Mas hinigpitan ni Roman ang pagkakahawak sa balakang ni Blair habang marahan niya itong
ibinaba, bago mabilis na lumayo para isarado ang pinto. Pagbalik niya, agad muli niyang binuhat
si Blair sa kanyang mga bisig.
Kumapit si Blair sa balikat nito, at halos bumaon ang mga kuko niya sa damit habang hakbang-
hakbang siyang dinala ni Roman sa tapat ng malalaking bintanang abot-sahig ang laki.
Idiniin siya ni Roman sa malamig na salamin, at sa likod niya’y tanaw ang buong siyudad na
kumikislap sa ilalim ng araw.
Pero ang tanging nararamdaman niya ay ang katawan nitong nakabalot sa kanya—kinukulong
siya, nilalamon ng presensya nito. At sa pagkakaalam na walang sinuman ang makakakita sa
kanila sa labas ng bintana ang mas lalong nagpasidhi ng sandalling iyon. Ibig sabihin, p’wede
nilang
