เพราะอยากเอาใจพ่อของพริบพราว เขาถึงขันอาสาพาคุณภาคภูมิมาเลือกซื้อต้นไม้ในย่านตลาดที่คนส่วนใหญ่นิยมกัน เป็นที่ถูกใจของคนเป็นพ่ออยู่ไม่น้อย ที่นานๆจะได้ออกมาเดินเล่นซื้อของอย่างที่ชอบใจสักที โดยไม่มีภรรยามาคอยขัด จะหยิบจับอะไรก็มีคนซื้อให้ คนคอยแนะนำอย่างใส่ใจ จนคนที่คอยเดินตามอย่างเงียบๆแอบเบะปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ กับการพยายามเอาใจของชายหนุ่มที่หวังอยากให้เธอใจอ่อน
“น้ำครับ”
“ไม่กินค่ะ” ตอบทันทีไม่ต้องคิดและต้องไม่ต้องหันไปมองให้เสียเวลาด้วยซ้ำ แต่เสียงตอบกลับที่ได้ยินคล้ายกับคนพยายามกลั้นหัวเราะ จนตัวเองเริ่มรู้สึกแปลกๆจึงเหลือบสายตาไปมองถึงเห็นว่า คนที่มีรอยยิ้มกรุ่มกริ่มบนใบหน้าเขากำลังยื่นน้ำเปล่าให้พ่อของเธอ แทนที่จะเป็นตัวเธอเอง
พริบพราวกัดปากตัวเองด้วยความเจ็บใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้มขบขันบนใบหน้าหล่อเหลาที่เธอแสนชิงชังที่สุดเลยนี้ก็ยิ่งโมโห เดินลงน้ำหนักหนีไปอีกทางทันที
จนคุณภาคภูมิ
