EP1 Mangkon
1499 Words
EP1 Mangkon
Jin: มันออกไปแล้วนะชิชา
Chicha: โอเค ขอบคุณมากน้าา
Jin: ยินดีครับ :)
ร่างบางนั่งนับเวลารอมังกรตั้งแต่ที่เพื่อนเขาส่งข้อความมาบอกว่าแฟนของเธอออกมาแล้ว จนเวลาผ่านไปหลายนาทีซึ่งเขาควรจะมาถึงได้แล้วแต่ก็ยังไม่โผล่มาสักทีจนชิชาเริ่มนั่งไม่ติด
ที่บอกว่าออกมาแล้วนี่ออกมาหาเธอหรือออกไปหาใครกัน!
อย่าให้รู้นะมังกร!
ผ่านไปอีกเกือบสิบนาทีก็ยังไร้เงาของแฟนหนุ่มที่ทำให้เธอต้องหอบข้าวของออกจากห้อง ชิชาเริ่มกระวนกระวายนั่งไม่ติดมองหน้าจอมือถือด้วยความชั่งใจว่าจะส่งข้อความไปหาเขาดีมั้ย
แต่ไม่ได้!
ตอนนี้เธอกับมังกรเลิกกันอยู่เธอจะไม่มีวันยอมง้อก่อนเป็นอันขาด!
เหอะ! ไม่มาก็ไม่ต้องมาคิดว่าเธอจะอยู่รอเหมือนทุกครั้งหรอ คิดผิดแล้วมังกร!
คนตัวเล็กลุกขึ้นลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ด้วยท่าทางฟึดฟัดออกจากล็อบบี้คอนโดไป
บังเอิญมีแท็กซี่ผ่านมาส่งผู้โดยสารที่คอนโดเธอพอดีจึงรีบโบกแล้ววิ่งไปขึ้นต่อทันทีแต่...
หมับ!
“จะไปไหน?”
“อ๊ะ! ปล่อยนะ!” อยู่ๆ คนที่เธอรอมาเกือบชั่วโมงก็โผล่มาดึงแขนเธอไว้ตอนที่เธอจะไป มังกรขมวดคิ้วยุ่งมองแฟนตัวเองก่อนจะหันไปคุยกับคนขับแท็กซี่แล้วรีบปิดประตูทันที
“ถามว่าจะไปไหน”
“ไปไหนก็ได้โตแล้ว”
“ชิชา!” คนตัวสูงกดเสียงต่ำด้วยความหงุดหงิดเมื่อโดนคนตัวเล็กทำท่าทางกวนๆ ใส่ ถ้าเขามาไม่ทันชิชาได้หนีไปจริงๆ แน่ เขาไม่ได้อะไรนะถ้าเธอจะไปเพราะรู้ว่านอกจากไปหาเพื่อนชิชาก็ไม่มีที่อื่นให้ไปแล้ว แต่ตอนนี้มันดึกแล้วนั่งรถคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย ชอบทำให้เขาเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยยัยคนนี้
“อาแร่ะ! ไม่ต้องมาดุเลิกกันแล้วไม่มีสิทธิ์ดุนะ”
“เลิกอะไรวะ ไม่เลิก!”
“ก่อนหน้านี้ยังยอมเลิกอยู่เลยนี่ เอากระเป๋าคืนมานะ!”
“มึงเลิกของมึงเองคนเดียว ไป! ขึ้นห้อง!” มังกรลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่พร้อมกับเจ้าของมันเข้าไปในคอนโดแต่แฟนตัวดื้อของเขาก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามเข้ามาดีๆ
“ไม่ไป!”
“ไม่เล่นนะชิ ทำงานมาเหนื่อยๆ อยากพัก”
“ก็ขึ้นไปพักสิ เอากระเป๋าคืนมาด้วย”
“ขึ้นไปด้วยกัน”
“ไม่!”
“ชิชา”
คนตัวเล็กยกมือขึ้นกอดอกทำหน้าตาบึ้งตึงแสนงอนไม่ยอมท่าเดียวจนมังกรได้แต่ถอนหายใจพยายามข่มอารมณ์แล้วคุยกับคนดื้อรั้นอย่างใจเย็น
“กรซื้อเค้กร้านโปรดเธอมา ขึ้นไปกินก่อนจะไปค่อยไป”
“ที่มาช้าเพราะแวะร้านเค้กหรอ?”
