ภาคิณนั่งมองภาพคลิปวีดีโอที่มีคนแอบถ่ายส่งมาให้เขายิ้มกริ่มอย่างมีความสุข บนใบหน้าสดชื่น ไม่เคร่งเครียดคิ้วขมวดชนกันเหมือนหลายวันที่ผ่านมา ที่เขาได้ดูคลิปที่ใครคนนั้นคอยหมั่นถ่ายส่งมาให้ซึ่งมีแต่ภาพเธอโยนทุกอย่างทิ้งหรือยกให้คนอื่นเสมอ ไม่เคยมีสักวันที่จะได้เห็นเธอเก็บของที่เขาให้ใส่กระเป๋าเช่นนี้
เพียงเท่านี้ก็ทำให้ภาคิณอารมณ์ดีได้ตลอดทั้งวัน จนมาอารมณ์สะดุดตอนที่โทรศัพท์เขาดังขึ้นในช่วงบ่าย ชื่อของใครบางคนที่เขาหลุดลืมไปหลายวันปรากฏขึ้นบนหน้าจอ จนคิ้วเข้มขมวดหากันด้วยความแปลกใจ
“ว่าไง” เสียงเหนื่อยหน่ายบอกให้รู้ว่าเขาไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับปลายสายเท่าไหร่นัก
‘พี่คิณณ์ทำไมไม่รับโทรศัพท์แจนเลยคะ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ’
“พี่งานยุ่งน่ะ เรามีธุระอะไรหรือเปล่า”
‘แจนคิดถึง แค่นี้ต้องมีธุระด้วยเหรอคะ ปกติแจนโทรพี่คิณณ์ตอนไหนก็ได้นี่’ ปลายสายตัดพ้อต่อว่าทันที จนเขาถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่า
