“รู้สึกดีขึ้นบ้างรึยัง”
หลังจากเราสองคนกินข้าวและช่วยกันเก็บโต๊ะล้างจานเสร็จ ผมก็ถามขึ้นอีกครั้ง เพราะเห็นว่าเธอเริ่มกลับมาพูดคุยได้เป็นปกติแล้ว
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณพี่นะคะ”
เธอยิ้มบางให้ ก่อนจะตอบเสียงใสด้วยแววตาที่ดูสดใสกว่าเดิม
“หึ! งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ไปนอนนะ”
ผมพูดพร้อมขยับตัวเตรียมเดินกลับเข้าห้อง พอเห็นว่าเธออารมณ์ดีขึ้นแล้วก็สบายใจขึ้นเยอะเหมือนกัน
“ค่ะ~”
เธอตอบสั้นๆ แต่กลับเม้มปากแน่น เหมือนมีอะไรอยากพูดต่อ ผมเลยหันไปมองหน้าและยกคิ้วขึ้นนิดหน่อย
“มีอะไรอีกไหม”
“คือ…หนูขอกอดพี่ได้ไหมคะ”
ผมถึงกับชะงักไปทันที ใจยังตั้งหลักไม่ทัน แต่ดันตอบเร็วกว่าความคิดซะอีก
“ได้สิ”
ทันทีที่ผมอนุญาต ยัยเด็กน้อยก็ก้าวเข้ามากอดผมแน่น แก้มนุ่มๆของเธอแนบลงบนอกผมเบาๆ
อืม… แปลกดี แค่สัมผัสนั้นอยู่ๆ หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
ผมเผลอยกมือขึ้นลูบหลังเธอเบาๆ สมายด์คงยังเสียขวั
