ภริตาหยุดยืนนิ่งไปสักพักเธอไม่ได้คิดว่าเพื่อนโกหก มีหลายเรื่องเกี่ยวกับนีน่าที่แปลกจนเธอต้องคิดทบทวน นีน่าไม่เคยโกหกแต่พักหลังมานี้นีน่าโกหกเธอหลายครั้งเกี่ยวกับเรื่องกิน บางทีเพิ่งจะกินไปก็บอกว่ายังไม่ได้กินจนเธอนึกแปลกใจ
"ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ" เธอสังเกตลูกทุกวันรู้ดีว่ามีอะไรแปลกไปบ้าง
"มะหมายความว่าไง" ใบหน้าจริงจังของเพื่อนทำให้แพรรี่ตกใจ
"กลับบ้านเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง.." ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันท่าทางเครียดๆ
นีน่ายังคงพูดขอกินไอติม ฟ้าใสบอกลูกว่าไว้มากินวันหลังแต่นีน่าก็ไม่ยอมบอกแม่ฟ้าโกหก..แพรี่สงสารหลาน ใจอ่อนพูดกับภริตาให้ยอมลูกหนึ่งวัน เธอเห็นนีน่าร้องแล้วจะร้องตามนีน่าดูเหมือนจะยังไม่ได้กินไอติมจริงๆ หลานไม่เคยโกหกแต่เธอก็ไม่ได้โกหกนะ ซื้อให้กินแล้วจริงๆ
"นีน่าคะ นีน่าจำไม่ได้จริงๆ เหรอคะว่าเรากินไอติมกันไปแล้ว รสวนิลลาที่นีน่าชอบไงคะ แล้วเราก็เดินไปดูปลากันไง"แพรรี่พู