“อือ” ชิชาแอบอมยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น อาการหัวร้อนก่อนหน้านี้หายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเมื่อรู้ว่าเขามาช้าเพราะแวะซื้อของโปรดให้เธอ อยากหอมแก้มให้รางวัลสักฟอดแต่ฟอร์มงอนอยู่
“เห็นแก่เค้กหรอกนะ จะยอมขึ้นไปด้วยก็ได้”
แย่งถุงเค้กในมือมังกรที่เธอเพิ่งสังเกตเห็นมาถือเองแล้วเดินนำลิ่วขึ้นคอนโดไปเลย
“แล้วกระเป๋าอะชิ”
“ลากมาให้ด้วยสิ”
ชิชานี่มันชิชาจริงๆ เห็นของกินแล้วทิ้งทุกอย่างเลยนะ ทิ้งแม้กระทั่งแฟนตัวเองอะคิดดู!
Manggon’ s Part
“กินเลอะเป็นเด็กเลยว่ะ”
ผมยื่นมือไปเช็ดครีมที่เลอะอยู่บนขอบปากออกให้ยัยตัวแสบที่นั่งกินเค้กไม่สนใจอะไร แถมยังกินเลอะอีกต่างหากทุกวันนี้ผมเริ่มสงสัยแล้วเหมือนกันว่าสรุปยัยนี่เป็นแฟนหรือเป็นลูกผมกันแน่ ต้องคอยดูแลมันทุกเรื่องจริงๆ
“อื้อ ก็มันอร่อย”
“ค่อยๆ กินไม่มีใครแย่งกินหรอก”
“มึงไม่กินหรอ?” ชิชาถามทั้งที่ยังตักเค้กเข้าปากไม่หยุดกินเยอะขนาดนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาบ่นว่าตัวเองอ้วนนะคอยดู
“ไม่อะกลัวมึงไม่อิ่ม”
“โหยเธอก็ เห็นชิเป็นคนยังไงไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นสักหน่อย”
“เค้กปอนด์หนึ่งมึงกินจนเกือบหมดนี่กินไม่เยอะหรอชิชา”
“ก็มันอร่อย!”
“ก็ไม่ได้ว่า นานๆ กินทีก็กินๆ ไปเถอะ” ผมยีหัวคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู ถึงนี่จะเป็นของโปรดของชิชาแต่ผมก็ไม่ยอมให้เธอกินบ่อยๆ หรอกนะ มันไม่ดีต่อสุขภาพเธอถึงได้ดีใจมากไงตอนที่เห็นผมซื้อมาให้
“เห็นว่าน่ารักหรอกนะ จะยอมแบ่งให้ก็ได้ อะ!”
“ไม่เอา” ผมปฏิเสธคนตัวเล็กที่ตักเค้กมาจ่อปากผม
“อา!” พอผมไม่ยอมกินก็ดุทำท่าจะงอแงจนต้องยอมกินจนได้
“อร่อยมั้ย?”
“อือ แต่จะอร่อยกว่านี้ถ้าได้กินจากปากมึง” ผมว่าพร้อมกับแลบลิ้นเลียครีมที่ติดอยู่บนขอบปากออกพร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์ จังหวะนี้ต้องดึงผมไปจูบแล้วมั้ย
“แหวะ! ขอร้องเลยนะมังกรนี่ไม่ใช่ซีรีส์เกาหลี อย่ามาทำอะไรเลี่ยนๆ” แต่นอกจากจะไม่จูบแล้วยังทำท่าเหมือนจะอ้วกใส่ผมอีก ไม่น่าคาดหวังอะไรแบบนี้จากยัยคนนี้เลยว่ะ
“เดี๋ยวจะโดน”
ชิชาแลบลิ้นใส่ผมอย่างไม่ยี่หระแล้วตักเค้กกินต่อจนหมด พอได้กินอิ่มก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีต่างจากคนที่งอแงจะเลิกกับผมก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ชิชาน่ะซื้อได้ด้วยของกินจริงๆ โคตรน่าหยิก
“กินเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“อือฮึ อิ่มมากกก”
“อิ่มแล้วก็ไปสิ ปะ!”
