พันธการร้อนคู่ปรับร้าย

บทนำ

บทนำ

“พี่อลินอยู่นี่เอง” น้ำเสียงทักดังขึ้นพร้อมกับที่หญิงสาวร่างมีน้ำมีนวลในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์จะตรงปรี่มาพร้อมกับเจ้าบ่าวในชุดที่เข้าคู่กันทำเอาอริสา หรืออลิน บรรณาธิการสาววัยเฉียดสามสิบของนิตยสารท่องเที่ยวขึ้นชื่อผู้ถูกเรียกต้องกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย

‘เมื่อไหร่สองคนนี้จะเลิกซ้ำเติมกันสักที แอบมีอะไรกันลับหลังจนฝ่ายหญิงท้องยังทำให้ฉันเจ็บไม่พอเหรอถึงได้ตามราวีกันไม่เลิก’

หญิงสาวลอบพ้นลมหายใจเบา ๆ ก่อนหันหน้ามามองเจ้าของน้ำเสียงใสซื่อไร้เดียงสา หึ...ร้ายเดียงสาสิไม่ว่า

อริสาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่ดูใสซื่อไร้เดียงสาจนเธอเอ็นดูจะทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ หญิงสาวตรงหน้าทำลายความรู้สึกรักใคร่เอ็นดูของเธอลงโดยไม่แม้แต่จะรู้สึกผิดเลยสักนิดมิหนำซ้ำยังเคยถามเธอว่าผิดอะไรอีกด้วย

การที่นอนกับแฟนของเธอลับหลังยังไม่ผิดอีกหรือ การที่มีอะไรกับแฟนของคนอื่นจนท้องผู้หญิงคนนี้ยังบอกว่าไม่ผิดงั้นเหรอ อริสาเพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าไอ้ความใสซื่ออ่อนหวานของผู้หญิงคนนี้มันเป็นแค่การเสแสร้ง...ตัวตนที่แท้จริงนั้นแสนจะร้ายกาจ

“พี่อลินคะ อวยพรให้น้ำหวานกับพี่ตฤณหน่อยสิคะ”

“เธอจะให้อวยพรอะไรเหรอนภิตราให้รักกันจนแก่เฒ่าหรืออวยพรว่าอย่าให้ตฤณนอกใจนอกกายเธอไปนอนกับคนอื่นดีล่ะ...อย่างหลังก็ดีนะเพราะสามีของเธอคงติดเป็นสันดาน เอ้ย ติดเป็นนิสัยซะแล้ว” หญิงสาวเอ่ยขณะที่ใบหน้าเรียบเฉยหันไปหาอดีตคนเคยรักอย่างตฤณกันต์ทันทีอย่างมีคำถาม “ใช่มั้ยตฤณ”

“คุณพูดแรงไปนะอลิน” ตฤณกันต์สวนกลับทันทีด้วยความเดือดดาล เขาไม่เคยคิดเลยว่าอดีตคนรักจะด่ากันตรง ๆ แบบนี้ ถึงจะรู้ว่าเธอเป็นประเภทที่แรงมาแรงไปก็ตาม...เกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนเธอเป็นแฟนที่น่ารักเเสมอนี่

“ฉันไม่ได้ใสซื่อเหมือนเมียคุณหรอกนะตฤณ ขอโทษทีฉันไม่ชอบเสแสร้ง แกล้งพูดดีแต่ใจไม่ประสงค์ดีเหมือนใครแถวนี้เหมือนคนแถวนี้ฉัน...ทำไม่เป็น” อริสาไม่ใช่พวกที่โดนแย่งแฟนแล้วอาละวาดและไม่ใช่พวกอยู่เงียบ ๆ ร้องห่มร้องไห้แต่เธอเป็นพวกที่ตัดแล้วตัดเลยในเมื่อเลิกก็คือเลิกเธอไม่จำเป็นต้องอ้อนวอนหรืออาละวาดแต่เธอจะอยู่ในส่วนของเธอแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าใครจะมาระรานเธอได้ฝ่ายเดียวถ้าคิดจะร้ายคิดจะมาหาเรื่องเธอแล้วละก็...คำว่าแม่มดยังน้อยไปที่จะใช้กับเธอ

ที่ตอกกลับไปนั้นยังถือว่าให้เกียรติงานฉลองมงคลสมรสนี่อยู่บ้างเพราะนภิตราเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผู้บริหารนิตยสารที่เธอทำงานอยู่ แต่ถ้ายังล้ำเส้นกันละก็...เธอไม่ทนแน่นอน

อริสามองหน้าตาหล่อเหลาของอดีตคนรักอีกครั้งก่อนจะเบือนหน้าหนี พอได้เห็นหน้าเจ้าบ่าว อริสาก็นึกสมเพชตัวเองไม่น้อย

ใครจะคิดว่าเหตุผลของการนอกใจไม่ใช่เบื่อหรือเด็กสาวพึ่งจบมหาลัยอย่างนภิตราย่อมดีกว่าสาวที่จะอายุย่างกลายเข้าเลขสามอยู่รอมร่ออย่างเธอแต่เหตุผลที่ชายตรงหน้าใช้เป็นเหตุผลของการนอกใจคือเธอหัวโบราณและรักนวลสงวนตัวเกินไปไม่ปล่อยให้เขาเชยชมทั้งที่คบหากันมาหลายปี...

