บทที่26 ตอนนั้นฉันพูดจริงนะ
อริสานิ่งไปกับคำชวนโต้ง ๆ ของชายหนุ่ม มีใครที่ไหนชวนมารักกันเหมือนชวนเล่นขายของแบบนี้เล่าบ้าบอจริง โรแมนตง โรแมนติกไม่มีหรอก แล้วเธอจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย...อยู่ ๆ ก็ปฏิเสธไม่ออกขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“อย่ามาพูดเล่นแบบนี้นะ ฉันไม่สนุกด้วย” ในที่สุดหญิงสาวก็เอ่ยขึ้น คิด ๆ ดูแล้วน่าจะเป็นคำพูดเล่นเสียมากกว่า
“เรื่องแบบนี้ใครเขาเอามาพูดเล่นกันล่ะ เคยเห็นฉันพูดเล่นในเรื่องทำนองนี้มั้ย”
“ก็ใครจะไปรู้เล่า นายอาจจะแกล้งพูดพอฉันเผลอหลวมตัวนายอาจจะหัวเราะเยาะฉันก็ได้”
“ก็บอกว่าอย่าขี้มโนไงเล่า ฉันเคยทำแบบนั้นเหรอ?”
“เคย” หญิงสาวสวนกลับอย่างรวดเร็ว “ที่ไปปลูกป่ากันตอนม.ห้าไง”
ศารทูลเบิกตาแทบจะถลนเมื่อได้ยินคำว่าปลูกป่า ความทรงจำที่ฝังลงลึกจนแทบจะลืมเลือนไปแล้วผุดขึ้นมาในสมองราวกับก๊อกน้ำถูกเปิด ใบหน้าคมร้อนผ่าวจนต้องเบือนหนี มันเป็นความทรงจำที่ทำให้เขาเขินและอับอายขึ้
