บทที่19 เหม็นกลิ่นเสื้อ?
ตะวันจวนเจียนจะตกดินเต็มทีแล้วคนนอนหลับไปถึงรู้สึกตัวขึ้นศารทูลรู้สึกตัวก่อนแต่ยังอิดออดไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียง จะว่าไปแล้วตั้งแต่กลับจากไปเที่ยวภูเก็ตนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าได้พักเต็มอิ่ม รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและสดชื่นทั้งที่ใช้เวลานอนไปไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
หรือเพราะเตียงที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาของยัยว่าที่คุณแม่มันนุ่มกว่าเตียงที่บ้านเขาถึงหลับสบายเต็มอิ่มขนาดนี้
นัยน์ตาคมมองคนที่ยังคงหลับอยู่ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ...ทำไมเขาหมั่นเขี้ยวอยากจะยื่นมือไปเขี่ยจมูกยัยว่าที่คุณแม่เล่นขึ้นมาได้นะ
ความคิดไม่ได้เป็นแค่ความคิดเมื่อนิ้วมือหยาบกระด้างยื่นไปเขี่ยจมูกคนหลับเล่นโดยไม่ลังเล มุมปากของคนหลับยกยิ้มราวกับกำลังฝันดีศารทูลยิ่งได้ใจแตะ ๆ เขี่ย ๆ อย่างต้องการแกล้งแต่แล้วเสียงหวานก็ดังขึ้น
“ตาหนูอย่าดื้อสิ ขอหม่าม้านอนนะครับ”
“บ๊องเอ้ย ฉันใช่ตาหนูของเธอที่ไหนเล่า”
