ตอนที่ 10 ไม่รู้ไรสักอย่าง
เอิร์ธกับพอร์ชเลือกนั่งโซฟาชุดห่างจากโซนเวทีพอสมควร เป็นบริเวณที่ค่อนข้างเงียบ ผู้คนก็ไม่พลุพล่าน ห่างจากผู้คนพอสมควร เป็นโซนโซฟาสำหรับนั่งฟังเพลงชิลๆ พูดคุย ดื่มด่ำกับบรรยากาศโดยรอบ
ภาคิณเดินมองหาอยู่ครู่เดียวก็เห็นทั้งสอง จึงเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ไร้อารมณ์จนเอิร์ธอดแซวไม่ได้
“ไงมึง ของขาดเหรอวะ ดูทำหน้าเข้า”
“เซ็งว่ะ เบื่อๆด้วย สั่งอะไรแรงๆมาให้กินหน่อยละกัน”
“แล้วทำไมเพิ่งมาว่า ก็ไหนว่าขับรถตามมา นี่หายไปเกือบครึ่งชั่วโมง ไปหลงสาวคนไหนอีกวะ พูดมาดิ”
“หลงบ้าอะไรล่ะ กูไปตามพราวมา”
“ห๊ะ!! อะไรของมึงอีกเนี่ย ไหนว่าไม่เอาแล้วไง วันนั้นน่ะกูยังจำได้อยู่เลยนะที่มึงพูดน่ะ”
“เออกูรู้ ไม่ต้องย้ำหรอก”
“ตามแล้วได้ไรมามั่งล่ะ” พอร์ชที่นั่งฟังเงียบๆถามขึ้น พลางยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ
“พราวเขาไปอยู่คอนโดใครกูก็ไม่รู้ กูไม่รู้ไรสักอย่างเกี่ยวกับน้องเขาเลยว่ะ ว
