พรึบ~
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจอุ้มเธอขึ้น
“เชี้ยภู~ มึงอุ้มเลยเหรอวะ”
“นั่นดิสัส ไหนมึงบอกไม่ชอบเด็กไง”
“ เออ~ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองแล้วกัน”
บรรดาเพื่อนผม ก็แสดงความคิดเห็นกันต่างๆนานา
“ แล้วมึงจะให้กูทำไง สมายด์เดินไม่ไหวขนาดนี้
ให้กูลากไปไหม”
ผมมองพวกเพื่อนอย่าหงุดหงิด แล้วผมทำอะไรเธอ เรื่องแบบนั้นยังไม่เคยมีในหัวเลย
“ เออรีบมา ถ้าไปนานเดี๋ยวกูไปตามถึงห้องเลย”
ไอ้ธีร์พูดขึ้นเหมือนกำลังเคืองผมอยู่ ไม่เคืองได้ไง ก็ผมกีดกันมันอยู่ตลอดเวลา ถ้าผมเห็นว่ามันมากจนเกินไป ผมรีบขัดขึ้นทันที ไม่เปิดโอกาสให้มันได้ทำตามสมองมันคิดหรอก ผมอุ้มสมายด์มาส่งจนถึงห้อง แล่วค่อยๆวางเธอลงที่เตียง
“อืม…พี่ภูหนูเวียนหัว ขอน้ำเปล่าได้ไหมคะ”
เมาครั้งแรกคงทรมานแหละ เธอพูดเสียงอู้อี้
แต่ก็ฟังรู้เรื่องว่าเธออยากกินน้ำ ผมเดินออกไปข้างนอกอีกครั้ง แล้วหยิบน้ำกลับเข้ามาให้เธอ
“ค่อยๆดื่มนะ ระวังสำลัก”
ผมประคองให้