“เดี๋ยวๆ ไปไหนอะ”
“แล้วก่อนหน้านี้มึงจะไปไหนล่ะ เดี๋ยวไปส่ง” ผมว่าหน้านิ่งพร้อมกับดึงแขนเล็กให้ลุกตามแถมยังลากกระเป๋าเธอไปด้วยทำเอาชิชาเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ชอบเก็บของหนีผัวนักนี่เดี๋ยวรู้เลย
“เธอออ เธอไม่ได้จะง้อเค้าเหรอ?”
“ง้ออะไรแค่ซื้อเค้กมาให้กิน บอกแล้วไงว่ากินเสร็จแล้วจะปล่อยไป ไปดิ”
ชิชาขืนตัวไว้เบะปากเหมือนจะร้องไห้แล้วส่ายหน้าไม่ไปท่าเดียว ไหนคนเก่งก่อนหน้านี้มันไปไหนแล้ว
“มังกร~”
“อะไร ก็จะไปไม่ใช่หรอจะไปส่งนี่ไง”
“เธอออ ไม่เอางี้ดิเค้าไม่ไปไหนแล้วจะอยู่ห้องเรานี่แหละ”
“ก็ไหนบอกว่าเราเลิกกันแล้วไง”
“นั่นแอดมินสองพูดไม่ใช่ชิชานะ! ชิชาน่ะรักมังกรจะตายไม่มีวันเลิกหรอก!”
“แอดมินสอง?”
“เธอลืมๆ เรื่องเมื่อกี้ไปเถอะนะดีกันๆ” ยัยตัวแสบเข้ามากอดแขนผมไว้แน่นแล้วถูหน้าไปมากับแขนผมอย่างออดอ้อน เก่งไม่จริงนี่หว่า
“เหอะ นึกว่าจะแน่” ผมยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเอาชนะยัยตัวแสบได้
“แต่เดี๋ยวนะ! เหมือนมึงเปลี่ยนเรื่องอะมังกรเรื่องยิ้มให้สาวคนนั้นกูยังไม่เคลียร์นะ”
“เคลียร์อะไรมันไม่มีอะไร”
“แน่ใจ?”
“ยิ่งกว่าแน่ คบกันมากี่ปีแล้วชิชาทำเหมือนไม่รู้จักกูไปได้”
“ก็ไม่รู้สิ ช่วงนี้มีแต่คนมาพูดอะไรแปลกๆ เค้าหวั่นไหวง่ายเธอก็รู้ : (”
“อย่าไปฟังมันมากเอฟซีมึงอะ มโนทั้งนั้น” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนปั่นชิชา รู้ทั้งรู้ว่าโดนปั่นแต่ยัยนี่ก็ยังหวั่นไหวไปตามคนพวกนั้นทำผมปวดหัวแทบทุกวัน ตั้งแต่คบกันมาจะเข้าปีที่เจ็ดก็แทบจะไม่มีวันไหนเลยที่ชิชาจะไม่หาเรื่องมาทะเลาะกับผมแล้วแต่เรื่องน่ะเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งนั้น
“อย่ามาว่าเอฟซีเค้านะ! พวกเค้าแค่หวังดี”
“คนหวังดีที่ไหนจะปั่นให้มึงเลิกกับกูว่ะ”
“ไม่รู้ๆ เค้าเชื่อใจเธอไม่งอแงแล้วก็ได้”
“ก็แค่ตอนนี้เดี๋ยวมีคนมาปั่นมึงก็ประสาทแดกใส่กูอีก”
“เธอว่าเค้า : (”
“หรือไม่จริง?”
“ไม่จริงสักหน่อย ถ้าไม่รักไม่ประสาทแดกใส่หรอกนะ!”
“เริ่มไม่อยากให้มึงรักกูแล้วงั้น”
“มังกร! เดี๋ยวเถอะนะถ้ากูไม่รักขึ้นมาวันไหนจะรู้สึก!”
ไม่มีทางได้รู้สึกหรอก ยังไงชิชาก็เลิกรักผมไม่ได้ถึงเลิกได้ผมก็ไม่ให้เลิก
ยัยนี่ต้องอยู่รักผมไปตลอดชีวิตเท่านั้น!
- Writer
