี่ย 5555”
เสียดายอะไร ของเธอ ถ้าแจ้งความว่าผมถูกผู้หญิงคนนี้ข่มขืน ทุกคนจะเชื่อผมไหม ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ใช่ว่าที่ผมปฏิเสธเธอเพราะรังเกียจหรอกนะที่ปฏิเสธเนี่ยเพราะผมกำลังให้เกียรติคู่หมั้นตัวเองต่างหาก ผมเดินไปที่โซฟาทันทีพลอยดาวซื้อของมาเยอะมากเลย แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมต้องมีนิยาย!!
“อันนั้นนิยายของฉัน เอามานี่!!”
ยัยนั้นแย่งนิยายไปจากมือผมทันที นอกจากเกมแล้วยังชอบอ่านนิยายอีกหรอเนี้ย เอาเป็นว่ารีบกินรีบไปทำงานดีกว่า
“ตัวเองชอบกินข้าวผัดไข่หรอ”
“อืม ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“จริงหรอ ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ!!”
พลอยดาวชอบกินข้าวผัดไข่เหมือนผมหรอ เป็นไปได้หรอ
“ชอบตัวเองอะ”
“อะ..แค๊ก..!!”
ผมสำลักน้ำออกมาทันที เล่นมาบอกชอบกันตรง ๆ แบบนี้ ผมก็ตกใจสิ
“แต่ถ้าตัวเองชอบข้าวผัดไข่ เดี๋ยววันหลังเค้าจะทำมาให้กินนะ”
“เธอทำเป็นหรอ”
ผมไม่ได้จะดูถูก แต่พลอยดาวทอดไข่ก็ยังไหม้เลย เธอเก่งเรื่องทำขนม แต่เรื่องกับข้าวผมว่า...
“เค้าทำไม่เป็นหรอก แต่เค้าจะพยายามเพื่อตัวเอง เชื่อสิมันต้องอร่อยแน่ ๆ”
“ขอให้มันจริงอย่างที่บอกเถอะ”
แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป ส่วนพลอยดาวก็ตักโน้นตักนี้ใส่จานผมเต็มไปหมด ผมรู้นะว่าเธอห่วงผมแต่เธอควรห่วงตัวเองบ้าง ดูสิเธอตักให้ผมแต่เธอก็ยังไม่ได้กินซักคำ ผมตักข้าวขึ้นมาแล้วยืนไปที่ปากของพลอยดาว
“อ้า ปากสิ”
“อ้าม...”
ผมจัดการป้อนพลอยดาว ตอนนี้พลอยดาวยิ้มอย่างมีความสุข ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกว่าผมเองก็มีความสุขนะ มีความสุขมาก ๆ เลยด้วย นานแล้วนะที่ผมไม่ได้มีความสุขแบบนี้
20.30 น. ณ.ห้องทำงานของพอล
ผมจัดการปิดแฟ้มสุดท้ายที่ผมเพิ่งเคลียร์เสร็จ นี้ก็ดึกแล้ว ตอนนี้คนในองค์กรคงกลับกันไปหมดแล้ว ผมเดินไปหาพลอยดาวพบว่าตอนนี้เธอนอนหลับโดยมีหนังสือนิยายปิดหน้าอยู่ ผมเดินไปค่อย ๆ ดึงหนังสือนิยายออก
“งืม….”
ผมมองหน้าพลอยดาว พึ่งรู้นะเนี่ยว่าตอนหลับจะน่ารักขนาดนี้ นี่ถ้าผมไม่มีฮานะเป็นแฟนอยู่ละก็ ผมเชื่อเลยว่าพลอยดาวจะต้องเป็นแม่ของลูกผมแน่ ๆ อันที่จริง ผมถูกใจพลอยดาวตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะ นั่นทำให้ผมพลั้งปากตกลงกับพ่อว่าจะหมั้นกับเธอ แล้วตอนนี้ผมยังรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้อีก ให้ตายเถอะไอ้พอล แกจะกลายเป็นคนสองใจแล้วนะโว๊ย!!
“ฉันรักนาย…งืม~~”
เสียงของพลอยดาวละเมอทำให้ผมเลิกคิดอะไรฟุ้งซ่าน ผมจัดการจะอุ้มพลอยดาวแต่พลอยดาวเธอกับโน้มคอผมให้ลงไปหาเธอ
Kiss…
ผมกับกบปากกับพลอยดาวอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมจูบเธออย่างดูดดื่ม นี้เป็นจูบแรกที่ผมได้จูบกับพลอยดาว และนี้เป็นจูบที่เราทั้งสองไม่ตั้งใจ พลอยดาวส่ายหัวไปมา นั่นทำให้ก็จูบของเราจบลง
“จูบของเธอ ทำให้ฉันต้องคิดใหม่เรื่องความสัมพันธ์ของเราแล้วละ พลอยดาว...”
ผมพูดกับเธอเบา ๆ ซึ่งผมรู้ว่าเธอคงไม่ได้ยิน ตอนนี้หัวใจของผมรู้สึกพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่แค่จูบเองนะ เธอทำให้ผมมีความสุขได้ขนาดนี้เลยหรอ เธอใส่อะไรลงไปในข้าวกล่องให้ฉันกินหะ พลอยดาว!!!
- Writer