เธอผิดอะไรที่อยากเก็บไว้จนถึงวันแต่งงาน

เธอผิดอะไรที่เป็นคนหัวโบราณไม่ยอมให้เขาแตะต้องได้ง่าย ๆ

มาคิดดูแล้วเธอก็ได้รู้ว่ารักของชายคนนี้มันแค่คำหลอกลวง...รักของเขามันยังพ่ายแพ้แก่ความใคร่ ผู้ชายคนนี้ก็เป็นแค่ชายคนหนึ่งที่มักมากในกามราคะและไม่รู้จักพอเท่านั้น...ไม่คู่ควรแก่ความรักของเธอเลยแม้แต่นิด

ตฤณกันต์มองอดีตแฟนสาวด้วยความขุ่นเคืองขณะที่เจ้าสาวของงานกลับตีหน้าคล้ายถูกรังแกจวนเจียนจะร้องไห้อยู่มะลอมมะล่อ “พี่อลินว่าน้ำหวานเสแสร้งเหรอคะ?”

“อย่าร้อนตัวสิจ๊ะน้ำหวาน” เสียงหวานเคลือบยาพิษของใครบางคนเดินเข้ามาแทรกบทสนทนาก่อนที่หญิงสาวร่างสูงโปร่งสมกับเป็นอดีตนางแบบของใครคนนึงจะก้าวเข้ามา

“พี่แพน” 

“พวกเธอยังไม่พอใจอีกเหรอทรยศอลินขนาดนี้แล้วยังจะมาให้เขาอวยพรให้ อย่าด้านให้มากนักนะหนังหน้านะ” แพนธีรา หรือ แพน อดีตนางแบบสาวดาวรุ่งที่ตอนนี้มีศักดิ์เป็นภรรยาของญาติผู้พี่ของเจ้าสาวและเพื่อนสนิทของอริสาเอ่ยอย่าไม่ไว้หน้าทันทีโดยไม่รีรอ เธอไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกและรู้ด้วยว่านิสัยที่แสดงมันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงแต่หญิงสาวไม่คิดว่านภิตราจะทำได้ถึงขนาดนี้ที่ผ่านมาไม่ว่านภิตราจะเสแสร้งอย่างไรแพนธีราไม่คิดจะยุ่งแต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำกับเพื่อนสนิทของเธอเธอไม่ยุ่งไม่ได้ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอถือคติรักเพื่อนยิ่งชีพในเมื่อนภิตราคิดจะมาซ้ำเติมเพื่อนรัก เธอก็จะเข้าช่วยอย่างเต็มที่

เพราะคบหากันมาตั้งแต่อนุบาลทำให้แพนธีรารู้ดีว่าอริสากำลังใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อที่จะไม่เผยด้านร้ายออกมาเพื่อไว้หน้าสามีของเธอเพราะฉะนั้นเธอจะขอลงมาจัดการเองดีกว่าให้เพื่อนต้องฝืนทน

“มันจะมากไปแล้วนะครับคุณแพน” 

“รับไม่ได้งั้นเหรอ หึ ฉันว่ามันน้อยไปด้วยซ้ำเพื่อนฉันไปทำอะไรให้นักหนาหะถึงได้ทำกันแบบนี้ ทุเรศมักมากแล้วยังจะมาโทษเพื่อนฉันอีกแถมยังมีหน้ามาให้อลินอวยพรให้อีกไม่เรียกหน้าด้านหน้าทนแล้วจะเรียกว่าอะไร” แพนธีราเอ่ยถามด้วยความโมโหถ้าไม่ติดที่คนเยอะเธออยากจะตะโกนใส่หน้าคนหน้าไม่อายสองคนนี้เหลือเกิน

“พอเถอะแพนพูดไปก็เท่านั้นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเปล่าๆ ไปเถอะฉันจะกลับแล้ว” อริสาเอ่ยบอกก่อนดึงมือเพื่อนออกมาใช่ว่าเธอไม่เห็นด้วยกับเพื่อนแต่เพราะแพนธีราถือว่าเป็นญาติกับนภิตราผู้ใหญ่จะมองแพนธีราไม่ดีได้

“แกจะห้ามฉันทำไมวะ” แพนธีราเอ่ยถามอย่างโมโหเธออยากจะกระชากหน้ากากจอมปลอมของนภิตรานัก ถ้าไม่ห้ามไว้ละก็ได้เห็นดีกันแน่

“ฉันไม่อยากให้แกดูแย่ในสายตาญาติของบอส ยังไงซะนภิตราก็เป็นญาติบอส แกรักฉัน ฉันรู้...แต่ฉันก็รักแกนะ” อริสาเอ่ยบอกก่อนจะเดินเข้ามากอดเพื่อนรักแพนธีรากอดตอบเพื่อปลอบโยนเพื่อนด้วยความรักทั้งสองกอดกันอยู่เนิ่นนานจนสามีของแพนธีราเดินมาหาอริสาจึงขอตัวกลับ การได้กอดกับคนที่ไม่คิดทรยศเธอทำให้เธอดีขึ้นบ้างแต่ยังคงหลงเหลือความรู้สึกบางอย่างอยู่...แต่เดี๋ยวมันก็คงจางหายไป